Chapter 2
851 คำ
@สองวันผ่านไป.....
ผมมาทำงานแต่จิตใจคือว้าวุ่นกับน้องสาวตัวแสบ ทำไมผมรู้สึกว่าทิฟฟี่เปลี่ยนไปกัน มันไม่เหมือนเดิมอ่ะ โทรศัพท์หาก็ไม่ค่อยรับทักไปก็ไม่ค่อยตอบ ชวนไปทานข้าวไปเที่ยวไหนก็ไม่ไป ผมว่าต้องมีอะไรแน่ๆผมว่าผมต้องไปหาที่บ้านสักหน่อยแล้วหละ ผมเซ็นเอกสารที่กองอยู่ตรงหน้าก่อนจะลุกขึ้นหยิบกระเป๋าตังค์กุญแจรถแล้วเดินออกไปทันที
@บ้านนิพนธ์สุขสวัสดิ์
ผมขับรถมาถึงก็จอดรถแล้วเดินลงไปทันทีก่อนมาก็ซื้อของฝากพวกผลไม้ ขนมติดมือมาด้วย ผมเดินเข้าไปในตัวบ้านก็เจอกับแม่หม้อแกงกำลังจัดดอกไม้กับน้องสะใภ้อยู่ น้องเมย์
"อ่าวตาเดย์ออฟลมอะไรหอบมาลูก"
"สวัสดีครับคุณแม่"
ผมยกมือไหว้ทักทายท่าน น้องเมย์ก็หันมาทักทายผมเช่นกัน
"สวัสดีค่ะพี่เดย์ออฟ มาหาพี่ทิฟฟี่ใช่มั้ยคะเนีี้ย ^^"
ผมพยักหน้ายิ้มๆก่อนจะมองซ้ายมองขวาตามหาร่างเล็กไม่รู้ว่าจะอยู่บ้านหรือเปล่า
"น้องอยู่ไหนครับ?"
"ในห้องนอนลูก เมื่อสองวันก่อนน้องมีไข้เหมือนจะไม่สบายแม่ก็เลยให้นอนพักผ่อนนี่ก็เพิ่งจะดีขึ้นมา แม่ให้ไปหาหมอก็ไม่ยอมไป "
ผมชะงักไปเล็กน้อยเมื่อสองวันก่อนงั้นเหรอ หลังจากที่กลับจากคอนโดผมหรือเปล่า
"ผมขอไปหาน้องได้ไหมครับ ผมโทรศัพท์หาไม่ยอมรับเลย"
คุณแม่พยักหน้ายิ้มๆ
"ไปสิลูกแม่ฝากดูน้องด้วยนะ"
"ครับ"
ผมวางของฝากแล้วเดินขึ้นไปชั้นบนชั้นสอง ผมเดินไปห้องริมสุดไม่ต้องถามหรอกคือมาบ่อยจนเหมือนบ้านของตัวเองไปแล้ว
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
"เข้ามาเลยค่ะประตูไม่ได้ล็อค"
ผมค่อยๆเปิดประตูเข้าไปเบาๆก็สบตาเข้ากับทิฟฟี่ ใบหน้าซีดเซียวมองหน้าผมอย่างตกใจ
"พะ พี่เดย์ออฟ มะ มาได้ยังไงคะ"
ผมเดินเข้าไปใกล้ๆก่อนจะนั่งลงข้างๆเตียง
"ไม่สบายทำไมไม่บอกพี่?"
ร่างบางชะงักไปเล็กน้อยก่อนจะฝืนยิ้มให้ผม ผมดูออกว่าเธอยิ้มไม่ออกเลยเหมือนมีอะไรไม่สบายใจ
"น้องไม่มีแรงจะทำอะไรเลย ก็เลยไม่ได้โทรบอก น้องขอโทษนะ"
ผมยื่นมือไปแตะหน้าผากทิฟฟี่เบาๆ ตัวยังอุ่นๆอยู่เลย
"ป่ะ ไปหาหมอกัน"
ทิฟฟี่รีบส่ายหน้าทันที
"ไม่น้องไม่ไปน้องทานยาแล้ว"
พูดจบก็นอนลงก่อนจะคลุมผ้าห่มไม่หันหน้ามาสบตากับผม ผมถอนหายใจออกมาเบาๆ ก่อนจะยื่นมือไปลูบผมน้องสาวของผมอย่างเบามือ
"โกรธอะไรพี่หรือเปล่าหืม น้องพี่ไม่เคยเป็นแบบนี้เลยนะ"
ผมถามออกไปด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา ทิฟฟี่ค่อยๆหันหน้ามาสบตากับผมด้วยแววตาสั่นไหวก่อนจะส่ายหน้าเบาๆ
"เปล่าค่ะน้องแค่ปวดหัว น้องเหนื่อยพี่เดย์ออฟนั่งเป็นเพื่อนน้องได้ไหม?"
ผมพยักหน้ายิ้มๆก่อนจะดึงสาวน้อยมานอนที่ตักผมแล้วลูบหัวให้เบาหวาน
"นอนซะพี่จะอยู่ตรงนี้แหละพี่ไม่ไปไหนหรอก"
"นอนซะพี่จะอยู่ตรงนี้แหละพี่ไม่ไปไหนหรอก"
ฉันยิ้มออกมาทันทีอย่างน้อยพี่เขาก็ยังมาหาฉันแถมยังอยู่เป็นเพื่อนอีก ฉันนอนหนุนตักของพี่เดย์ออฟก่อนจะหลับตาลง มีความสุขจัง ส่วนเรื่องคืนนั้นฉันไม่โกรธเขาหรอกนะ ฉันเข้าใจดีว่ามันเป็นแค่เรื่องที่พลาดไป
ตู๊ดดดดดดดด
เสียงโทรศัพท์พี่เดย์ออฟดังขึ้น ฉันลืมตาขึ้นมองหน้าเขาทีายิ้มออกมาอย่างดีใจแล้วกดรับสายทันที
(ว่าไงครับจินดา)
พี่จินดาอีกแล้วเหรอ
(ได้สิ สำหรับจินดา เดย์ว่างเสมอเดี๋ยวออกไปหาเดี๋ยวนี้เลยนะ)
(ครับ เจอกันครับ)
เขากดวางสายก่อนจะก้มลงมามองสบตากับฉันเหมือนเขาจะลำบากใจเล็กน้อย ฉันลุกขึ้นแล้วส่งยิ้มให้กับเขา
"ไปเถอะค่ะอย่าให้พี่จินดาเขารอนานเลย น้องอยู่ได้"
เขาพยักหน้ายิ้มๆก่อนจะลูบหัวฉันอย่างแผ่วเบา
"นอนพักนะ พี่มีธุระต้องไปก่อนจินดาอยู่ห้างไม่มีคนไปรับนะ พี่ไปก่อนนะ"
"ค่ะ อย่าขับรถไวนะคะ"
"จ้านอนเถอะรักนะน้องสาวของพี่"
หลังจากพี่เขาลุกขึ้นแล้วเดินออกจากห้องไปแล้วฉันก็นอนตะแคงหันหลังให้ประตูก่อนจะปล่อยน้ำตาให้มันไหลออกมาช้าๆ
"ยังไงคนที่สำคัญที่สุดของพี่เดย์ออฟก็คือพี่จินดา ไม่ใช่น้องคนนี้ ฮืออออ"
- ผู้เขียน
