9
1135 คำ
“พี่ว่าวุ้นแก้วพร้อมสำหรับพี่แล้วนะครับ”
ร่างงดงามราวสวรรค์สรรค์สร้างถูกล้อมด้วยกลีบกุหลาบ ทำให้เวลานี้วรินทร์รัมภาเหมือนนางฟ้าตัวน้อยที่รอคอยให้เขาปกป้อง แต่ถึงเธอจะน่าถนอมเพียงไร นาทีนี้เขาก็อดใจที่จะจับขาเรียวทั้งสองข้างของวรินทร์รัมภาแยกออกจากกันไม่ได้แล้ว เขาไม่อยากทำให้นางฟ้าตัวน้อยของเขาเจ็บ สัญญาเลยว่าจะระวังให้เธอเจ็บน้อยที่สุด
“อ้าขากว้างๆ กว่านี้ครับ เชื่อพี่นะครับ” วรินทร์รัมภากระดากอายเมื่อถูกเขาสั่งกึ่งขอร้อง ดวงหน้าสวยเห่อแดงไปหมด ก่อนจะถูกเขาใช้มือดันเรียวขาของเธอให้แยกออกจากกัน จากนั้นร่างเปลือยก็คร่อมทับลงมา ดวงตาสองคู่แลกสายตากัน วรินทร์รัมภามีสีหน้าตื่นตระหนก จากนั้นเขาก็ค่อยๆ ดันความเป็นชายเข้าไปในร่างกายเธอทีละนิด แต่แล้วก็ต้องเจอกับความคับแน่น ไม่ผิดคาดจริงๆ วรินทร์รัมภายังสดไม่เคยผ่านผู้ชายคนไหนมาก่อน เมื่อเขารู้อย่างนั้นก็รู้สึกภูมิใจที่เป็นคนแรกของเธอ แล้วผลักตัวตนเข้าไปจนสุดช่องทางคับแคบ เพื่อให้เธอเจ็บเพียงครั้งเดียว
“กรี๊ดดดด”
“อ๊ะ วุ้นแก้วเจ็บค่ะพี่ธัน” วรินทร์รัมภาร้องออกมา พร้อมกับค่อยๆ ถอยตัวหนีชายหนุ่ม แต่เขากลับรั้งสะโพกเธอไม่ให้หนีไปได้
“พี่จะค่อยๆ นะครับ ไม่ต้องเกร็งนะครับ ปล่อยตัวตามสบาย” ธีทัศพูดพร้อมกับก้มลงมาจูบที่หน้าผากเธออย่างนุ่มนวล เพียงชั่วครู่วรินทร์รัมภาก็ลืมความเจ็บปวดไปอย่างสิ้นเชิง ธีทัศค่อยๆ ดันตัวเองเข้ามาอย่างเนิบนาบ เมื่อเห็นว่าหญิงสาวพร้อมแล้วเขาจึงค่อยๆ แต่ก็ลึกจนสุดทางรัก จากนั้นขยับร่างกายแรงขึ้น
ความสดใหม่ทำให้ใบหน้าหล่อเหยเกเพราะความเสียวซ่าน “โอ้ว แน่นเหลือเกินครับ” ร่างกายของเขาแทบจะแตกเป็นเสี่ยงๆ เธอน่ารัก เร้าใจเขาเหลือเกิน คราวนี้เขาห้ามใจไม่อยู่กดสะโพกสอบเข้าหาช่องทางรัก กดกระแทกร่างกายตัวเองใส่วรินทร์รัมภาแรงๆ เร็วๆ จนเธอต้องร้องออกมาด้วยความเสียว
“อ๊ะๆ พี่ธันขา วุ้นแก้วไม่ไหวแล้วค่ะ” วรินทร์รัมภาใกล้ถึงฝั่งแล้ว แต่เขากลับยังรู้สึกไม่หนำใจ ธีทัศจับขาหญิงสาวมาพาดที่ไหล่เขาก่อนจะกระแทกเธอแรงๆ อีกหลายครั้ง เธอสวยจนเขาแทบคลั่ง! สวยน่ารักจนเขาหยุดทำไม่ได้
“วุ้นแก้วต้องการพี่ไหมครับ ต้องการพี่แค่ไหน บอกพี่สิครับ” ธีทัศเอ่ยถามด้วยเสียงกระเส่า เขาอยากได้ยินว่าเธอต้องการเขามากที่สุด ต่อไปเขาอยากให้เธอขาดเขาไม่ได้ เสพติดเขายิ่งดี
“ค่ะ วุ้นแก้วต้องการพี่ธัน ช่วยวุ้นแก้วด้วยนะคะ” วรินทร์รัมภาตอบแทบจะทันที เธอก็ไม่รู้เหมือนกันว่าเขาจะช่วยอย่างไร แต่รู้ว่ายิ่งเขากระแทกร่างกายเข้าหาเธอจนเป็นหนึ่งเดียวกันมากเท่าไร เธอยิ่งรู้สึกดีมากเท่านั้น
ธีทัศไม่รอช้าจับขาของวรินทร์รัมภาแยกออกจากกันมากกว่าเดิม คราวนี้เขาได้มองเธออย่างเต็มตา ความปรารถนาก็ลุกท่วมอีกครั้ง จึงยิ่งโหมกระหน่ำใส่เธอแรงๆ ตามที่ร่างกายเขาเรียกร้องต้องการ เขาไม่ต้องการไปสวรรค์คนเดียว แต่อยากจับจูงเธอให้โบยบินไปด้วยกัน
