รวมเรื่องสั้น HOT!

คุณท่านขา - หน้าที่ของยุพิน

"เธอนอนห้องเดียวกับฉันได้หรือไม่ยุพิน"

ไพศาลเอ่ยถามความสมัครใจ มันคงดูไม่ดีถ้าหญิงชายนอนร่วมห้องกัน แต่เมื่อเดือนที่แล้วคนดูแลเก่าที่เป็นผู้ชายลาออกไปแต่งงาน เวลากลางคืนคนที่ขาไม่สมประกอบใช้ชีวิตลำบากทีเดียว

"ได้ค่ะคุณท่าน"

"ดี ตอนกลางคืนฉันเข้าห้องน้ำบ่อย เวลาลุกเร็ว ๆ มันล้มหน้าคะมำทุกที กลัวว่าสักวันจะหัวฟาดพื้นแตกเอาได้"

"ยุพินจะดูแลคุณท่านเองค่ะ"

ไพศาลเดินเขยกนำไปที่ห้องนอนของตนชั้นล่าง ตั้งแต่ขาได้รับบาดเจ็บเขาก็ตัดสินใจย้ายลงมานอนชั้นล่างถาวร จัดการเปลี่ยนแปลงมุมกว้างของชั้นล่างเป็นห้องนอนกว้างขวางที่มีตั้งแต่ห้องน้ำ ห้องนั่งเล่น และห้องนอน ห้องนั่งเล่นจะถูกกั้นด้วยประตูอีกชั้น แต่ปกติประตูบานนั้นจะไม่ได้ถูกปิดไว้เพื่อความสะดวก

ผู้ดูแลของไพศาลจะใช้ห้องนั่งเล่นเป็นห้องนอน ยุพินเองก็เช่นกัน โซฟาตัวกว้างแบบปรับนอนได้คือเตียงนอนของหญิงสาว

"นอนบนโซฟานั่นแหละ นอนพื้นจะปวดหลังเอา"

"แต่มันเป็นที่ของเจ้านาย..."

"ฉันไม่ถือสา ฉันจะถือสามากกว่าถ้าคนที่เลี้ยงไว้ต้องใช้ชีวิตอย่างลำบาก มันเหมือนฉันดูแลคนของตัวเองได้ไม่ดี"

เมื่อเจ้านายพูดแบบนั้นยุพินก็ไม่กล้าขัด หญิงสาวยืนกุมมือกลางลำตัวก้มหน้าอย่างนอบน้อม

"งานของเธอไม่เกี่ยวกับงานอื่นในบ้าน เธอทำความสะอาดห้องฉันก็พอ คอยนวดเวลาฉันปวดเมื่อย พาเข้าห้องน้ำตอนดึก ๆ ดูแลอาหารการกินในบางครั้ง เอ้อ...อ่านหนังสืออะไรหรือเปล่า"

"ยุพินอ่านออกค่ะคุณท่าน"

"ดี ฉันชอบฟัง ถ้าเธออ่านหนังสือให้ฉันฟังได้จะได้รับเงินพิเศษเพิ่ม"

ยุพินยกยิ้มยินดี รอยยิ้มซื่อ ๆ ของสาวบ้านนากระตุกหัวใจของไพศาล ใช้ชีวิตมาเกินครึ่งร้อยไพศาลไม่เคยเจอใครที่ยิ้มได้จริงใจขนาดนี้มาก่อน

ไพศาลนั้นเป็นลูกชายคนเดียวและเป็นทายาทบริษัทก่อสร้างยักษ์ใหญ่ในประเทศ เขาถูกบังคับให้แต่งงานกับลูกสาวเจ้าของบริษัทอสังหาเพราะผลประโยชน์ทางธุรกิจ อยู่กินกันจนมีลูกชายได้หนึ่งคนไพศาลก็ประสบอุบัติเหตุรถคว่ำ อุบัติเหตุครั้งนั้นไม่สามารถคร่าชีวิตเขาได้ แต่กลับทำให้ไพศาลไม่สามารถกลับมาใช้ชีวิตปกติได้อีก

ขาข้างซ้ายของเขาพิการ ต้องนั่งรถเข็นสามปี เป็นสามปีที่ทรมานเหลือเกินสำหรับชายหนุ่มที่อายุเพียงยี่สิบกลาง ๆ ไพศาลที่ใช้ชีวิตบนรถเข็นไร้สง่าราศีจนสุดท้ายภรรยาก็ขอหย่า ซึ่งไพศาลก็ยินดีเพราะไม่อยากให้เธอมาจมปลักกับคนพิการแบบเขา

