"หลานขอรับ หลานจะมาสู่ขอน้องลี่อินเอง" จู่ๆ เด็กหนุ่มท่าทางสุขุมสง่างาม ก็เอ่ยคำพูดด้วยน้ำเสียงอันดังทำให้คนที่อยู่รอบๆ ต้องตกใจ
"เอ่อ ใจเย็นๆ นะอาไท่ แค่จับมือเท่านั้นคงไม่ต้องให้เจ้าถึงกับต้องมารับผิดชอบน้องหรอก" ตงไห่เองก็ตกใจที่อยู่ๆ หลานชายก็เอ่ยเรื่องจะมาสู่ขอบุตรสาวของเขา
พอมานึกดูตอนที่เดินออกมาเขาเห็นเด็กทั้งสองจับมือกันอยู่ แต่พอได้ฟังคำอธิบายของบุตรสาว หลานชายของเขาคงตกใจที่อยู่ๆ น้องก็ร้องไห้เสียใจมากมายขนาดนั้น เลยจับมือช่วยปลอบบุตรสาว ก็นับว่าอีกฝ่ายยังคิดได้รอบคอบที่ไม่ได้แตะบุตรสาวเขามากไปกว่านี้ เพราะถึงแม้จะเป็นการช่วยปลอบใจเขาก็คงไม่รู้สึกดีด้วยแน่นอน
"หลานไม่ได้พูดเพราะคิดจะรับผิดชอบขอรับ แต่หลานชื่นชอบน้องลี่อินจริงๆ ถ้าท่านอาทั้งสองไม่รังเกียจที่หลานเป็นเพียงเด็กกำพร้าก็อยากให้รับหลานไว้พิจารณาขอรับ" ไท่เว่ยรู้ว่า บิดามารดาของลี่อินรักนางมาก และเรื่องเพียงแค่จับมือ
