“ต่อไปนี้ ถ้าเธอขัดคำสั่งฉัน...ฉันจะไม่ใจดีกับเธอแล้วนะ...อ๊าส์...เข้าใจไหม?” เอ่ยถามด้วยเสียงกระเส่า
“ปลื้มคนเดิมของฉันไปไหน” เสียงเบาราวกระซิบ แต่มันกลับเป็นคำพูดที่เขานั้นได้ยินมันชัดเจน
“คนดีมันไม่เคยได้รางวัล แล้วฉันจะเป็นไปทำไม?”
“แต่แกเป็นเพื่อนฉัน แกทำแบบนี้กับฉันไม่ได้”
“ไม่ได้อยากเป็นเพื่อนตั้งแต่แรก ฉันอยากเป็นผัวเธอ ไม่เข้าใจหรือไง!!” ตวาดใส่หน้าเธอด้วยเสียงอันดังกึกก้องไปทั่วทั้งห้อง จะต้องให้บอกอีกกี่ครั้ง ถึงจะเข้าใจสักที
“แต่ฉันไม่ได้ชอบแกไง แกไม่เข้าใจหรอ!”เสียงดังกลับ
“ฉันมันไม่ดีตรงไหนอัญ ฉันถามเธอหน่อย...ฉันไม่หล่อ ไม่รวย หรือไม่เลวเท่าไอ้เชี้ยน่าน”
“ฉันแค่ยังลืมเขาไม่ได้...ฉันผิดด้วยหรอ...ให้เวลากันหน่อยไม่ได้หรือไง...” พูดพร้อมกับน้ำตาที่ไหลลงมาอีกครั้งทั้งที่ตอนแรกมันได้เหือดแห้งไปแล้ว
“หึ เมื่อไหร่ที่เธอลืมมันได้...ฉันก็คงจะหายไปเหมือนกัน...” เขาเอ่ยบอกเสียง