ตอนนี้ภรรยาเก่าของไพศาลแต่งงานใหม่ไปนานแล้ว เธอมีลูกอีกสองคน ชีวิตครอบครัวเป็นสุขดี

ไพศาลพอหย่ากับภรรยาก็เริ่มคิดว่าอยากผ่าตัด เขาตัดสนใจปรึกษาหมอและเข้ารับการผ่าตัด ทำกายภาพราวปีกว่าก็กลับมาเดินได้อีกครั้ง แม้จะไม่เต็มร้อย ขาข้างซ้ายยังเจ็บหลาย ๆ ครั้งเวลาที่อยู่ในท่าเดิมนาน ๆ โดยเฉพาะตอนนอน แต่ก็ดีกว่าต้องใช้ชีวิตบนรถเข็นเป็นไหน ๆ

เขาไม่ได้แต่งงานใหม่ ใช้ชีวิตไปกับการทำงานและเลี้ยงดูลูกชายเพียงคนเดียว เมื่อห้าปีก่อนไพฑูรย์แต่งงานกับอนงค์ แรก ๆ ก็ดี แต่ผ่านไปสักก็เริ่มมีปัญหาเรื่องผู้หญิง

ไม่รู้ว่าไพฑูรย์เอานิสัยเจ้าชู้มาจากใคร ทั้งไพศาลทั้งภรรยาเก่าไม่มีใครมีนิสัยแบบนี้ แต่ไพศาลก็เดาได้ว่าคงเพราะลูกชายขาดแม่ตั้งแต่เด็ก พอโตขึ้นก็โหยหาความรักจากผู้หญิงหลาย ๆ คน ไพศาลตักเตือนไปหลายครั้ง แต่ก็ทำอะไรมากไม่ได้เพราะมันเป็นเรื่องในครอบครัวของลูกชาย

ชีวิตของไพศาลเรียบง่าย เขายังคงทำงานเหมือนเดิม เดินทางไปทำงานพร้อมไม้เท้าคู่ใจจนเป็นภาพที่ชินตา แม้จะอายุปาไปห้าสิบกว่าปีแล้วแต่ไพศาลก็ไม่เคยปล่อยให้ร่างกายโรยรา เขาออกกำลังกายเท่าที่จะทำได้เสมอ กินแต่อาหารมีประโยชน์ ไม่ยุ่งกับของไม่ดีอย่างพวกบุหรี่หรือเหล้า ผลตรวจสุขภาพล่าสุดของไพศาลยังจัดอยู่ในเกณฑ์ดีมาก ไม่มีโรคอื่นนอกจากขาที่กลับมาไม่เต็มร้อย

ส่วนภายนอก ไพศาลนั้นเป็นคนที่หน้าตาดีมาแต่ไหนแต่ไร สมัยก่อนเขาหล่อกว่าพระเอกละครบางคนด้วยซ้ำ ใบหน้าคมเข้ม คิ้วเข้ม ดวงตาคมกริบ จมูกโด่ง ริมฝีปากบางหยัก ความหล่อนั้นยังคงอยู่กับเขาจนถึงตอนนี้ ไพศาลไม่จำเป็นต้องย้อมสีผมเหมือนเพื่อน ๆ เพราะไม่ยังมีผมขาวแม้แต่เส้นเดียว ริ้วรอยแห่งวัยก็น้อยนิด ร่างกายกำยำ ใบหน้าอ่อนวัยเหมือนหนุ่มวัยสามสิบปลายถึงสี่สิบต้น ๆ

เพราะหน้าตารูปร่างที่ยังดูดี และฐานะที่ร่ำรวยมหาศาลทำให้ไพศาลยังคงเป็นที่หมายปองจากสาว ๆ ในวงสังคม พวกเธอไม่รังเกียจคนที่ร่างกายไม่สมประกอบเพราะเม็ดเงิน แต่ไพศาลไม่คิดเปิดใจให้ใคร อยู่แบบนี้ก็ดีอยู่แล้ว

"คุณท่านคะ"

