บทที่ 4
518 คำ
นๅคนๅคๅ ๔
"แม่" หลังจากที่นาคาไล่อสรพิษตนนั้นไปแล้ว ชายหนุ่มหันกลับไปมองแม่ก็เห็นว่าท่านกำลังจะล้ม เขาเลยรีบเข้าไปพยุง
"แม่ไม่เป็นอะไรหรอกลูก เดี๋ยวแม่ทำกับข้าวให้นะ"
"ไม่ต้องหรอกครับผมยังไม่หิว" ที่จริงเขากินมาจากที่ร้านบ้างแล้ว
"ไม่หิวก็ต้องกิน เพราะลูกต้องใช้สมองในการเรียน" จันทิมาไม่คิดว่าลูกชายจะโกหก เพราะตั้งแต่เกิดมาเขาไม่เคยโกหกแม่เลย
แต่ครั้งนี้ถ้านาคาบอกความจริงแม่ไป กลัวว่าแม่จะไม่สบายใจ เขาก็เลยจำเป็นต้องได้โกหกเพื่อที่จะทำให้บุพการีสบายใจ มันถึงเป็นข้อยกเว้นบ้างในกรรมครั้งนี้
ถึงแม้นาคาจะจำชาติภพที่เป็นพญานาคไม่ได้ แต่ดวงจิตของเขา ก็ยังจำชาติภพนั้นได้ เวลาจะทำอะไรผิดดวงจิตส่วนนั้นของเขาจะเข้ามาเตือนเสมอ
เช้าวันจันทร์..
"นายนี่มาช้ากว่าเพื่อนทุกวันเลยนะนาคา เกรงใจเพื่อนบ้างให้เพื่อนนั่งรอกันแบบนี้" มันคือเสียงพริกแกงต่อว่าให้นาคาเพราะว่าทั้งสองเรียนที่เดียวกันและนั่งรถไปกลับคันเดียวกันด้วย
นาคาไม่พูดอะไรเขาเดินขึ้นไปยืนอยู่ตรงบันไดของรถสองแถว (สำหรับรับส่งนักเรียน) เหมือนกับวัยรุ่นผู้ชายที่ชอบทำกัน แล้วเขาก็ใช้หลังพิงตรงที่จับเพื่อให้เป็นที่ยึดเหนี่ยว แต่ภาพที่สาวๆ เห็นคือมันเท่มากจนอยากจะกรี๊ด
[โรงเรียนมัธยม]
"หยุดก่อน" นาคาเรียกพริกแกงไว้
พอลงจากรถสองแถวพริกแกงก็รีบเดินออกมาเลย นาคากำลังเดินตามหลังเธอแต่ทันใดนั้นเขามองเห็นอะไรบางอย่างก็เลยบอกให้เธอหยุดก่อนแต่พริกแกงก็ไม่ฟังยังก้าวเดินต่อไป
หมับ!
"อยากตายหรือไง" เสียงมอเตอร์ไซค์ที่วิ่งผ่านหน้าของพริกแกงไปโชคดีที่นาคากระชากตัวเธอกลับมาได้ทัน เพราะถ้าไม่งั้นคงจะโดนมอเตอร์ไซค์คันนั้นชนไปแล้ว
"แกนั่นแหล่ะขับรถยังไงไม่ดูตาม้าตาเรือนี่มันเขตหน้าโรงเรียนนะไอ้บ้า!!" พริกแกงยังตะโกนด่ามอเตอร์ไซค์คันนั้นโดยที่ไม่ขอบคุณคนที่ช่วยเธอเลย
หน้าโรงเรียนตรงนี้มันเป็นมุมโค้งถ้ารถคันไหนขับผ่านไม่ระวังก็จะมองไม่เห็นคนที่กำลังเดินผ่าน
ที่จริงนาคาก็ไม่เห็นรถคันนั้นเหมือนกันแต่ความรู้สึกของเขาเหมือนกับว่าเธอกำลังจะมีอันตราย
นาคามองตามหลังผู้หญิงที่สะบัดแขนของเขาออกพร้อมกับส่ายหน้าและถอนหายใจเบาๆ เพราะเธอไม่เคยพูดดีกับเขาเลย.. ด้วยเหตุผลอะไรนาคาก็ไม่รู้ แต่คงจะเป็นเพราะฐานะทางบ้านของทั้งสองที่แตกต่างกันมากแต่นาคาก็ไม่เคยสนใจเรื่องนี้ สิ่งที่เขาให้ความสนใจที่สุดก็คือแม่
🖋ชะนีติดมันส์ @มัดหมี่
- ผู้เขียน
