คุณท่านขา - บทนำ
591 คำ
"ฉันไม่รับเธอ"
เสียงแหลมดุดันเป็นเหมือนสายฟ้าฟาดลงกลางหัว ยุพิน หญิงสาวจากต่างจังหวัดอายุยี่สิบสามปีหน้าซีดเซียวด้วยความผิดหวัง หญิงสาวเข้ามาทำงานโรงงานในเมืองหลวงเมื่อปีที่แล้ว ก่อนที่พิษเศรษฐกิจจะทำให้เธอต้องกลายเป็นคนตกงาน สาวบ้านนาไม่เคยย่อท้อ เธอเดินหน้าหางานใหม่จนเจอเข้ากับบ้านเศรษฐีที่เปิดรับสมัครสาวใช้
แต่พอเข้ามาคุยกับคุณนายของบ้านก็กลับได้รับคำตอบที่ตัดความหวังอย่างสิ้นเชิง ยุพินไม่แน่ใจว่าเธอผิดพลาดที่ตรงไหน ถึงจะไม่เคยเป็นแม่บ้านมาก่อนแต่สมัยอยู่บ้านนอกเธอก็ช่วยพ่อแม่ทำงานบ้านตั้งแต่เด็ก ไม่ว่าจะทำความสะอาด ซักผ้า หรือแม้กระทั่งทำกับข้าวเธอก็ทำได้หมด
"อะไรกันแม่อนงค์"
เสียงทุ้มก้องกังวาลเต็มไปด้วยอำนาจดังขึ้นจากด้านหลัง ยุพินไม่กล้าหันกลับไปมอง มีเพียงแค่คุณนายอนงค์ที่เห็นว่าเจ้าของเสียงนั้นคือใคร
"นงค์กำลังคุยกับคนที่มาสมัครงานค่ะคุณพ่อ"
"แล้วว่าอย่างไร"
"คงไม่รับค่ะ"
"ทำไม"
ไพศาล ชายวัยห้าสิบหกปีเดินอ้อมมาข้างหน้าพร้อมกับไม้เท้าคู่ใจ ดวงตาจับจ้องมองหญิงสาวที่นั่งพับเพียบประสานมือก้มหน้าก้มตาอย่างเจียมตัว
แม้จะมีอายุเกินครึ่งร้อยแล้วแต่ไพศาลก็ยังแข็งแรงและดูดีเหมือนอายุสี่สิบต้น ๆ เสียดายที่เขาประสบอุบัติเหตุตั้งแต่ยังหนุ่ม ขาข้างซ้ายไม่สามารถใช้งานได้เต็มร้อย เดินไปไหนมาไหนคุณท่านของบ้านจึงต้องมีไม้เท้าติดตัวเสมอ
"นงค์ไม่สะดวกใจค่ะ"
"เงยหน้าสิ"
ประโยคนั้นเสียงทุ้มเอ่ยกับยุพิน หญิงสาวตัวสั่นสะท้านก้มหน้าชิดอกกว่าเดิมอย่างตื่นกลัว
"คุณท่านสั่งให้เงยหน้า ไม่ได้ยินหรือไง"
ยุพินได้ยินแบบนั้นก็จำใจต้องเงยหน้าขึ้น ทันทีที่ได้สบสายตากับดวงตาลึกลับสีเข้ม หัวใจของหญิงสาวก็สั่นระรัวขึ้นมาไม่มีเหตุผล
ไพศาลเองก็อึ้งไปอึดใจ ก่อนเขาจะอาศัยความเป็นผู้ใหญ่กว่ากลับมาเป็นปกติได้อย่างรวดเร็ว
"หน้าตาดีแบบนี้เธอถึงไม่อยากรับสินะ"
"นงค์ไม่อยากมีปัญหาทีหลัง คุณพ่อก็ทราบ"
"ถ้าอย่างนั้นฉันจะรับเด็กคนนี้มาดูแลฉันเอง เธอจะหาคนใหม่ก็เรื่องของเธอ"
"แต่คุณพ่อคะ!"
อนงค์ไม่เห็นด้วย มีผู้หญิงสวยขนาดนี้ในบ้านก็เหมือนเอาน้ำมันมาใกล้ไฟ แม้ยุพินจะไม่ได้สวยจัดเหมือนดารา แต่เมื่อได้สบตาก็เหมือนถูกดวงตาลูกกวางนั้นดึงดูด ผิวพรรณไม่ได้ขาวผ่อง แต่ถ้าจับมาขัดเสียหน่อยคงดูดีไม่หยอก เธอไม่อยากเอาปัญหาเข้ามาในบ้าน
แม่บ้านคนเก่าที่ถูกไล่ออกไปสวยน้อยกว่านี้ตั้งเท่าไหร่สามีเธอยังย่องเข้าหาได้ นับประสาอะไรกับผู้หญิงที่ยังสาวยังสวยขนาดนี้
"ให้เด็กคนเป็นคนของฉัน ถ้าไพฑูรย์กล้าแตะต้องฉันจะจัดการเอง"
พอคุณพ่อรับปากแบบนั้นอนงค์ก็โอนอ่อน อย่างน้อย ๆ สามีเธอก็เกรงใจบิดา ด้วยเพราะว่าคุณไพศาลยังไม่ได้เขียนมรดกยกสมบัติให้ลูกชายเหลวแหลกคนนี้
"ชื่ออะไรเรา"
"นะ...หนูชื่อยุพินค่ะคุณท่าน"
"เอาล่ะยุพิน เธอเป็นคนของฉันแล้ว เธอมีหน้าที่ดูแลฉันและรับฟังคำสั่งฉันเพียงคนเดียว เข้าใจหรือเปล่า"
"เข้าใจค่ะคุณท่าน"
- ผู้เขียน