ไพศาลเบนสายตาจากหนังสือภาษาอังกฤษไปมองคนที่เดินถืออ่างน้ำเข้ามา หนึ่งอาทิตย์แล้วที่ยุพินเข้ามาทำงานกับเขา เธอทำหน้าที่ได้ดีเยี่ยมเกินค่าจ้าง ทุกคืนก่อนนอนยุพินจะให้เขาแช่เท้ากับน้ำสมุนไพรหอมกรุ่น ไพศาลไม่เคยทำมาก่อน แล้วค้นพบว่ามันดีกับเขามาก ทั้งหลับสบาย และไม่ค่อยปวดขามากเท่าเมื่อก่อน

"มาแล้วหรือ"

"ค่ะ แช่เท้าก่อนนะคะคุณท่าน"

ไพศาลถอดแว่นออกแล้วขยับมานั่งที่ขอบเตียง วางเท้าลงบนน้ำอุ่นหอมไปด้วยสมุนไพร

"ดีจริง"

ยุพินวักน้ำขึ้นราดทั่วเท้าของคุณท่าน มือบีบนวดฝ่าเท้าเรื่อยไปจนถึงข้อเท้าวนไปมาซ้ำ ๆ จนกระทั่งเวลาล่วงเลยมายี่สิบนาทีหญิงสาวก็ยกเท้าคุณท่านขึ้นซับด้วยผ้าจนแห้ง

"คุณท่านนอนรอก่อนนะคะ ยุพินขอเอาน้ำเก็บก่อนแล้วจะมานวดให้ค่ะ"

"อืม"

ไพศาลล้มตัวลงนอนอย่างว่าง่าย ตามองร่างอวบอิ่มของยุพินที่เดินอย่างระมัดระวังออกไป ฉับพลันสายตาไม่รักดีหลุบต่ำ ไพศาลเผลอจ้องมองก้นงอนงามใต้ผ้าซิ่นลายเรียบ ๆ ด้วยสายตาที่เปลี่ยนไป

ยุพินกลับเข้ามาในห้องนอนคุณท่านอีกครั้ง หญิงสาวขออนุญาตเสียงเบาแล้วปีนขึ้นเตียงกว้าง นั่งลงใกล้กับขาข้างซ้ายแล้วลงมือบีบนวด

"อืม"

"ถ้าเจ็บบอกยุพินนะคะ"

"ไม่เจ็บยุพิน กำลังดีทีเดียว"

ไพศาลจ้องมองหญิงสาวที่ก้มหน้าก้มตานวดให้เขาอย่างตั้งอกตั้งใจ จากมุมนี้สิ่งที่โดดเด่นกว่าอะไรทั้งหมดคือทรวงอกอวบอิ่มของยุพิน ไพศาลได้สอบถามจึงรู้ว่ายุพินนั้นมาจากเชียงใหม่ เธอเป็นสาวเหนือที่ชื่นชอบแต่งตัวตามภาคของตน ผ้าซิ่นและเสื้อเข้ารูปคือชุดประจำกายของยุพิน มันขับให้ทรวดทรงองค์เอวของสาววัยเจริญพันธุ์โดดเด่น

ไพศาลนั้นตั้งแต่ประสบอุบัติเหตุก็ไม่เคยหลับนอนกับใคร เขากลัวว่าจะมีคนรังเกียจที่เขาพิการ เวลามีความต้องการก็แค่ใช้มือปลดปล่อยบางโอกาส พอห่างหายไปนาน ๆ ก็เริ่มรู้สึกว่าไม่ขาดอะไร ร่างกายตอนนี้ไม่ได้ตื่นตัวบ่อยเท่าแต่ก่อน คงจะเพราะอายุที่มากหรือไม่ก็ตายด้านไปแล้ว

แต่วันนี้ไพศาลได้รู้แล้วว่ามันไม่จริง เพียงแค่เขาลอบมองทรวงอกของคนดูแลเพียงครู่เดียวส่วนที่หลับสนิทก็แข็งตึง เขาพยายามยกผ้าห่มขึ้นปิดไม่ให้ยุพินตื่นกลัว แต่ว่าไม่ทันเสียแล้ว

"อุ้ย!"

