ตกเย็น ปลาบปลื้มมาดักรออัญชันที่หน้าคณะเช่นเคย พอเลิกคลาสแล้วเดินลงมาเจอหน้าปลาบปลื้ม เธอก็เดินเลี่ยงไปอีกเหมือนเดิม ความร่าเริงสดใสและรอยยิ้มของเธอที่ยิ้มร่ากับเพื่อนก่อนหน้านี้ ได้หายไปในพริบตา เมื่อสายตาพลันไปมองเพื่อนหนุ่มที่เธอพยายามหลบหน้าตลอดทั้งวัน
“จะหนีฉันไปถึงเมื่อไหร่?” เอ่ยถามเสียงแข็ง “ที่ตกลงกันไว้ ไม่เข้าใจใช่ปะ?” “กะ...ก็...” คนตัวเล็กอ่ำๆ อึ้งๆ หลบตาเขา
“หิวข้าว...” ในเมื่อฟีลแฟนแล้วไม่ชอบก็ฟีลเพื่อนเหมือนเดิมก็แล้วกัน เผื่อว่ามันจะช่วยให้ความเกร็งลดลง
“บอกฉันทำไม ฉันไม่ได้หิว....จ๊อก!” ท้องเจ้ากรรม ทำไมถึงไม่เคยเข้าข้างกันบ้างเลย มาร้องแบบนี้ต่อหน้าเขา ขายหน้าชะมัด
“อื้ม...ไม่หิว...ท้องร้องไม่หิวเลยมั้ง...”ประชดประชัน
หมับ!!
“นี่ปลื้ม...ปล่อยฉันนะ...” อัญชันร้องขัดขืนเมื่อถูกมือหนาคว้าหมับไปที่ข้อมือเธอแล้วลากไปที่รถของเขา ท่ามกลางสายตาของบรรดานักศึกษาคนอื่นๆ ที่มอ
