ทำไมฉันสับสนขนาดนี้วะ ก่อนหน้าอยากจะออกไปแทบตายวางแผนปั่นหัวเอิงเอยดิบดี มันเกิดอะไรขึ้นเนี่ย... ยายทั้งคนนะนานะ มึงเป็นไรก่อน!
“เอ่อ... ไว้พรุ่งนี้นานะให้คำตอบได้มั้ยคะ รอดูพี่ดัชซ์ก่อน” พี่บาสได้ยินแบบนั้นหน้าก็ถอดสีไปเลย
“อืม แล้วแต่นานะเถอะ แต่มีอะไรให้พี่ช่วยก็บอก”
“ขอบคุณนะคะพี่บาส ขอบคุณจริง ๆ ค่ะ”
“ครับ”
หลังจากนั้นฉันก็ลงมือทำแผลให้พี่บาสจนเสร็จ ก่อนจะขึ้นไปบนห้องเขียนไดอารี่ เพราะข้างล่างพี่ๆบึกบึนเริ่มทำงานกันแล้ว ฉันเองก็ไม่อยากอยู่เกะกะ แต่พอจับปากกาขึ้นมาก็รู้สึกเบื่อซะงั้น ฉันนั่งควงมันเล่นเหม่อมองไปข้างนอกดูทางเข้าโกดัง
พี่ดัชซ์จะกลับมาเมื่อไหร่ เขาจะไปไหน?
และสุดท้ายความไม่สบายใจที่เก็บไว้คนเดียว ก็ทำให้ฉันเริ่มอึดอัด มือที่ควงปากกาอยู่หยุดชะงัก แล้วจากนั้นก็ตัดสินใจระบายความรู้สึกต่าง ๆ ลงไปในกระดาษแทน
12 กันยายน 2564
เราต้องแคร์เขาขนาดนี้เลยเหรอ? บ้าไปแล้ว จะเอ
