พยาบาทพิศวาส

22

เขากำลังสุนทรีอยู่บนตัวขวัญข้าว

ทว่าเธอกลับร้าวรานอย่างสุดแสน

เป็นความรู้สึกคนละขั้วที่เทียบกันไม่ได้เลย

“เจ็บสิดี...ฉันชอบ...ชอบมาก...อืม”

เสียงขวัญข้าวเสมือนเสียงเพลงจากนักร้องคลาสสิคดังระดับโลก กำลังขับกล่อมบทเพลงให้เขาฟังแบบส่วนตัว ช่างไพเราะเพราะพริ้ม เสนาะหูเหลือเกิน และเมื่อฟังก็เกิดพลังขึ้นในจิตใจ โยกตัวหนักขึ้น แรงขึ้น ถี่รัว ขณะนั้นเขาก้มหน้ามองขวัญข้าว มองดวงหน้าหวานสวยที่เวลานี้ เจ็บจนเกินจะรับไหว ชวนให้รู้สึกว่า ตนกำลังถือถ้วยแห่งชัยชนะ

ความตั้งใจของกัลป์คือ จะไม่มีการโอ้โลม ไม่ให้เธอเกิดความเพลิดเพลินกับการถูกปรนนิบัติดุจดังเจ้าหญิง สิ่งที่เขามอบให้ขวัญข้าวมีเพียงอย่างเดียวคือ ปวดร้าวระทมจนสุดหัวใจ ฉะนั้นวิธีใดที่เขาสร้างความรู้สึกนั้นให้เธอได้ เขาทำ...

นอกเหนือจากมือใหญ่ทำร้ายดอกบัวคู่งามจนหนำใจ เขาโน้มใบหน้าไปยังจุดที่มือทำงานอยู่ เม้มดูดเนื้อสาวจนเกิดรอยจ้ำแดงที่ตอนนี้ไม่ได้มีแค่จุดสองจุด มันเกิดขึ้นนับไม่ถ้วน ทับรอยซ้ำกันไปหมด เวลานี้เท่ากับว่า ขวัญข้าวเกิดความเจ็บปวดพร้อมกันสองทาง

“โอ๊ย...เจ็บ...เจ็บ...ฮือ” ขวัญข้าวช่างน่าสงสาร เสียงร้องเจ็บยังคงดังต่อเนื่อง หญิงสาวไม่อาจแบกรับความรู้สึกถาโถมราวกับเขาราดปูนบนตัวเธอ ปูนนั้นคือความร้าวรานใจที่ทับถมติดตามร่างกาย พอปูนแห้งขวัญข้าวก็จะสลัดหลุดสิ่งที่เขากระทำไม่ได้ มันจะฝังแน่นไปตราบนานเท่านาน

“นั่นแหละคือสิ่งที่ฉันต้องการ”

กัลป์ยังคงเร่งเครื่องทำความเร็ว บดเบียดจุดเชื่อมต่อแรงๆ หนักๆ จนร่างสาวสั่นสะเทือนกับแรงโยกโยน ความเจ็บปวดตอนนี้เพิ่มขึ้นหลายเท่า โดยเฉพาะใจกลางร่างสาวเธอรับรู้ถึงความร้อนฉ่าและแสบ เนื้อตัวเธอก็เช่นกัน มันเหมือนร้าวไปทุกสัดส่วน หัวใจเจ็บช้ำอย่างสุดแสน เมฆหมอกสีขาวที่เคยเห็น เวลานี้กำลังถูกความดำมืดเข้ามาแทนที่

เธอกำลังหมดสติ

ขาสาวทั้งสองข้างถูกแยกให้กว้างมากขึ้น เบิกเส้นทางให้เขาล่วงล้ำได้อย่างถึงพริกถึงขิง มือใหญ่จบตรงข้อพับเข่าทั้งสองข้างของขวัญข้าว ก่อนโน้มไปด้านข้างลำตัวสาว ส่งผลให้บั้นท้ายงามงอนลอยขึ้นเหนือที่นอน มันลอยเด่นราวกับว่าเป็นฝ่ายตั้งรับ

“พะ...พอ...พอ...ฉันเจ็บ...ฮือ” ขวัญข้าวร้องเจ็บอย่างน่าสงสาร

ท่อนเนื้อชายขยับรัวเร็วไม่ผ่อนแรง เสียงครางผสมเสียงสะอื้นที่เขาได้ยิน ไม่นำพาสติส่วนดีของกัลป์ให้กลับคืนมาได้เลย กลับเพิ่มพลังความเกลียดชัง ความแค้น ไม่มีสิ่งใดทำให้ความรู้สึกในจิตใจของเขาสลายลงได้เลย ความเร็วและแรงจึงกระหน่ำใส่ร่างสาวไม่ยั้ง กระแทกกระทั้นสุดมัน ยิ่งเขาทำรุนแรง ความเจ็บปวดก็ยิ่งโถมทับ เธอร้องเจ็บตลอดเวลา และเช่นเคยที่กัลป์ไม่สนใจเสียงนั้น

“โอ้...ดีจัง...ฉันรู้สึกดีมาก”

