บทที่ 2
445 คำ
นๅคนๅคๅ ๒
เจ็ดปีต่อมา
07 : 30 น.
"แม่กลับบ้านเถอะครับ"
พอจันทิมาเดินมาส่งเด็กชายนาคาถึงโรงเรียน นางก็ยืนมองลูกชายไม่ยอมกลับ จนลูกชายต้องเดินกลับมาบอกให้แม่กลับบ้านก่อน
"หนูตั้งใจเรียนนะลูก" เธอเป็นห่วงลูกชายกลัวเพื่อนจะแกล้ง เพราะลูกชายมีปมด้อยที่มีแม่หน้าตาอัปลักษณ์
"แม่ไม่ต้องเป็นห่วงผมมากขนาดนั้นหรอก ทุกคนใจดีกับผมรวมทั้งคุณครูด้วย แม่กลับดีๆนะครับ" แล้วเด็กน้อยก็จูงมือของแม่ให้เดินออกมาที่หน้าโรงเรียนวัด
วันนี้เป็นวันที่ 5 ที่เด็กชายนาคาเข้ามาเรียนที่โรงเรียนวัดแห่งนี้
ที่นาคาพูดกับแม่ไปเพื่อที่จะให้แม่สบายใจ แต่ความเป็นจริงแล้วทุกคนไม่มีใครยอมคุยกับเขา ถึงแม้จะคุยแต่ก็พูดเหมือนเหยียดหยามที่มีแม่ขี้ริ้วขี้เหร่หน้าตาเหมือนผี
แต่นาคาก็ไม่ได้เก็บมาใส่ใจถึงแม้เขาจะอายุแค่ 7 ขวบแต่ความคิดของเขาไม่เหมือนเด็กธรรมดา
"นาคามาเก็บขยะให้ครูหน่อยเร็ว"
พอแม่ของเขาเดินผ่านประตูรั้วโรงเรียนออกไปแล้ว ครูก็เรียกให้เขามาเก็บขยะ
"ได้ครับ" เด็กชายนาคาก็วิ่งไปช่วยครูเก็บขยะแบบไม่ขี้เกียจและอ้างเหตุผลเหมือนเด็กคนอื่น
09 : 00 น.
"ครูจะเลือกหัวหน้าห้อง ให้ทุกคนเสนอรายชื่อเพื่อนที่อยากจะให้เป็นหัวหน้ามาคนละหนึ่งชื่อ"
"พริกแกงครับ/ค่ะ" ทุกคนต่างก็เลือกเด็กหญิงพริกแกง เพราะเป็นลูกสาวของกำนันประจำตำบลนี้
"ถ้างั้นให้พริกแกงเป็นหัวหน้าและนาคาเป็นรองหัวหน้านะ"
"โฮ่~~~ ไม่เอา แม่มันเป็นผี" เด็กยังไงก็คือเด็กคิดยังไงก็พูดออกมาแบบนั้น โดยที่ไม่คิดถึงใจของคนอื่นว่าคำพูดของตัวเองสามารถที่จะฆ่าคนคนนั้นได้เลย
"ใช่แล้วค่ะคุณครูถ้าจะให้พริกแกงเป็นหัวหน้าพริกแกงไม่เอานาคานะกลัวแม่ของเขา"
"ผมไม่เป็นรองก็ได้ครับคุณครู เอาที่พวกเพื่อนๆ สบายใจเลย"
"ครูตัดสินใจแล้วให้นาคาเป็นรองหัวหน้า เพราะพริกแกงเป็นผู้หญิงต้องมีผู้ชายที่สามารถช่วยงานได้ และคล่องแคล่วไว้สักคน"
พอคุณครูพูดออกมาแบบนั้นนักเรียนทุกคนจำใจต้องได้รับนาคาเป็นรองหัวหน้า
แต่พอลับตาของคุณครู.. ทุกคนในห้องต่างก็ขยำกระดาษแล้วเขวี้ยงมาใส่นาคากันคนละก้อนสองก้อน แล้วต่างก็หัวเราะลั่นห้อง
"อย่าไปคุยกับมันนะแม่มันเป็นผี"
- ผู้เขียน
