พายุซ่อนรัก

แผลเป็น

ปลายฝนรีบวิ่งพร้อมกับเช็ดน้ำตาไปด้วยเมื่อมองเห็นไกลๆว่ายามกำลังจะปิดประตูรั้วโรงเรียนแล้ว

"ลุงคะ รอหนูก่อน"

"เฮ้อออ ๆ ๆ ขอบคุณนะคะลุง"

เมื่อวิ่งเข้ามาในเขตโรงเรียนแล้วก็หยุดยืนอยู่ที่ป้อมยามพักหนึ่งเพื่อพักหายใจ

"เกือบไม่ทันนะครับหนูฝน"

"พรุ่งนี้หนูจะมาให้เช้ากว่านี้ค่ะลุง"

ปลายฝนเข้ามานั่งในห้องเรียน ที่นั่งของเธออยู่ท้ายสุด ไม่มีใครอยากยุ่งกับเธอ บางคนดูถูกดูแคลนที่เธอต้องทำงานเลี้ยงดูตัวเองและพ่อที่พิการ ปลายฝนไม่ได้สนใจสายตาพวกคุณหนูที่มองเธอเหมือนหนูในท่อน้ำเสีย เธอหยิบเอาหนังสือวิชาอังกฤษขึ้นมาทบทวนก่อนเรียนเพราะอยู่บ้านเธอจะไม่มีเวลาอ่านหนังสือเลย

พักเที่ยง...

"เรานั่งด้วยนะ" แพรวาถือถาดอาหารเดินมายังโต๊ะที่ปลายฝนกำลังนั่งกินข้าวอยู่ แพรวาอยากสนิทกับปลายฝนมากกว่านี้มาตั้งแต่เรียนชั้นม.3แล้ว แต่เพราะเวลาที่ปลายฝนไม่ยิ้มมันทำให้ใบหน้าของเธอดูหยิ่งไม่อยากคบหากับใคร

"อื้ม นั่งสิแพรวา" ปลายฝนขยับถาดข้าวเข้าหาตัวเล็กน้อยเพื่อให้แพรวาได้วางถาดอาหารลงตรงข้ามเธอ

"หือออ อร่อยหรอฝนกินหมดเลย" แพรวาพูดขึ้นเมื่อปลายฝนกินข้าวผัดไข่แสนจืดชืดในถาดหมดเกลี้ยงไม่เหลือสักเม็ด

"คงงั้นมั้ง" ปลายฝนตอบยิ้มๆ เธอแทบไม่รู้รสชาติของอาหารที่พึ่งทานเข้าไปเลยด้วยซ้ำ เพราะความหิวต่างหากที่ทำให้เธอกินอาหารในถาดหมดเกลี้ยง เลิกงานจากร้านหมูกระทะมาเกือบห้าทุ่มที่บ้านก็ไม่หลือข้าวไว้ให้เธอกินสักเม็ดแล้ว เช้ามาก็ไม่มีเวลาได้กิน ถ้าตอนนี้เธอไม่ได้เรียนเทอมสุดท้ายแล้วเธอคงลาออกไปทำงานดีกว่า

"ฝากขอบคุณพ่อแม่เธอด้วยนะแพรวาที่ไม่เอาผิดกับพ่อเราน่ะ"

"เธอฝากขอบคุณมาเป็นเดือนแล้วนะฝน พ่อแม่เราไม่ได้ติดใจอะไรหรอกนะ เธออย่าคิดมากเลย"

"เราอยากขอบคุณพ่อแม่เธอจริงๆนะวา" เพราะถ้าพ่อแม่ของแพรวาเอาผิดกับพ่อเธอขึ้นมาจริงๆ คนที่ชดใช้ก็คงไม่พ้นเธอ

"คิดมากน่า พี่พายุเขาหายดีแล้ว วันนี้ก็บอกว่าจะมารับเราด้วยแหละ"

"เสร็จแล้วครับ"

