ฉันยิ้มตอบพู่กันจนตาหยี ใช่ฉันจะไปตะขิดตะขวงใจเรื่องบ้าน และคำพูดคำจาเพื่อนทำไม พู่กันเป็นเพื่อนที่ดีที่สุดของฉันแล้ว และนอกจากแม่ฉัน เธอก็หวังดีกับฉันที่สุด
“ใช่ แกน่ะเป็นคนที่หวังดีกับฉันสุดแล้ว ที่แกเห็นว่าบ้านหลังนี้สุขสบายมันไม่ใช่อย่างที่แกคิด ฉันเครียดมาก ๆ ไหนจะทะเลาะกับคุณอิฐ ไหนจะหาทางยกเลิกงานแต่ง ไหนจะ”
ฉันหยุดพูดทันที เมื่ออยู่ ๆ พู่กันหันขวับมายิ้มให้
“เด็กผู้หญิง จะทำให้แกหลุดพ้นทุกอย่างเอง ทุก ๆ อย่างที่แกทนทุกข์ ทุก ๆ อย่างที่แกเจอมา จากร้าย มันจะกลายเป็นดี เชื่อฉัน”
ฉันเงียบมองหน้าพู่กันเนิ่นนาน เหมือนตัวเองต้องมนต์สะกดอะไรสักอย่าง จนไม่สามารถละสายตาออกไปได้
ทำไมฉันเป็นแบบนี้ ทำไม ๆ และทำไม?
แววตาพู่กันแปลกมาก มันมีประกายสีเขียวมรกตออกมาจนฉันต้องกะพริบตาถี่ ๆ สังเกตชัด ๆ
ว่ามันเหมือนอะไรกันแน่
แว๊บแรกเหมือนตางู แว๊บแรกเหมือน นกเค้าแมว
“แก... มีอะไร?”
ฉันหลุดจ