ยุพินแก้มแดงจัดหลังจากเหลือบไปเห็นท่อนลำเขื่องที่ตึงแน่นเป็นลำยาวในกางเกงขาก๊วยที่ไพศาลชอบใส่ แม้เธอจะยังไม่เคยหลับนอนกับใคร แต่ยุพินก็พอรู้เรื่องพวกนี้มาบ้าง

สมัยก่อนนั้นบ้านของเธอไม่มีห้องหับเป็นของตัวเอง หลายครั้งที่ตื่นมากลางดึกเธอจะเห็นพ่อนอนทับแม่ โยกตัวเข้าหาแม่แรง ๆ ส่วนแม่ก็ครางเสียงหอบเหมือนเจ็บปวด ทั้งคู่ขยับอยู่แบบนั้นหลายนาทีก่อนจะกระตุกเกร็ง

ทีแรกยุพินไม่เข้าใจว่ามันคืออะไร แต่พอเริ่มเรียนชั้นสูงขึ้นก็เริ่มรู้ว่ามันคือการแสดงความรักของพ่อแม่ รวมถึงสร้างให้เด็กคนหนึ่งได้เกิดมา ในหนังสือเรียนมีรูปจำลองตรงนั้นของทั้งผู้หญิงและผู้ชาย ยุพินจึงรู้ว่าที่ตุงอยู่ในกางเกงของคุณท่านคืออะไร

"ขอโทษ" ไพศาลยกมือขึ้นปิดส่วนกลางตัวแม้จะปิดได้ไม่มิด เขาไม่กล้าสบสายตากับดวงตากวางใสซื่อเพราะรู้ตัวว่าได้ทำตัวไม่ดีต่อหน้ายุพินไปเสียแล้ว "ยุพินอย่าถือสาฉันเลยนะ ฉันไม่มีเมียมาเกือบสามสิบปีแล้ว ร่างกายมันเลย..."

"คุณท่านเลิกรากับคุณแม่ของคุณไพฑูรย์นานแล้วหรือคะ"

"อืม เลิกหลังจากฉันประสบอุบัติเหตุได้สามปี ตอนนั้นฉันอายุยี่สิบเก้า"

"คุณท่านน่าจะแต่งงานใหม่ได้สบาย ๆ อุ้ย ยุพินขอโทษค่ะที่ล่วงเกิน"

"พูดได้ยุพินไม่ต้องเกรงใจ ฉันไม่แต่งงานใหม่เพราะกลัวว่าคนจะรังเกียจร่างกายที่ไม่สมประกอบของฉัน"

"คุณท่านไม่เห็นมีอะไรผิดแปลกจากคนอื่นเลยค่ะ"

หากเป็นคนอื่นพูดไพศาลคงหัวเราะแล้วคิดว่าคงเป็นถ้อยคำที่ประจบประแจง แต่พอเป็นยุพิน ดวงตากลมใสนั่นไม่มีอะไรเจือปนเลยนอกจากความจริงใจ

"ทรมานมากไหมคะ" ยุพินหมายถึงตรงนั้นที่แข็งใหญ่ "แม้ยุพินจะไม่เคยมีคู่ แต่ยุพินเคยรู้มาว่าถ้ามันแข็งแล้วไม่เอาออกจะทรมานมาก"

"ก็นิดหน่อย ปล่อยไว้เดี๋ยวหายเอง"

"ให้ยุพินช่วยดีไหมคะ"

"!!!"

"คือ..."

ยุพินทำหน้าไม่ถูกเมื่อไพศาลมองเธอด้วยความตกใจ เธอแค่หวังดี อยากช่วยเพราะคุณท่านดีกับเธอเหลือเกิน ถ้าไม่ได้คุณท่านป่านนี้เธอคงต้องกลับบ้าน ไม่มีเงินส่งให้น้องเรียนหนังสืออีก อะไรที่ทำให้คุณท่านมีความสุขได้เธอก็อยากทำ

"ยุพินว่าอะไรนะ"

"ยุพินอยากช่วยให้คุณท่านหายทรมานค่ะ ตะ...แต่คุณท่านต้องสอนนะคะ ยุพินทำไม่เป็น"

ไพศาลหัวใจเต้นแรง ดวงตาของหญิงสาวที่ช้อนมองไม่มีอะไรเจือปนเลยนอกจากความหวังดี ใสซื่อเหลือเกินยุพิน

"เอาสิ ฉันจะสอนให้เอง"

แต่โชคไม่ดีเสียเลยที่มาเจอหมาป่าแก่ ๆ อย่างเขาเข้าแบบนี้