ช่างสักฝีมือดีเก็บอุปกรณ์ลงกล่องเมื่อทำงานเสร็จเรียบร้อยแล้ว พายุจ้างช่างสักที่มีชื่อเสียงมาสักทับรอยแผลเป็นเล็กๆที่เกิดจากการผ่าตัดจากการเกิดอุบัติเหตุเมื่อหนึ่งเดือนที่แล้ว

P A Y U คือตัวอักษรที่เขาให้ช่างสักทับแผลเป็นที่ช่วงท้อง เพราะไม่รู้จะสักอะไร

"ลองดูสักหน่อยมั้ย"

พายุลุกขึ้นนั่งสวมเสื้อยืดสีขาวแล้วถามน้องชายที่นั่งดูเขาสักมาเกือบสองชั่วโมงแล้ว

"ยังไม่มีลายที่ชอบ"

พอร์ชตอบพี่ชายแล้วเดินกลับเข้าห้องไป

"ผมกลับเลยนะครับ ถ้าอยากเติมอีกโทรหาผมนะ"

ช่างสักกลับไปแล้วพายุจึงหยิบโทรศัพท์ที่วางอยู่ใกล้ๆมาโทรหาน้องสาว แพรวาอ้อนจะกินบิงซูร้านดัง เขาเลยนัดกับเธอว่าวันนี้จะไปรับเธอที่โรงเรียน

"รออยู่ตรงไหนพี่จะไปรับแล้ว"

"วาอยู่ห้องนาฏศิลป์ ถ้าพี่ยุมาถึงขึ้นมาหาวาเลยค่ะ"

พายุกดวางสายจากแพรวาแล้วหยิบกุญแจรถเตรียมจะขับไปรับเธอ แต่กว่าจะออกจากบ้านได้เขาต้องเขาต้องรับปากกับแม่เขาหลายสิบรอบว่าจะขับรถอย่างระมัดระวัง

พายุจอดรถที่หน้าโรงเรียนแล้วเดินไปยังตึกชมรมนาฏศิลป์ ตอนนี้ยังไม่ถึงเวลาเลิกเรียนทำให้ระหว่างทางที่เขาเดิน มีนักเรียนสาวๆยิ้มเขินให้เขาตลอดทาง

"พี่ชายของแพรวาหล่อม๊ากกกก"

เด็กสาวกลุ่มหนึ่งซุบซิบกันในกลุ่ม

เพราะเคยเรียนที่นี่ทำให้เขารู้เส้นทางดี เหลือเวลาอีกเกือบชั่วโมงกว่าแพรวาจะเลิกเรียน เขาไม่น่ารีบมาก่อนเวลาเลย มานั่งรอแพรวารำน่าเบื่อจะตาย

พายุเดินมาถึงหน้าห้องชมรมนาฏศิลป์ เขาเห็นแพรวานุ่งโจงกระเบนสีแดงกำลังซ้อมรำกับเพื่อนอีกสี่ห้าคน เขาจึงนั่งรอที่ระเบียงหน้าห้องแล้วหยิบโทรศัพท์มือถือมาเปิดดูอะไรแก้เซ็ง

"วารำคู่กับฝนค่ะ" เสียงแพรวาทำให้พายุเงยหน้าขึ้นจากหน้าจอโทรศัพท์ น้องสาวของเขากำลังจับมือกับเพื่อนที่บอกว่าจะรำคู่กัน ใบหน้าเพื่อนของน้องสาวทำให้เขาไม่อยากละสายตาไปไหน

"งั้นคู่แพรวากับปลายฝนรำเมฆลา รามสูรเลยค่ะ"

เสียงครูสอนรำพูดขึ้นก่อนจะเปิดเสียงดนตรีให้เด็กได้ซ้อมรำ

แพรวารำเป็นเมฆลา ปลายฝนรำเป็นรามสูร

พายุกดถ่ายวิดีโอน้องสาวไว้ แต่สายตายังคงมองแต่หญิงสาวที่รำคู่กับแพรวา เธอสวยที่สุดเท่าที่เขาเคยเจอผู้หญิงมาเลยก็ว่าได้.....