“ห้าว... หลับสบายจัง” ฉันชูแขนบิดขี้เกียจตัวเป็นเกลียว แต่พอเผลอหันไปเห็นคนนอนข้าง ๆ เท่านั้นก็รีบดีดตัวลุกขึ้นนั่งทันที อะไรวะ! พี่ดัชซ์กำลังนอนตะแคงมองฉันอยู่ แถมตอนนี้หน้าเขาก็มีรอยช้ำและมุมปากเป็นแผล
เมื่อคืนโดนชกไปแค่หมัดเดียว ทำไมแผลมันเยอะขึ้น
“นะ หน้าพี่ไปโดนอะไรมา”
“หมากัด” ฉันขยับไปใกล้ ๆ เพื่อดูแผลชัด ๆ ก่อนที่สุดท้ายจะตัดสินใจลุกขึ้นจากเตียงเพื่อไปหายามาทาให้เขา
“ยาอยู่ข้างล่าง”
“งั้นฉันลงไปเอาให้” ฉันว่าจบก็เดินไปหยิบชุดชั้นในไปใส่ในห้องน้ำแล้วเดินลงไปข้างล่าง แอบงงนิดหน่อยที่พี่ดัชซ์เขามองฉันไม่วางตา แต่ก็ช่างเถอะเขาคงกลัวฉันหนีละมั้ง
แต่เมื่อลงบันไดเหล็กไปข้างล่างฉันก็ต้องขมวดคิ้วด้วยความงุนงงอีกครั้ง เพราะพี่บาสนั่งอยู่ที่โซฟาหนังและกล่องยาก็อยู่ตรงนั้นด้วย แถมหน้าเขาฟกช้ำกว่าพี่ดัชซ์หลายเท่าเลย เกิดอะไรขึ้นหลังฉันหลับไปวะ?
“พี่บาส... เป็นอะไรคะ?” ฉันถามแล้วเดินไปน
