พันธนาการนายสายน้ำ

เด็กของใคร

"ที่นี่ที่ไหน"

ร่างบางค่อยๆลืมตาตื่นขึ้นหลังจากที่สลบไปนานข้ามวันข้ามคืน

เธอฟื้นขึ้นมาพร้อมๆกับอาการเจ็บปวดที่หัวไหล่

และความสงสัยที่ว่าที่เธอนอนอยู่มันคือที่ไหนบนโลกใบนี้

หรือว่าเธอนั้นได้ขึ้นมานอนบนสวรรค์ไปแล้ว

เพราะถูกกระสุนปืนที่กราดยิงกันอยู่ก่อนจะสิ้นสติไปยิงเข้าใส่

"ฉันตายแล้วเหรอ"

หญิงสาวกระเด้งตัวลุงขึ้นจากเตียงนอนสีขาวที่แสนนิ่มในทันที

ใบหน้าตื่นตกใจเต็มไปด้วยความหวาดกลัวจนเปลี่ยนจากขาวอมชมพูเป็นซีดเผือด

ด้วยเธอยังตายตอนนี้ไม่ได้ แม่ยังรอเงินไปรักษาตัว

และไหนยังจะน้องๆที่ยังรอให้เธอไปเลี้ยงดูส่งเสียให้เล่าเรียนอีก

"เธอเป็นเด็กของใคร บอกมาดีๆอย่าให้ฉันต้องใช้ลูกปืนงัดปาก"

ชายร่างสูงใหญ่ใส่ชุดสูทสีดำหน้าตาออกไปทางฝรั่ง

เปิดประตูห้องที่หญิงสาวนั้นนอนอยู่แล้วย่างกรายเดินเข้ามา

พร้อมกับคำถามที่ต้องการคำตอบเดียวนี้ด้วยน้ำเสียงที่ค่อนข้างไปทางดุดัน

เพื่อจะได้ช่วยเหลือเด็กสาวคนนี้ให้รอดจากการตัดสินไม่ไว้ชีวิตใครเลยในเหตุการณ์เมื่อคืนของเจ้านายเขา

"เด็กของใคร?"

อิงเดือนมองหน้ายมบาลที่เข้ามาตัดสินโทษความบาปของเธอด้วยอาการงงงวย

เธอนับถือศาสนาพุทธแต่ไหนยมบาลถึงได้เป็นฝรั่งฝั่งคริสเตียน

แล้วเธอเป็นเด็กของใครคืออะไร มันเกี่ยวกับการจะต้องไปชดใช้บาปในชั้นสวรรค์ยังไง

"บอกมา"

ลาซตะคอกใส่เด็กสาวที่เหมือนจะยังไม่มีสติคืนมาสักเท่าไหร่เสียงดังขึ้น

สงสัยคงนอนสลบนานไปเลยออกอาการเหม่อลอยอย่างที่เห็น

ไม่แปลกหรอกเพราะเธอคงตกใจค้างอยู่ด้วยจากการวิ่งผ่าดงกระสุนปืนมา

"ฉันไม่ใช่เด็กของใคร ฉันไม่รู้เรื่องอะไรทั้งนั้น ปล่อยฉันไปเถอะนะ"

อิงเดือนสะดุ้งโหยงตกใจในเสียงดังของฝรั่งร่างสูงใหญ่ตรงหน้า

สติค่อยๆกลับคืนมาและรับรู้ได้ว่านี่ไม่ใช่สวรรค์

แต่เป็นห้องนอนของใครก็ไม่รู้เหมือนกันที่ทาสีเอาไว้โคตรขาวจนเธอนึกว่าเป็นสวรรค์

แล้วสมองน้อยๆก็ค่อยๆเรียบเรียงเหตุการณ์ว่าเกิดอะไรขึ้น

เธอนั้นได้วิ่งหนีเด็กของไอ้ลุงอ้วนนั้นมาจนถึงลานจอดรถที่มีเสียงปืนแล้วภาพก็ตัดไปพร้อมๆกับที่เธอนั้นได้เห็นหน้าเทพบุตรสุดหล่อคนหนึ่ง

เพราะฉะนั้นในตอนนี้เธอก็อาจจะถูกจับตัวมาจากคนร้ายคนไหนสักคนที่เธอเองยังไม่รู้

แต่ที่แน่ๆไม่ใช่ไอ้ลุงตัวอ้วนดำนั้นแน่นอนเพราะถ้าเป็นมันเธอคงตายไปแล้ว

"พูดความจริงออกมา"

ลาซถามย้ำเด็กสาวอีกด้วยท่าทีที่อ่อนลงเพราะเขามักใจดีกับทุกคนเสมอ

ถึงจะเป็นมือขวาของมาเฟียที่ได้ขึ้นชื่อว่าโหดเหี้ยมมากๆ

แต่เขากลับเคยฆ่าคนตายมาน้อยมากๆเมื่อเทียบกับบรรดาเพื่อนร่วมงานวงการเดียวกัน

"ฉันไม่รู้เรื่องอะไรจริงๆ ฉันก็แค่มาหาเงินเท่านั้น ปล่อยฉันไปเถอะนะ"

