บทที่ 3
518 คำ
นๅคนๅคๅ ๓
อีกแปดปีผ่านไป..
ตอนนี้นาคาเรียนอยู่ชั้นม. 2 เป็นโรงเรียนประจำอำเภอนั้น
โรงเรียนนั้นจะไกลห่างจากบ้านของเขาประมาณ 10 กิโลเมตร และนาคาต้องได้นั่งรถรับส่งนักเรียนของหมู่บ้านไปกลับ ค่ารถเดือนละ 400 บาทต่อคน
จันทิมาทำไร่ทำสวนเพื่อส่งเสียให้ลูกได้เรียนเธอเช่าที่ของคนในหมู่บ้านปลูกผักเลี้ยงปลา เพื่อที่จะไปฝากขายในหมู่บ้าน
"มันมีกรรมมากมันก็ต้องได้ชดใช้กรรมแบบนี้แหละ ไม่ต้องไปสงสารมันมากนักหรอก" เสียงของป้านอมแกเปิดร้านขายอาหารสดมีพวกผักปลา ทุกเช้าจันทิมาจะเก็บผักที่เธอปลูกไว้มาฝากที่ร้านขายเพื่อที่จะนำเงินเก็บไว้ส่งเสียให้ลูกได้เรียน
"ถ้าแกไม่สงสารมันแล้วแกรับฝากของมันทำไมล่ะ" คนในหมู่บ้านที่มาซื้อของ ยืนเม้าท์มอยกันหลังจากที่จันทิมาเดินออกไปแล้ว
"ก็รับฝากมันไปงั้นแหละ ถ้ามันไม่ฝากฉันแล้วมันจะไปฝากใครได้ล่ะ" ที่จริงจันทิมามาฝากไว้เธอก็แบ่งเปอร์เซ็นต์ให้ป้านอมด้วยบางทีผักกำไหนที่เธอทำมากำใหญ่หน่อย ป้านอมก็จะแบ่งออกขายเอาเข้ากระเป๋าตัวเองได้อีก
18:50 น. วันเดียวกันนั้น
"ทำไมลูกกลับค่ำมืดจังเลย" พอนาคากลับมาถึงกระท่อมน้อย แม่ของเขาก็รีบเดินออกไปหาลูก(เขาลงรถในหมู่บ้านพร้อมกับเพื่อนๆ แล้วเดินอีกกิโลกว่าก็จะมาถึงกระท่อมที่แม่อาศัยอยู่)
"พอดีที่โรงเรียนมีกิจกรรมช่วงนี้ผมจะกลับค่ำแบบนี้ประจำนะแม่ เสาร์อาทิตย์ก็ต้องได้ไป" ที่จริงเขาแอบไปทำงานพิเศษที่ร้านอาหารอีกหมู่บ้านหนึ่ง เพราะเขาไม่อยากจะให้แม่ต้องลำบากมากไปกว่านี้
"ทำไมล่ะลูก เรียนหนักเลยหรือ" ผู้เป็นแม่ยกมือที่หยิกงอขึ้น (เพราะโดนน้ำร้อนลวกจนมือผิดรูป) ไปลูบผมลูกชายเบาๆ แล้วนาคาก็ก้มหัวลงมาให้แม่ได้ลูบมันถนัดหน่อย เพราะตอนนี้เขาสูงกว่าแม่มาก
"ลูกไปอาบน้ำก่อนนะ เดี๋ยวแม่จะออกไปเตรียมอาหารมาให้" แล้วจันทิมาก็เดินออกมานอกกระท่อมเพราะทำครัวด้านนอก
"กรี๊ดดดด!!" พอเดินออกมาก็เจองูใหญ่ตัวหนึ่งเลื้อยมาจะทำร้ายเธอ
นาคาได้ยินเสียงแม่ร้องเขาก็รีบวิ่งออกมา "ไปซะ" ชายหนุ่มมองจ้องไปที่ดวงตาของงูใหญ่ตัวนั้น สักพักงูที่กำลังแผ่แม่เบี้ยก็ค่อยๆ หดหัวลง แล้วก็เลื้อยออกจากกระท่อมของเขาไป
พอจันทิมาเห็นลูกทำแบบนั้นแล้ว นางตกใจยิ่งกว่าตอนที่เห็นงูสะอีก และความทรงจำในครั้งนั้นของนางก็กลับมาอีกครั้งตอนที่เห็นลูกกลายร่างเป็นพญานาค
- ผู้เขียน
