สถานะหลงเด็ก

รถเฟอร์รารี่สีแดงสดจอดนิ่งอยู่หน้าตึกคณะบริหารธุรกิจ เพื่อรอรับใครบางคน ชายวัยยี่สิบเจ็ดปีมองผ่านแว่นกันแดดสีชาแล้วก้มมองดูนาฬิกาข้อมืออีกครั้งเพราะในตอนนี้เลยเวลานัดมาเกือบยี่สิบนาทีแล้ว เขาถอนหายใจอย่างหงุดหงิดเพราะถูกโทรตามให้มารับแต่กลับต้องมารอซะอย่างนั้น มือเลื่อนไปกดเบอร์โทรไปหาคนคุ้นเคยไม่นานปลายสายก็รับแต่ก็รีบวางทั้งที่ไม่ได้พูดอะไรสักคำยังไม่ทันหายงงเสียงข้อความก็ดังขึ้น หลิน : อีกสิบนาทีนะ ว่าน : แล้วจะเร่งทำไมวะมาก็ต้องรออีกเนี่ย หลิน : แก่แล้วขี้บ่น รอแป๊ปเดียวเอง "เด็กเวร!" ตอนโทรบอกก็สั่งให้รีบขับไอ้เขามันก็เชื่อคนง่ายเลยเหยียบเต็มที่แซงแม่งทุกคันจนได้คำสรรเสริญเป็นนิ้วกลางชูให้กับสัตว์สี่ขามาตลอดทางเพื่อมารอครึ่งชั่วโมงนี่นะ ว่านนั่งเล่นเกมรออีกประมาณสิบกว่านาทีประตูรถก็เปิดออกโดยคนตัวเล็กหน้าแดงก่ำมีเหงื่อซึมแล้วยังหอบอีกต่างหาก เขาปรายตามองเธอก็เหมือนจะรู้สึกผิดนะถึงได้ทำหน้าอ้อนแล้วจับมือไปแนบแก้มแล้วซบลงส่งยิ้มหวานเชียวแต่หน้าเธอมันเปียกเหงื่อเขาเลยต้องหยิบกระดาษทิชชูมาซับเหงื่อให้ก่อน "ทำไมช้าวะ?" "แป๊ปเดียวเองนะเสี่ยว่าน" "ครึ่งชั่วโมงเนี่ยนะ!" "ก็อาจารย์ปล่อยช้าหลินไม่ผิดนะ" "แล้วโทรไปเร่งเสี่ยเพื่ออะไร?" "ก็...หลินไม่อยากรอนี่" "ไม่คิดว่าเสี่ยทำงานบ้างเหรอ?" "หลินขอโทษเสี่ยอย่าโกรธนะ เอางี้นะต่อไปหลินกลับพร้อมเพื่อนก็ได้" ว่านถอนหายใจด้วยความเหนื่อยหน่ายเพราะคำว่าเพื่อนของเธอมันเชื่อถือได้ยากมากจนบางครั้งก็แอบหวั่นใจว่าจะไม่ใช่แค่เพื่อนจริงแต่เป็นคนมาเข้าจีบมากกว่า หลินก็รู้ว่าเขาเป็นคนยังไงถึงได้พูดแบบนี้ออกมาเพื่อจะให้หยุดด่าว่าเรื่องมาช้าแล้วมันก็ได้ผลเสมอทุกครั้ง "กินอะไรรึยัง?" ต่อให้ไม่พอใจขนาดไหนก็ยอมให้เสมอแค่เธอยังไม่ไปไหนกับใครก็พอ "ยังเลย คืนนี้หลินไปเที่ยวกับเพื่อนนะ" ก็ไม่เข้าใจว่าทำไมต้องรายงานด้วยแต่เพื่อความสบายใจของเขาก็จำเป็นต้องทำ "ผู้หญิงหรือผู้ชาย?" หวงนะแต่ก็ไม่รู้เหมือนกันว่าในสถานะอะไรกันแน่เพราะระหว่างเราหาความชัดเจนไม่เคยได้เลย "ก็มีทั้งหญิงชายแหละ เสี่ยว่านเป็นอะไรรึเปล่าทำหน้าดุเชียว" ไม่ใช่แค่ดุนะเพราะหันมาจ้องหน้าแล้วก็เงียบก่อนจะขับรถออกไปด้วยความเร็วมากจนน่ากลัว เสี่ยว่านคือคนที่เข้ามาอยู่ในชีวิตแบบงงๆประมาณปีครึ่งได้แล้วมั้งไม่แน่ใจ เธอรู้จักกับเขาเพราะไปทำงานเป็นพริตตี้ในงานมอเตอร์โชว์แล้วเขาก็เป็นคนจ้างอีกด้วย เราก็คุยเข้ากันได้เป็นอย่างดีถึงจะมีบางช่วงที่ห่างหายกันไปบ้างเพราะว่าเขางานยุ่งมากแล้วไม่นานก็กลับมาแบบนี้จนน่างงเสมอว่ากำลังคิดอะไร คิดจะมาก็มาแล้วพอไปก็ไม่เคยบอกกันเลย! เสี่ยว่านทำให้เธอสับสนมาก! เขาเป็นคนสูงโปร่งผิวขาวเหลืองหน้าค่อนข้างดุพอสมควรอาจจะเพราะรูปปากที่คว้ำก็ได้แต่ก็ตามใจเก่งมากไม่ว่าจะโทรหาดึกๆขอให้มารับหรือหลายครั้งที่เราไปกินข้าวด้วยกันจนเพื่อนเข้าใจผิดว่าเธอมีแฟนทั้งที่ความจริงเราไม่ได้รักกันแบบนั้น "กินอะไร?" ว่านถามระหว่างรถติดแต่ถ้าผ่านแยกนี้ไปก็ถึงห้างสรรพสินค้าขนาดใหญ่มีร้านให้เลือกเยอะ "ซูซิไหมไม่ได้กินนานแล้ว" เธอก็นึกว่าจะไม่คุยแล้วซะอีกเพราะว่าเขาเล่นขับรถมาเงียบๆตลอดทาง "ช่วงนี้ได้ทำงานไหม?" ถ้าเขาไม่ถามเธอก็คงจะไม่เล่าให้ฟังแล้วบทสนทนาระหว่างเราก็แทบจะไม่มีเลย "เรียนอย่างเดียวเลยเดี๋ยวตามคนอื่นไม่ทัน" สมองก็ยิ่งช้าขืนทำงานอีกนะมีหวังตามเพื่อนไม่ทันแถมอาจารย์ยังสั่งงานเหมือนว่านักศึกษาจะว่างอย่างนั้นแหละ "เสี่ยว่าน" "ว่า?" "คืนนี้ไม่ต้องโทรหานะ" "ทำไม?" "เผื่อเมาไง" "ที่ไหนเดี๋ยวไปรับ?" "ไม่ต้องหรอกเดี๋ยวกลับพร้อมเพื่อนเอาก็ได้" เพราะถ้าคืนนี้เมาก็คิดว่าจะไปนอนค้างคอนโดเพื่อนเลยเพราะใกล้สุดแต่ก็แอบหวั่นใจนิดๆตรงที่เพื่อนมีแฟนแล้วนี่สิ "เสี่ยจะไปรับส่งโลเคชั่นมาด้วย กลับพร้อมเพื่อนไม่ปลอดภัยหรอกนะหลิน" เพราะเพื่อนคนไหนก็ยังไม่รู้เลยแล้วไว้ใจได้บ้างรึเปล่าก็ไม่รู้เหมือนกันดังนั้นทางที่ดีคือไปรับแล้วมาค้างด้วยกันดีกว่า เธอปรายตาแอบมองคล้ายว่ากำลังคิดมากอยู่แต่นี่มันก็ไม่ใช่เรื่องแปลกซะหน่อย