Chapter 3
922 คำ
@หลายวันต่อมา........
"คุณทิฟฟี่ค่ะมีคนมาหาค่ะ"
ฉันเงยหน้ามองเลขาหน้าห้องของฉันที่ชื่อคุณปริม เธอเปิดประตูเข้ามามองสบตากับฉัน ฉันวางเอกสารทุกอย่างก่อนจะเอ่ยขึ้น
"ใครกัน ให้เข้ามาเลยก็ได้ค่ะ"
"รับทราบค่ะ"
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
"เข้ามาเลยค่ะ"
ฉันวางทุกอย่างเงยหน้าขึ้นก็เจอกับพี่เดย์ออฟที่ยิ้มหวานส่งมาให้ หลังจากวันนั้นเขาก็โทรศัพท์มาหาตลอด ทักทายถามไถ่ตลอดในฐานะที่เป็นพี่ชายนั้นก็ถือว่าดูแลเทคแคร์น้องสาวดีมากๆเลยแหละ แต่ถ้าพี่จินดาโทรมาทีไรคือน้องคนนี้ตกกระป๋องทันทีเจ็บดีใช่ไหมหละเคยคิดว่าตัวเองเป็นที่หนึ่ง ที่ไหนได้
"น้องรักกกกกคิดถึงมากเลยมากอดที"
เขาไม่พูดเปล่าเดินเข้ามากอดฉันทันทีจนมันกลายเป็นเรื่องปกติไปแล้ว ทั้งกอดทั้งหอม แม้กระทั้ง.. เอ่อนั้นแหละ ถ้าแฟนในอนาคตฉันมาเห็นคงจะไม่ค่อยชอบใจเท่าไหร่ จริงมะ?
"ทำเป็นมากอดมาคิดถึง ไม่ไปหาสาวๆของพี่หละ?"
ฉันไม่ได้ประชดนะ ฉันถามเฉยๆ
"ไม่มีใครสำคัญไปกว่าน้องพี่คนนี้หรอก จุ๊บเหม่งทีดิ"
ฉันเอามือผลักหน้าเขาออกไปทันที มันไม่เหมือนเดิมแล้วตอนนี้เขาจะมาทำกับฉันแบบเมื่อก่อนไม่ได้แล้วเพราะฉันก็เริ่มไม่แน่ใจตัวเองแล้วว่าถ้าเขาทำแบบนี้กับฉันแล้วก็ไปทำแบบนี้กับคนอื่นด้วย มันจะรู้สึกยังไง
"อะไรอ่ะ ทำไมเมื่อก่อนให้หอมแก้ม ให้จุ๊บเหม่ง ให้กอด นอนด้วยกันก็นอนมาแล้ว ทีตอนนี้มาหวง "
ฉันถอนหายใจออกไปเบาๆ เหนื่อยจะเถียงจริงๆให้ตายสิ
"น้องโตแล้วนะพี่เดย์ออฟ ทำแบบนี้กับน้องถ้าแฟนน้องเห็นจะทำยังไง?"