ความรู้สึกสวนทางกับขวัญข้าวอย่างสิ้นเชิง กัลป์ไม่ละความพยายามทำให้สาวแน่งน้อยเจ็บปวด มือข้างหนึ่งกอบกุมทรวงอก บีบขยำแรงๆ จนเนื้อนมปริ้นตามร่องนิ้ว ส่วนมืออีกข้างเลื่อนมาจับคอระหง ออกแรงบีบไม่มากนัก ไม่ได้อยากให้เธอตาย แต่อยากให้เธอเจ็บระคนทรมาน เวลานี้ขวัญข้าวต้องแบกรับความกักขฬะด้วยความช้ำใจ

“โอ๊ย...หาย...หายใจไม่อะ...ออก” ขวัญข้าวไม่ได้ทรมานกายแค่เพียงถูกกัลป์ขับเคลื่อนตัวตน เธอกำลังหายใจไม่ออกจากแรงบีบคอที่เพิ่มน้ำหนักมือไม่รู้ตัวของกัลป์ มือเล็กจับมือใหญ่ที่บีบคอตนไว้ พยายามแกะมือเขาออก แต่เรี่ยวแรงสาวแทบไม่มีเลย นอกจากมือเขาไม่พ้นไปจากคอตน น้ำหนักการบีบเพิ่มมากขึ้น เช่นเดียวกับใจกลางตัวที่ต่อสู้กันอย่างหนักหน่วง กัลป์มีแรงเหลือเฟือสาดใส่ความบ้าคลั่งในอารมณ์จนแสบร้อน เธอจึงต้องดิ้นรนเพื่อให้หนีความทุกข์ทรมานนั้น เพราะตอนนี้เริ่มรับมือไม่ไหว “ปล่อย...พะ พอแล้ว...พอ”

กว่าเสียงจะผ่านปากขวัญข้าวได้ก็ช่างยากเย็น เนื่องจากแรงรัดลำคอที่มีมาก เป็นอุปสรรคต่อการออกเสียง แต่เธอก็พยายามอย่างยิ่งยวดเพื่อเปล่งเสียงออกมาให้เขาได้ยิน เผื่อกัลป์จะมีความเมตตาปราณี หยุดการกระทำตนเองเสียที ช่างทรมาน เจ็บปวดและรวดร้าวกายและใจอย่างเหลือแสน

แต่ไม่เลย...กัลป์ไม่หยุด มิหนำซ้ำยังโยกตัวแรงขึ้น รัวขึ้น แต่ละครั้งที่อัดร่างกายเข้าใส่ เสียงเนื้อกระทบเนื้อดังประสานเสียงร้องเจ็บของขวัญข้าว และเสียงพอใจจากปากได้รูปของกัลป์ที่ระบายออกมาเป็นระยะ

บุรุษเพศไม่หยุดในดอกกุหลาบชอกช้ำ ร่างสาวสั่นคลอนตามแรงโยกตัว ทุกสัดส่วนบนร่างกายเจ็บจนไม่รู้จักเจ็บอย่างไร เธอวิงวอนในใจที่ขอให้ช่วงเวลานี้จบสิ้นลงโดยเร็ว ก่อนที่เธอจะทนไม่ไหว วายชีวาในมือเขา ทว่าคำอ้อนวอนไม่เป็นผล กัลป์ยังคงสาดความแค้นใส่ร่างบอบบางไม่ยั้ง จังหวะของการกระแทกกระทั้นเข้าไปในกลีบดอกพฤกษานั้นยังคงรุนแรงอย่างต่อเนื่อง มือใหญ่เลื่อนมาจับเอวเล็กคอยดึงคอยรั้งจังหวะเข้าหาโดยที่สวนความเป็นชายถาโถมไม่หยุด ประสานกายเข้าหาอย่างดุดัน ดุเดือด

คล้ายแสงไฟริบหรี่ ความมืดโรยตัวเข้ามาในจิตใจขวัญข้าว ดวงตาเธอพร่ามัว รู้สึกตึง เจ็บแสบตรงบริเวณกลางลำตัว เจ็บมากถึงมากที่สุด อีกทั้งลำคอยังคงถูกมือใหญ่กอบกุมและบีบ ลายหายใจเธออ่อนลง เช่นเดียวกับสติที่ดับวูบลงทันใด

กัลป์ไม่ได้ตกใจที่เห็นขวัญข้าวหมดสติ เขากลับยิ้มพอใจ และไม่หยุดการกระทำของตนด้วย เขาคลายมือออกจากลำคอสาว วางมือทั้งสองข้างลงบนที่นอนข้างลำตัวเธอ จากนั้นก็เร่งเครื่องเร็วแรง ร่างบอบบางช้ำชอกกระเพื่อมไหวตามแรงพายุแค้น อีกสักราวห้านาทีพายุนั้นจึงสงบลง

“มันยังไม่จบแค่นี้แน่...เธอต้องเจ็บมากกว่านี้”

กัลป์เอ่ยเสียงเคียดแค้นขณะถอดถอนร่างกายจากร่างงาม ก้าวเดินเข้าไปในห้องน้ำโดยไม่สนใจร่างหมดสติของขวัญข้าวแม้แต่น้อยนิด เขาอาบน้ำอย่างสบายใจ เปิดเพลงฟัง ร้องเพลงตามราวกับคนอารมณ์ดี หลังจากอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จเรียบร้อย กัลป์เดินออกจากห้องนอนทันที ไม่คิดจะมองขวัญข้าว ราวกับว่าเธอไม่มีตัวตน เป็นอากาศธาตุในห้องนี้เท่านั้น