เพราะนี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่เราค้างด้วยกันนะ! เรื่องของเขากับหลินไม่ได้ซับซ้อนอะไรเลยแค่เริ่มต้นจากความชอบแล้วคุยเข้าคอกันดีแต่รู้ตัวอีกทีก็คิดถึงเธอมากจนแทบทนไม่ไหวถึงบางช่วงที่งานยุ่งมากแต่ถ้าเธออยากเจอก็ไม่ใช่เรื่องยากที่จะมาหาเลยสักนิด แต่หลินนี่สิถ้าปล่อยนานเข้าหน่อยก็มักจะมีคนมาจีบตลอดบางครั้งก็เริ่มคุยกันถึงสุดท้ายจะไปไม่รอดแค่ก็แอบหวั่นใจอยู่นะว่าจะเสียเธอไปเข้าสักวัน เรื่องของเราไม่มีใครรู้หรอกถึงเพื่อนเธอจะสงสัยว่าเฟอร์รารี่สีแดงใครเป็นเจ้าของแต่หลินก็ไม่เคยพาไปแนะนำเลยสักครั้งเช่นเดียวกันที่เขาไม่แนะนำให้เพื่อนรู้จักเธอ เรื่องของเราที่มันไม่ชัดเจนแบบนี้ก็เพราะเธอคนเดียวนั่นแหละไม่รู้ว่าอยากจะมีพี่น้องเพิ่มขึ้นนักมากรึไงถามทีไรคำตอบก็ได้มาแบบเดิมตลอด แม่ง! พี่น้องพ่อเธอดิ!! หลังจากกินซูซิอิ่มก็เดินเล่นกันต่อนิดหน่อยแล้วถึงได้ขับรถไปส่งเธอที่คอนโดไม่ลืมจะถามเรื่องคืนนี้ให้เคลียร์เพราะยังไงซะก็จะไปรับมาให้ได้ถึงแม้ว่าเย็นนี้ต้องขับรถไปหาเพื่อนรักที่นัดรวมตัวกินเหล้าเนื่องในโอกาสเหี้ยอะไรของมันก็ไม่รู้สิเขาไม่ได้อ่านเลยด้วยซ้ำรู้แค่ต้องมาไม่งั้นโดนรุมด่าแน่ เพื่อนกูแต่ละคนแทบจะไม่ใช่นักธุรกิจกันแล้ว แม่ง….ขี้เมาทั้งนั้น!! และเขามาถึงเป็นคนสุดท้ายทันทีที่เดินเข้าไปพวกมันก็มองแรงเหมือนว่าเขาเป็นนักโทษคดีร้ายแรงอย่างนั้นแหละ แต่เรื่องนี้เขาไม่ผิดนะก็ใครใช้ให้มันเล่นนัดกะทันหันแบบนี้ละ "กูนึกว่าจะไม่มาซะแล้วไอ้เหี้ย!" ฟีฟ่าบ่นนิดๆเพราะเป็นคนมาถึงก่อนใครแล้วเพื่อนแต่ละคนก็ลีลากันซะเหลือเกินกว่าจะเสด็จมาได้แต่เขาไม่ใช่คนชวนดื่มนะแต่ไอ้คนชวนมันก็มาก่อนไอ้ว่านไม่ถึงสิบนาทีนี้เอง "โห่! ไอ้เหี้ยกูมาได้เร็วขนาดนี้ก็บุญหัวแล้ว แหม่...