เช้าวันต่อมาหลินตื่นมาด้วยอาการมึนงงอยู่ในอ้อมกอดแสนอุ่นแล้วตัวเราไม่มีเสื้อผ้าอีกด้วย เธอไม่รู้ว่าเขาลักหลับรึเปล่าเพราะคนหื่นแบบนี้ไว้ใจไม่ได้หรอกแต่ถึงอย่างนั้นเธอก็มีความสุขนะที่มีเขานอนด้วยแบบนี้เพราะถ้าเป็นไปได้ก็อยากจะตื่นมาเจอแบบนี้ทุกวัน
ไอ้บ้าเอ้ย!! นี่เธอจะหลงผัวรึเปล่านะ
“เอ๊ะ! ทำไมปากแตกอะ?” ถ้าเขาไม่ขยับตัวก็คงมองไม่เห็นรอยซ้ำที่โผลพ้นผ้าห่มขึ้นมาเลยนะเนี่ย
หลินขยับตัวลุกนั่งมือจับผ้าห่มออกแล้วกวาดสายตามองเรือนร่างที่มีรอยช้ำจ้ำเขียวประปรายแต่ที่น่ากลัวก็คงจะเป็นสีข้างด้านขวานี่แหละ
ปลายนิ้วแตะไปอย่างเบามือด้วยกลัวว่าเขาจะเจ็บกว่าเดิมแต่ถ้าจะปลุกมาถามก็ไม่กล้าเพราะไม่รู้ว่าเขาได้นอนกี่ชั่วโมงแล้วตอนนี้พึ่งจะเจ็ดโมงมันไม่ใช่เวลาตื่นนอนของเขาหรอก
“ไปมีเรื่องตอนไหน?” เธอล้มตัวนอนตะแคงมองคนหล่อเต็มไปด้วยเสน่ห์และยังเป็นบุคคลที่หลายคนอยากเห็นหน้ามาตั้งนาน
เธอพอจะเดาออกว่าเ