“ใกล้หรือยังครับที่รัก”
“อ๊ะ อ๊ะ อ๊ะ อีกนิดค่ะพี่ธัน” เสียงครางของวรินทร์รัมภาทำให้เขาหมดความอดทน ก่อนจะกระแทกตัวตนเข้าหาเธอแรงๆ อีกครั้ง ในที่สุดทั้งเขาและเธอก็ถึงฝั่งฝันไปพร้อมกัน…
“ขอบคุณนะครับที่รัก ที่ทำให้พี่มีความสุขเหลือเกิน” ธีทัศจุ๊บที่หน้าผากวรินทร์รัมภาเบาๆ เมื่อกิจกรรมเสร็จสิ้น
ในตอนนี้วรินทร์รัมภาเริ่มได้สติ นี่เธอปล่อยให้เขาเชยชมร่างกายอย่างหน้าไม่อาย แต่ว่า...ทำไมพี่ธันของเธอถึงได้...หายไป ไม่มีพี่ธัน
ใบหน้าหนึ่งจดจ้องมองเธอด้วยแววตาสงสัย เพราะเห็นเจ้านายของมันร้องครวญคราง สองมือก็ขยุ้มผ้าปูเตียง มันสงสัยเลยพาตัวกลมๆ เหมือนก้อนสำลีฟูๆ ขึ้นมาบนหน้าอกเจ้านาย เมื่อวรินทร์รัมภาดิ้นทุรนทุราย เจ้าครัวซองต์จึงใช้ลิ้นเลียหน้าผากเจ้านายสาวไปสามสี่ที แล้วเจ้านายคนสวยก็ลืมตาโพลงขึ้นมาสบตากับมัน
“อ้าว...ครัวซองต์เองเหรอ ถ้างั้นเมื่อกี้”
“เมี้ยว เมี้ยว” เจ้าแมวตัวกลมมองหน้าเจ้านายสาวด้วยท่าทางสงสัย
ดวงหน้าสวยหวานแดงซ่านด้วยความเขิน ก้มมองตัวเองที่ยังอยู่ในชุดเจ้าสาว เมื่อคืนเธอคงเผลอหลับไป
“นี่ฉันฝันไปเหรอครัวซองต์ ตกใจหมด นึกว่าเรื่องจริง นึกว่าฉันกับพี่ธัน...” วรินทร์รัมภาลุกขึ้นมานั่งดึงเจ้าก้อนกลมๆ เหมือนสำลีฟูๆ มากอด แล้วกลั้นหัวเราะกับความฝันอลังการไปถึงดาวอังคารของตน
“เขินจัง”
แมวตัวน้อยนึกอยากถามเจ้านายของมันว่าเมื่อครู่ฝันอะไรถึงได้ร้องครวญคราง อ๊ะ อ๊ะ อ๊ะ แล้วบิดเร่าไปมา
“เมี้ยว เมี้ยว”
ทว่าความคิดต่างๆ ก็ต้องหยุดลง เมื่อธีทัศเดินกลับเข้ามาในห้องพอดี เขาออกไปสูบบุหรี่ข้างนอกตอนที่เห็นวรินทร์รัมภาเผลอหลับไป เธอเหนื่อยมาทั้งวันแล้ว เขาคิดว่าถ้าไม่พาตัวออกไป ระหว่างที่เธอหลับเขาอาจจะห้ามใจไม่ให้พาชุดเจ้าสาวออกจากเรือนร่างเธอด้วยสองมือของเขาได้ ไม่ใช่ว่าเขาเป็นพ่อพระอะไรหรอกนะ วางแผนมาขนาดนี้แล้ว แต่วันนี้วรินทร์รัมภาเหนื่อยมาทั้งวัน เขาไม่อยากเอาเปรียบเธอ อยากให้เธอได้พัก แต่พอเข้ามาเห็นเจ้าสาวยังอยู่ในชุดเดิมก็ถามขึ้น
“ทำไมวุ้นแก้วไม่ไปอาบน้ำอีกล่ะครับ” แต่แล้วเขาก็นึกได้ว่าชุดเจ้าสาวที่ตนเลือกให้มีซิปยาวลงไปถึงเอว เธอคงถอดชุดลำบาก “หรือชุดนี้ถอดยาก มันต้องรูดซิปหลังไม่ใช่เหรอ หันหลังมาสิ เดี๋ยวพี่ช่วยรูดให้”
“หึ!”
วรินทร์รัมภานิ่งอึ้ง รู้สึกถึงเดจาวูเหตุการณ์ที่ฝันไปเมื่อครู่ ร่างบางดีดผึงลุกขึ้นจากเตียง แล้วรีบบอกเขา “ไม่เป็นไรค่ะ วุ้นแก้วหาวิธีถอดเองได้ สบายมาก” แล้วหันหลังเดินเข้าไปในห้องน้ำ ขณะที่ธีทัศมองตามร่างสวยนั้นไปพร้อมกับหัวเราะหึๆ ในลำคอ รู้ว่าคนตัวเล็กกลัวอะไร คงเหมือนเขาเมื่อครู่ที่ต้องออกไปทำใจ
คืนนี้เขาจะปล่อยเหยื่อไปก่อน ถ้ามากกว่านี้กลัวไก่ตื่นแล้วหนีไปเสียก่อน
+++++++++++++++++++++++++
- ผู้เขียน