คอแห้งไม่ดูเวลาเลยนะพวกมึง!" ถ้าปรกติเขาก็ทำงานซึ่งไม่มีทางที่จะมาได้เร็วหรอกพวกมันก็รู้กันดี "ก็กูเหงานี่หว่า!" น่านบ่นต่อแล้วเริ่มชงเหล้าส่งให้เพื่อนแต่ละคนที่ไม่รู้วันนี้ไปกินรังแตนกันรึไงถึงทำหน้าบึ้งตึงกันขนาดนี้ "เดี๋ยวคืนนี้กูมีนัดแดกมากไม่ได้นะเว้ย" ว่านรีบบอกก่อนเดี๋ยวเพื่อนจะบ่นเอาได้เพราะแต่ละคนปากหมาทั้งนั้นแล้วเพราะแบบนี้แหละพวกเราถึงคบกันมาได้นานขนาดนี้ "นัดกับใครวะไอ้ว่าน? อย่าบอกนะว่ามึงมีเมียแล้ว!!" ชานถามต่อแล้วปรายตามองเพื่อนอีกคนที่ทำหน้างงมากแต่ก่อนจะพูดจะถามอะไรต่อไอ้เพื่อนเวรก็กระดกเหล้ารวดเดียวแล้วทำหน้าบึ้งมากกว่าเดิมอีก หรือว่าจะไม่ใช่อย่างที่คิด! "เมียพ่อมึงดิไอ้สัตว์! คนนี้น้องสาวเว้ย" ได้เป็นแค่พี่ชายทั้งที่ความจริงเราน่าจะเป็นผัวเมียแล้วด้วยซ้ำในเมื่อนอนกอดกันออกจะบ่อยถึงจะยังไม่ได้เอากันจนน้ำแตกแต่แค่นั้นก็มากเกินกว่าคำว่าพี่ชายแล้วเหอะ พูดแล้วก็เจ็บแดกเหล้าย้อมใจต่อดีกว่า! "มึงเป็นลูกชายคนเดียวไม่ใช่เหรอวะ?" ชานถามต่อด้วยความจำอันดีเลิสคือเพื่อนเวรเป็นลูกชายคนเดียวที่ถูกตามใจจนสันดานเสียแบบนี้ไง "ก็…" กำลังจะพูดละแต่ไอ้เพื่อนเหี้ยพูดแทรก "พี่น้องท้องชนกันอะดิ! มึงอย่าแถนะไอ้เหี้ยกูรู้!!" ทำหน้าแบบนี้แม่งใช่เลย คิดแล้วก็อยากจะเห็นน้องสาวคนพิเศษของมันจริงว่าสวยขนาดไหนถึงได้เอาคนแรดๆอย่างไอ้เสี่ยว่านอยู่ได้ "แดกเหล้าไปอย่าพูดมาก!" "แทงใจดำละสิไอ้สัตว!" "กูกับน้องเขายังไม่ได้กันเว้ย พูดอะไรใช้สมองหน่อยไม่ใช่ใช้แต่หัวค*ยอย่างเดียว!" "มึงก็รีบเผด็จศึกดิวะจะได้มีเมียก่อนใคร" "แดกเหล้าไปไอ้เหี้ย!" เพื่อนในกลุ่มเดียวกันก็สันดานเหมือนกันหมดถึงคบกันมาได้ขนาดนี้แล้วบางครั้งพวกแม่งก็หายหัวไปหมดกว่าจะรวมตัวกันได้ใช้เวลานานเลย พวกมันแต่ละคนก็งานยุ่งทั้งนั้นเพราะส่วนใหญ่ทำงานสานต่อธุรกิจของครอบครัวในตำแหน่งสูงด้วยสิเลยมีความกดดันเป็นพิเศษ เพื่อนเขามีชื่อฟีฟ่า ชานและน่านแต่พวกมันไม่มีใครโสดสนิทสักคนหรอกเพราะแรดเก่งมากว่างเป็นโผล่สักผับควงผู้หญิงเปลี่ยนไปมาไม่หยุดจนบางครั้งเขาก็อดจะสงสัยไม่ได้ว่าทำไมถึงนิสัยดีกว่าเพื่อนทุกคนแบบนี้ ไม่เคยนอกลู่นอกทางหรือนอกใจหลินเลยสักครั้ง ซื่อสัตย์กว่าหมาก็กูนี่แหละ!