คนที่รอคุย
877 คำ
พายุมองเพื่อนของน้องสาวอย่างไม่ละสายตาจนกระทั่งมือถือที่เขาใช้ถ่ายวิดิโออยู่มีสายโทรเข้ามา
คาริสา
เขาหันมาสนใจคนที่เขารอคุยมาทั้งวัน ก่อนหน้านี้เขาพยายามโทรหาเธอแล้ว และถ้าโทรเกิน 2 สายแล้วเธอไม่ได้รับสายเขาเป็นอันว่ารู้กันว่าเธอยังไม่สามารถคุยกับเขาได้เวลานั้น
"ว่างแล้วหรอครับ" ชายหนุ่มเผยรอยยิ้มออกมาเมื่อได้คุยกับคาริสา คนที่เขาต้องรอให้เธอเป็นฝ่ายโทรมาถึงจะได้คุย
"พึ่งได้พักค่ะ งอนริสาหรือเปล่าคะ"
"เปล่าครับ"
"ริสาคิดถึงยุจังเลยค่ะ ช่วงนี้งานริสายุ่งจริงๆ วันนี้ยังไม่ได้ทานข้าวเลยค่ะ"
"เราจะเลี้ยงริสาเองก็ไม่เอาอ่ะ"
"เลี้ยงไหวหรอคะ ริสากินเยอะน้าาาาา"
พายุหลุดยิ้มอีกครั้งเมื่อคนในสายทำเสียงออดอ้อนใส่
"กินน้อยลงหน่อยก็ดี เรายกริสาเหมือนเมื่อก่อนไม่ได้แล้วนะ"
"พายุ ทะลึ่ง!!"
ปลายสายว่าให้เขาเสียงสูง
"แค่นี้ก่อนนะคะ พี่แหม่มตามริสาแล้ว รักพายุนะคะ บายค่ะ"
ไม่รอให้ชายหนุ่มได้ตอบกลับ คาริสาก็กดวางสายไปเสียก่อน
"พี่พายุ"
เสียงเรียกของแพรวาทำให้เขาหันไปมอง ถึงได้รู้ว่าเธอเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้ว โดยมีเพื่อนของเธอยืนอยู่ข้างๆ
"สวัสดีค่ะ"
"ครับ"
"นี่ปลายฝน เพื่อนวาค่ะ"
"คุณหายดีแล้วใช่มั้ยคะ" ปลายฝนถามคนที่พ่อของเธอขับรถชนเมื่อหนึ่งเดือนก่อน พายุไม่ได้สงสัยอะไรที่เพื่อนของน้องสาวเขาจะรู้ว่าเขาประสบอุบัติเหตุ ก็คงจะรู้กันทั่วนั่นแหละ เป็นข่าวดังซะขนาดนั้น
"หายดีแล้วครับ"
"ฝนไปกินบิงซูกับเรานะ เดี๋ยวพี่พายุเลี้ยง"
"วาไปเถอะ เราต้องไปทำงานต่อน่ะ"
"ถ้างั้นเดี๋ยวให้พี่ยุแวะส่ง ทางผ่านอยู่แล้ว ให้ฝนไปพร้อมเรานะคะพี่พายุ"
"เดี๋ยวเราเดินไปดีกว่า เราต้องแวะไปที่บ้านก่อน"
"อ่าว ถ้างั้นพรุ่งนี้เจอกันนะ" แพรวาโบกมือลาปลายฝน และกำลังจะเดินออกมา
"เดี๋ยวไปส่ง"
"คะ"
แพรวางงว่าพี่ชายของเธอพูดกับใคร
"เพื่อนวาจะไปที่ไหนเดี๋ยวพี่ไปส่ง"
พอพี่ชายพูดจบแพรวาก็เดินไปดึงแขนเพื่อนให้เดินมาพร้อมกับเธอทันที โดยมีพายุเดินตามหลังมาห่างๆ
"เราเดินไปเองดีกว่าวา เกรงใจพี่ชายเธอ"
"ไม่ต้องเกรงใจหรอกน่า ช่วงนี้พี่พายุเขาว่าง"
พอขึ้นรถได้ก็มีเสียงแพรวาชวนคุยอยู่ตลอดทาง จะมีเสียงของปลายฝนพูดขึ้นบ้างเวลาที่แพรวาถาม พายุมองปลายฝนในกระจกมองหลังตลอดทาง ทำไมเขาละสายตาจากเด็กคนนี้ไม่ได้เลยก็ไม่รู้
"คุณจอดรถตรงนี้ก็ได้ค่ะ ข้างหน้าเป็นซอยแคบกลับรถลำบาก"
พายุจอดรถตามที่หญิงสาวบอกเพราะมองเข้าไปแล้วข้างหน้าเป็นซอยแคบจริงๆ
"ขอบคุณนะคะคุณพายุ"
ปลายฝนยกมือขึ้นไหว้พี่ชายของเพื่อนอีกครั้งก่อนจะเปิดประตูรถลงไป
"บ้านเพื่อนวาอยู่นี่จริงๆหรอ"
พายุมองตามเข้าไปในซอยที่ปลายฝนเดินเข้าไปที่นี่ค่อนข้างแออัด ไม่เหมาะกับชุดนักเรียนเอกชนที่เธอสวมใส่อยู่เลย
"เมื่อก่อนเหมือนบ้านปลายฝนจะไม่ได้อยู่ที่นี่นะคะ แต่ว่าได้ยินเพื่อนๆคุยกันว่าบ้านของปลายฝนล้มละลายเลยได้มาเช่าบ้านอยู่ที่นี่ค่ะ"
"แล้วพ่อแม่ของเขาล่ะ"
"พ่อแม่ของปลายฝนก็คือคนที่ขับรถชนพี่พายุไงคะ"
"งั้นก็ลำบากแย่เลยสิ คนที่รอดเขาเดินไม่ได้นี่"
"ลำบากสิคะ ปลายฝนต้องทำงานหลายอย่างเลยนะคะ"
พายุฟังเรื่องราวของปลายฝนที่น้องสาวเขาเล่าตลอดทางที่เขาขับรถ เขาไม่ได้สนใจเรื่องที่เด็กคนนั้นขยันทำงานสักเท่าไหร่ เขาสนใจอย่างอื่นมากกว่า
"ใครมาส่งแกน่ะนังฝน"
ประกายดาวเดินมาทันได้เห็นว่าปลายฝนลงมาจากรถหรู ที่เพิ่งขับออกไปจากซอยเมื่อสักครู่
"พี่ชายของเพื่อนฝนค่ะ"
"พี่ของเพื่อนแกเขารวยมากเลยใช่ไหมถึงได้ขับรถหรูขนาดนั้นน่ะ"
ประกายดาวยังคงเซ้าซี้ถามปลายฝนอยู่ตลอดทางที่เดินกลับบ้าน
"ก็รวยนั่นแหละค่ะ เขาคือคนที่พ่อฝนขับรถชน"
"เป็นผู้ชายหรอแกติดต่อเขาให้ฉันบ้างสิ"
"ฝนไม่ได้รู้จักเขาขนาดนั้นหรอกค่ะ พี่ดาวคงต้องหาทางติดต่อเขาเอาเอง"
พรึ่บ!!
จู่ๆประกายดาวก็กระชากแขนของปลายฝนให้หยุดเดิน
"ดึงแขนฝนทำไมคะพี่ดาว"
"กั๊กไว้กินเองใช่ไหมผู้ชายรวยๆนะ ห๊ะ!"
- ผู้เขียน
