ขากลับ ฉันแทบไม่ลงไปเหยียบห้องนอนชั้นล่างเลย เอาแต่เนียน ๆ เซลฟี่ข้างคุณอิฐ ใส่หมวกปีกกว้างปล่อยผมปลิว ๆ ถ่ายรูปอัพไอจี
และไม่ลืมจ้า ไม่ลืมถ่ายเห็นใบหูกับหน้าหล่อ ๆ ของคนขับเรือด้วย เพราะฟักแฟงมันต้องเห็น มันต้องกระอัก!
“จะถ่ายอะไรนักหนา ถ้าเมาเรืออ้วกแตก ฉันจะโยนเธอลงน้ำให้ปลากิน”
ถึงจะได้กันแล้ว แต่ก็ยังชอบขู่ชอบหาเรื่องฉัน!
“แหมทำเป็นดุ! เค้าก็แค่ถ่ายอัพไอจีกระแทกหน้าฟักแฟงเท่านั้นแหละ”
ได้ยินแบบนั้น เขาก็ถอนหายใจเสียงดังและมองฉันทันที ก่อนที่ฉันจะเชิดหน้าใส่เอาเรื่อง
“ทำไม? กระแทกหน้าคนของตัวไม่ได้รึไง?”
“เฮ้อ! ผู้หญิงแม่งคิดเล็กคิดน้อยน่ารำคาญว่ะ ฉันไม่ยุ่งเกี่ยวกับฟักแฟงแล้ว”
“แต่ตัวเคยยุ่ง! เค้าไม่ชะ” ยังไม่ทันหลุดคำสุดท้ายฉันก็รีบปิดปากไว้ และหันหน้าหลบ
ตายแล้ว ทำไมฉันต้องตงิด ๆ ใจกับคำนี้ด้วย ไม่ชอบ ใช่ฉันน่ะไม่ชอบฟักแฟง ไม่ได้หมายถึง ไม่ชอบที่เขาเคยมีซัมติงกับยัยนั่น
“
