ฉันลุกขึ้นจากเก้าอี้เดินตามหลังพี่บาส แต่ทว่า...
“จะคุยอะไรก็คุยตรงนี้ต่อหน้ากู” ฉันกับพี่บาสหันกลับไปมองคนเอ่ยตามหลังพร้อมกัน จนเห็นว่าพี่ดัชซ์เขายืนล้วงกระเป๋ากางเกงมองเราด้วยสายตา
นิ่งเรียบ
“มึงแน่ใจนะ ว่าให้กูคุยตรงนี้?”
“เออ” พี่บาสจับมือฉันดึงไปหาพี่ดัชซ์ ซึ่งแน่นอนว่าเขามองมือเราไม่วางตา และพี่บาสก็ไม่คิดจะปล่อยด้วย
“ช่วงที่กูไม่อยู่ มึงทำอะไรนานะ”
“พี่บาส” ฉันเป็นคนสะกิดแล้วกระตุกมือเขา เพราะทุกคนที่ทำกิจกรรมของตัวเองเริ่มหันมาสนใจเรากันหมด
“กูเอากับนานะแล้ว”
‘พรึบ’ พี่บาสปล่อยมือฉันแล้วกระชากคอเสื้อพี่ดัชซ์ทันที
“มึงเป็นเหี้ยอะไร? ไหนบอกไม่คิดอะไรกับนานะ มึงก็รู้ว่ากูรู้สึกยังไง”
ฉันน้ำตาคลอทำอะไรไม่ถูก เพราะพี่ดัชซ์ไม่สนใจตอบพี่บาส เขามองฉันด้วยสายตานิ่งเรียบราวกับคนไร้ความรู้สึก
“พะ พอเถอะพี่บาส”
“ไม่! นานะบอกพี่มา มันขืนใจนานะใช่มั้ย”
“พี่บาสพอเถอะ พี่ถามตอนนี้