อิงเดือนยกมือไหว้คนตรงหน้าเพื่อวิงวอนขอร้องให้ปล่อยตัวเธอไป

ฝืนความเจ็บปวดอย่างสาหัส ยกไหล่เอาไว้ในเวลาที่กำลังไหว้คนตรงหน้าอยู่

พร้อมปากเอ่ยพูดความจริงออกไปเพราะไม่มีอะไรต้องอายถ้ามันจะเอามาแลกเอาชีวิตของเธอกลับไปเหมือนเดิมได้

"ตายซะจะได้จบๆ"

ร่างสูงใหญ่ในชุดสูทสีดำแต่เนี้ยบกว่าคนก่อนหน้านี้เดินเข้ามาภายในห้องอีกคน

ใบหน้าของเขาหล่อเหลาราวกับเทพบุตรแต่สายตากลับดุดันและแอบแฝงไปด้วยความร้ายกาจ

ในมือของเขาถือปืนกระบอกใหญ่สีดำเงาจ่อมาที่ใบหน้าของเธอ

"กรี๊ด"

เสียงหวานกรีดร้องดังลั่นห้องด้วยความกลัวอีกครั้ง

ร่างบางถอยหนีจนไปนั่งอยู่สุดขอบเตียงสีขาว

เธอเพิ่งจะรอดจากความตายมาจากยมบาล นี่ความตายจากคนหล่อจะมาถามหาเธออีกแล้วเหรอ

"เด็กคนนี้อาจจะไม่รู้อะไรจริงๆก็ได้ครับ คนของเรารายงานมาว่าเธอวิ่งหนีคนของเสี่ยวิทวัสมาครับ"

ลาซขยับไปยืนบังปืนให้กับเด็กสาวที่เขาไม่รู้จัก

ด้วยรู้ได้ด้วยสัญชาตญาณว่าเด็กสาวคนนี้เป็นคนดี

เพียงแต่ไปปรากฏตัวผิดที่ผิดเวลาไปนิดเลยทำให้เธอต้องมาอยู่ตรงนี้

"พวกใจแตก ลากตัวออกไป"

ธาราเหลือบมองเด็กสาวด้วยหางตาแล้วตัดสินเธอในทันที

พร้อมกับหันไปเรียกมือฆ่าที่เดินตามหลังเขามาให้เข้ามาจัดการเธอ

"ฉันๆๆ"

อิงเดือนที่รับรู้ได้ว่าความตายจะมาเยือนเธอแน่ๆอย่างไม่อาจหลีกเลี่ยงได้

สมองก็รีบประมวลผลอย่างรวดเร็วเพื่อเอาชีวิตรอด

"ฉันช่วยชีวิตคุณไว้นะ จะมาฆ่ากันแบบนี้ได้ไง จะไม่สำนึกบุญคุณกันหน่อยเหรอ"

และสมองเธอก็ประมวลผลและคิดเองเออเองได้ว่าการที่เธอเจ็บไหล่อยู่อาจจะมาจากเข้าไปรับกระสุนปืนแทนเขา

เพราะฉะนั้นเธออาจจะรอดไปได้ถ้าได้ขึ้นชื่อว่าช่วยชีวิตเขาเอาไว้

"ฉันๆ"

แค่ดูเหมือนจะไม่ได้ผล พ่อเทพบุตรไร้นามนั้นยังคงยืนนิ่ง

พร้อมกับใช้สายตาดุดันตัดสินโทษตายให้เธออีก

สมองน้อยๆก็ยิ่งต้องรีบหาทางเอาตัวรอดไปอีกเรื่อยๆ

"ยิงกรอกปากซะ อย่าให้กูได้ยินเสียงนั้นอีก"

ธารากลับหลังหันเดินออกไปจากห้องด้วยหมดเวลาล้อเล่นกับเด็กแล้ว

เธอสมควรตายได้แล้วเพราะเขาไว้ชีวิตให้เธอได้หายใจมานานพอแล้ว

"ฉันเห็นคนร้าย"

หนทางรอดไปอีกทางนอกจากการมีบุญคุณต่อคนพวกนี้ที่น่าจะเป็นพวกค้ายาเสพติดก็คือการเห็นหน้าคนร้าย

เธอดูมาจากในหนังบ่อย เพราะใครเห็นหน้าคนร้ายจะถูกคุ้มกัน

และพาไปตามหาคนร้าย สุดท้ายก็จบอย่างแฮปปี้เอนดิ้ง

"บอกมาว่าหน้าตามันเป็นยังไง"

ธาราหันหน้ากลับเข้ามาในห้องนอนเล็กที่มีไว้สำหรับรับแขกอีกครั้ง

สายตาคมมองเธออย่างดุดันเอาเป็นเอาตายให้ได้

"จ่ายเงินมา ถ้ามันมากพอฉันก็จะยอมเปิดปากพูด"