พี่เดย์ออฟชักสีหน้าทันทีก่อนจะกระชากแขนฉันเข้าไปใกล้เขา
"อะไรนะ แฟนงั้นเหรอ น้องพี่ไปมีแฟนตอนไหน ใครให้มีถามพี่หรือยัง"
ฉันมองหน้าเขาอย่างไม่เข้าใจ ทำไมเขาจะต้องไม่พอใจฉันด้วย
"ทำไมน้องต้องถามด้วยหละ พี่ยังมีแฟนได้เลย"
"พี่ไม่มีแฟน พี่โสด"
เขาเถียงฉันกลับก่อนจะบีบข้อมือฉันแน่น
"ใช่พี่โสดแต่พี่ไปตามเฝ้าผู้หญิงที่เขามีเจ้าของแล้วโน่น รอเขาเลิกกับแฟนหรือไง"
"หยุดนะทิฟฟี่อย่ามาพาดพิงถึงจินดานะ"
"ทำไมน้องจะว่าไม่ได้ ถ้าไม่ให้น้องแตะต้องพี่เขา งั้นต่อไปนี้พี่ก็ไม่ต้องมายุ่งเรื่องของน้องอีก "
เขาเหมือนจะพยายามข่มอารมณ์โกรธไว้ เขาคงไม่พอใจฉันมากไปเลยสินะที่ไปแตะผู้หญิงที่เขารัก ผู้หญิงที่เป็นที่หนึ่งของเขา
"มันไม่ใช่แบบนั้นแต่เขาไม่เกี่ยวไง "
"ใช่ แฟนของน้องเขาก็ไม่เกี่ยวเหมือนกันต่อไปนี้อย่ามาแตะต้องตัวน้องอีก อย่ามากอดมาทำรุ่มร่ามกับน้องอีก ไม่อย่างนั้นแฟนน้องจะว่าเอาได้"
"มันเป็นใคร แฟนน้องมันเป็นใคร"
ฉันไม่ตอบอะไรทั้งนั้นสะบัดข้อมือของตัวเองออกจากการเกาะกุมของเขา ฉันมองด้วยแววตาตัดพ้อ
"น้องไม่ได้มีแฟน แต่อนาคตวันหนึ่งน้องก็ต้องมี น้องไม่อยากให้เขาไม่สบายใจที่มาเห็นผู้ชายคนอื่นมาแตะต้องตัวน้อง"
"แต่พี่เป็นพี่ของน้อง ทำไมจะกอดไม่ได้"
"ถึงจะเป็นพี่ชายแต่ก็ไม่ได้คลานตามกันมา ต่อไปนี้เราสองคนควรเว้นระยะห่างกันให้มากกว่านี้นะคะ ถือว่าน้องขอนะพี่เดย์ออฟ อย่ามาทำเหมือนน้องสำคัญกับพี่ อย่ามาทำเหมือนแคร์น้องที่สุด ทั้งๆที่พี่สามารถทิ้งน้องได้ทันทีเมื่อคนที่พี่รักโทรมาหา"
เขาชะงักไปกับคำพูดของฉันก่อนจะพยายามเข้ามากอดฉันไว้ ฉันสะบัดตัวออกไม่ให้เขาได้เข้าใกล้ฉัน
"พี่ขอโทษนะ ยังไงน้องก็สำคัญที่สุดสำหรับพี่ อย่าทำเหมือนน้อยใจที่พี่สนใจผู้หญิงคนอื่นได้ไหม น้องกำลังทำเหมือนผู้หญิงหึงหวงผู้ชายอยู่นะ"
"ถ้าน้องทำให้พี่ีรู้สึกแบบนั้นน้องขอโทษ ต่อไปนี้น้องจะเว้นระยะห่างกับพี่ พี่ก็ช่วยทำเหมือนน้องเป็นน้องสาวคนหนึ่งด้วย อย่ามาทำเหมือนหวงน้องเหมือนผู้ชายกำลังหึงหวงผู้หญิง"
"พี่ไม่ได้ทำแบบนั้น"
"ก็ดี ถ้าน้องจะมีแฟนพี่ก็ควรดีใจกับน้อง ใช่ไหมคะ"
"แต่ว่าน้องยังเด็กน้องจะมีไม่ได้"
"ทำไมไม่ได้"
ฉันถามออกไปอย่างไม่เข้าใจซึ่งเขาก็อ่ำๆอึ้งๆไม่สามารถให้คำตอบฉันได้ ฉันหยิบกระเป๋ากุญแจรถแล้วกำลังจะเดินออกไป
"แล้วน้องจะไปไหน"
"ไปหาพี่หมอค่ะ พี่หมอนัดน้องทานข้าว ไปก่อนนะคะ"
"แต่พี่มาหาน้องนะพี่มาชวนน้องไปทานข้าว"
"แต่พี่หมอเป็นคนที่น้องกำลังคุยๆอยู่ ทีพี่ยังเลือกที่จะไปหาผู้หญิงคนอื่นก่อนน้อง ทำไมน้องจะเลือกไปหาผู้ชายคนอื่นก่อนพี่ไม่ได้"
"ทิฟฟี่หยุดนะ พี่บอกให้กลับมาไง ทิฟฟี่"
- ผู้เขียน
