“อะไรเนี่ยตัว” ฉันกระซิบถามเบา ๆ เพราะแอบกลัวหน้าแตกหมอไม่รับเย็บ
แต่เขากลับไม่ตอบ ไม่สนใจฟักแฟงอีก รีบเดินจูงฉันออกมาจากห้องท่ามกลางสายตาประชาชนที่มองตามหลัง
จนฉันรีบกวักมือเรียกพู่กันออกมาอีกคน
“ตัว... ตัวพูดอะไรอะ” ฉันถามคุณอิฐและแกะมือออกทันที เมื่อเราหยุดที่รถเบนซ์สีดำฟิล์มมืด
“ทำไมต้องถามมากวะ? ฉันช่วยกู้หน้าไม่ดีรึไง?”
ฉันกับพู่กันมองหน้ากันทันที ก่อนหน้านี้ไม่กี่วัน เขายังเกลียดฉันเข้าไส้อยู่เลย อยู่ ๆ ก็ช่วยฉันเนี่ยนะ บ้าน่า
“ตัวเนี่ยนะช่วยเค้า?”
“เออ! อย่าถามเซ้าซี้ได้มั้ยไปขึ้นรถ! ส่วนเพื่อนเธอก็บอกลาซะ!” พูดจบเขาก็เดินอ้อมไปเปิดประตูขึ้นรถอีกฝั่ง ทิ้งให้ฉันกับพู่กันยืนงงงวยกันสองคน
“เอาไงดีแก เขาเป็นอะไรของเขา”
“เอาน่า... ดีแล้วไม่ใช่เหรอ ที่คุณอิฐแหกหน้าฟักแฟง แกก็ทำตัวดี ๆ หน่อย เพื่อเป็นการขอบคุณเขา”
ฉันหันมองคนในรถ ผ่านกระจกที่ติดฟิล์มมืดนั่นทันที ก่อนที่จะลอบถอน
