ชมพูพิงค์ | เสียรู้

1897 คำ

ฉันไถลตัวนอนราบลงกับเตียง จนจุดเชื่อมสวาทมันหลุดออกจากกัน ตอนนี้อยากทุบหัวตัวเองซ้ำ ๆ และชี้หน้าด่าตัวเอง ว่ามึงทำอะไรลงไป! เสียวอ่ะใช่ ฟินอ่ะใช่ หลังความเจ็บปวดมันดีเหลือเกิน แต่พอมันจบปุ๊บ ฉันไม่กล้าหันกลับไปสบตาเขาเลย มันจะเป็นยังไงต่อจากนี้? เขาจะไปยื่นอกแมน ๆ กับลุงอัฐมั้ย ว่าฉันเป็นของเขาแล้ว “ถ้าเธอหิว ในตู้เย็นมีขนม” ฉันหันขวับไปมองเขาทันที ก่อนที่จะเห็นคุณอิฐกำลังใส่เสื้อผ้าและเดินเปิดประตูออกไป แค่นี้เหรอ? เขาไม่เขินไม่รู้สึกอะไรเลยรึไง? หรือว่าเรื่องแบบนี้ มันเป็นเรื่องปกติเกินกว่าเขาจะมาสนใจ โดยเฉพาะกับผู้หญิงใจง่ายอย่างฉัน “มีอะไร มองฉันทำไม” เขาหยุดก้าวขึ้นบันไดแล้วหันมาถาม ก่อนที่ฉันจะรีบดึงผ้าห่มปิดตามสายตาที่เขาไล่มอง “ปะ เปล่า ตัวจะไปไหน?” “ไปขับเรือข้างบน” ว่าไงนะ ขับเรือ? ได้ไง? เขาบอกกับฉันเองนี่! ว่าเรือน้ำมันหมด ต้องรอพี่ชายลูกน้องเขาบึ่งเอามาให้ “ตัวบอก

อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่
สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป
Facebookexpand_more
  • author-avatar
    ผู้เขียน
  • chap_listสารบัญ
  • likeเพิ่ม