มือบางแบไปตรงหน้าที่มีชายหนุ่มหน้าตาหล่อเหล่าและดูรวยยืนมองอยู่ไกลๆ

ก่อนจะตายเธอขอมีเงินสักก้อนก็ยังดีเพื่อให้แม่กับน้องสบาย

ดีกว่าตายไปแบบไม่ได้ตระเตรียมการอะไรเลย

"ฆ่าทิ้ง"

มาเฟียหนุ่มหันไปหานักฆ่าที่ยืนรอรับคำสั่งอยู่อีกครั้ง

เธอไม่มีประโยชน์อะไรต่อเขาอีกแล้วเพราะดูก็รู้ว่าเธอมันพวกลวงโลก

"ไม่มีใครรู้ความลับนี้นอกจากฉัน ถ้าฉันตายทุกอย่างก็จบ"

อิงเดือนพยายามเจรจาเพื่อเอาชีวิตรอดต่อไปให้ได้

"นายครับ คุณนายศจีมาถึงแล้วครับ"

ลูกน้องที่มีหน้าที่เฝ้าหน้าประตูทางเข้าบ้านหลังใหญ่ของธารา

วิ่งขึ้นมาบนชั้นสองของบ้านด้วยความรีบร้อนเพื่อรายงานการมาถึงของคุณนายศจีให้เจ้านายรับรู้

"อืม"

ธาราพยักหน้ารับรู้เล็กน้อยพร้อมกับถอนหายใจยาวออกมาอย่างหนักใจเล็กน้อย

ด้วยแม่เลี้ยงของเขามาทานข้าวเย็นด้วยก่อนเวลาทำให้เรื่องของเด็กคนนี้มันยังค้างคาอยู่

ทั้งที่เขาวางแผนจัดการเธอให้เรียบร้อยเอาไว้แล้วก่อนที่แม่เลี้ยงของเขาจะมา

"จัดการเลยไหมครับนาย"

หนึ่งในนักฆ่ามือดีเอ่ยถามผู้เป็นเจ้านายอีกครั้ง

ด้วยแทบไม่เคยลงมือฆ่าเด็กที่อายุน้อยๆแบบนี้สักเท่าไหร่

ทำให้เกิดจิตใจหวั่นไหวพอสมควร แต่ถ้าเจ้านายสั่งมาก็จะทำตามคำสั่งทันที

"เฝ้าเอาไว้ก่อน"

ธารากำชับลูกน้องของเขาแล้วเดินออกไปจากห้องพร้อมกับลาซ

ทำตัวปกติเหมือนเพิ่งทำงานเสร็จเดินลงไปยังชั้นล่างของบ้านเพื่อต้อนรับผู้เป็นแม่เลี้ยง

"ครับนาย"

ลูกน้องรับคำหนักแน่นแล้วรีบปิดประตูห้องนอนเล็กนั้นทันที

"กรี๊ด ช่วยด้วย"

เสียงเล็กหวีดร้องดังลั่นสุดแรงที่มี หวังให้ใครมาได้ยิน

ไม่ก็ให้ตำรวจมาได้ยินและเข้ามาช่วยเหลือเธอไปจากที่นี่

"เสียงผู้หญิงใช่ไหม ลูกพาแฟนมาค้างบ้านเหรอ"

ศจีมองข้ามตัวลูกเลี้ยงที่กำลังเดินลงมาไปยังชั้นบนของบ้านเพื่อตามหาเสียงกรีดร้องนั้น

ก่อนจะย้อนกลับมามองที่ลูกเลี้ยงของตัวเองด้วยความสงสัยว่ามันเกิดอะไรขึ้น

"ไม่มีอะไรนะครับ"

ธารายังคงนิ่งเฉยเหมือนไม่ได้ยินเสียงกรีดร้องนั้น

แล้วเดินลงมากอดผู้เป็นแม่เลี้ยงด้วยความคิดถึง

"กรี๊ด ช่วยด้วย"

เสียงแหลมเล็กกรีดร้องดังอีกครั้งพร้อมร้องขอให้คนช่วย

ผสานกับเสียงฝีเท้าที่กำลังกระแทกใส่พื้นระรัว

ด้วยเธอนั้นกำลังวิ่งหนีออกมาจากในห้องนอนสีขาวนั้น

"หยุดนะ"

ตามด้วยลูกน้องสามสี่คนของธาราวิ่งตามเธอมาด้วยความรวดเร็ว

"ใครกันนะลูก"

ศจีหันไปมองตามเสียงนั้นอีกครั้งแล้วก็ต้องถึงกับยกมือขึ้นทาบอก

ด้วยกำลังมีเด็กสาวที่ใส่เสื้อผ้าสั้นจุ๊ดจู๋วิ่งตรงมาทางเธอและลูกชาย