วิวาห์เหวี่ยงรัก

7

งานค่ำคืนนี้ผ่านไปได้ด้วยดี แม้ฝ่ายบิดามารดาของธีทัศจะมีท่าทีมึนตึงใส่เจ้าสาวอยู่บ้าง แต่ก็ถือว่าทั้งสองคนทำหน้าที่ได้ดี เพราะต้องรักษาหน้าเอาไว้ อย่างไรก็ยังดีกว่าปล่อยให้มีข่าวว่าวิวาห์ล่มเพราะเจ้าสาวหนี ถึงแม้จะมีแขกหลายคนพากันแปลกใจ เนื่องจากวงในก็พอรู้อยู่บ้างว่าท่านทั้งสองไปขอหนูปรีชยาลูกสาวคุณหญิงอำไพ แต่เจ้าสาวในวันนี้กลับไม่ใช่ปรีชยา กระนั้นก็ไม่มีใครกล้าพูดในงาน เพราะต้องให้เกียรติเจ้าภาพ ขณะที่ฝ่ายวรินทร์รัมภาให้ผู้ใหญ่ที่เธอเคารพมาทำหน้าที่เป็นผู้ใหญ่ฝ่ายหญิงแทนมารดาที่จะให้รู้เรื่องนี้ไม่ได้ เพราะท่านคงไม่เห็นด้วย

หลังจากพิธีการต่างๆ เรียบร้อย ทุกคนก็แยกย้ายกันออกไป ทิ้งให้เจ้าบ่าวเจ้าสาวมือใหม่อยู่ในห้องหอกันตามลำพัง

วรินทร์รัมภามองไปรอบๆ ห้องหอที่ถูกตกแต่งไว้อย่างสุดพิเศษด้วยความเขินอาย นี่ก็คงเหมือนวิวาห์ในฝันที่เธอคิดไว้ บนเตียงโรยกลีบกุหลาบสวยงามและยังส่งกลิ่นหอมฟุ้งเหมือนในละครที่เคยดู จะไม่ใช่ก็ตรงเจ้าบ่าวนี่แหละ พอต้องอยู่กันตามลำพัง ร่างบางสวยในชุดเจ้าสาวกลับรู้สึกปั่นป่วนในอกลามไปถึงท้องน้อยอย่างบอกไม่ถูก แม้จะรู้ดีว่านี่คืองานแต่งกำมะลอก็เถอะนะ แต่มันก็ยังรู้สึกเขินอยู่ดี ยิ่งเห็นสายตาของธีทัศที่มองมาแปลกๆ ดวงตาคู่นั้นดูทอประกายวูบไหวเหมือนเปลวไฟที่อยู่ท่ามกลางสายลม วรินทร์รัมภามีอาการเหมือนจะเป็นไข้ หวั่นใจขึ้นมา แขกก็กลับไปหมดแล้ว ไม่รู้ทำไมเขาต้องมองเธอเหมือนพิศวาส ทั้งๆ ที่เธอก็แค่มาสวมบทเจ้าสาวตามที่เขาขอร้องแกมทวงบุญคุณเท่านั้นเอง

‘เล่นเนียนเกินไปไหมพี่ธัน’

วรินทร์รัมภาได้แต่นึกอยู่ในใจแต่ไม่กล้าเอ่ยปากถาม ถูกเขามองแบบนี้รู้สึกเขินไม่ไหวแล้ว นั่งอยู่นานก็กลัวสายตาของธีทัศจะทำเธอละลายจนเหลวไปกับพื้น เลยต้องหาเรื่องย้ายตัวเองออกไปจากสายตาของเขา

“เอ่อ พี่ธันคะ แขกไปหมดแล้ว งั้นวุ้นแก้วขอตัวไปอาบน้ำก่อนนะคะ” วรินทร์รัมภารีบลุกขึ้นจากเตียง แต่ไม่ทันที่เธอจะเดินไปไหนก็ถูกมือของเขาจับไว้เสียก่อน

“เดี๋ยวสิ จะรีบไปไหนกันฮึ” ธีทัศไม่พูดเปล่า มือหนาร้อนผ่าวยื่นมาดึงร่างสวยของเจ้าสาวเข้าหาตัว

“เป็นอะไร หน้าซีดเชียว” มือหนาเผลอลูบปลอบที่ไหล่บางอย่างช้าๆ ทว่าคนถูกลูบกลับรู้สึกจั๊กจี้ ทำให้เธอย่นคอแล้วมองหน้าเขาแปลกๆ

“พี่ธันนั่นแหละ เป็นอะไรไปหรือเปล่าคะ”

คนถูกถามพยายามที่จะข่มอารมณ์ปรารถนาของตัวเองไว้ เพราะไม่อยากให้ไก่ตัวน้อยตื่น แต่ความสวยของวรินทร์รัมภาในคืนนี้มันชวนให้...เสียเหลือเกิน

“เอ่อ วุ้นแก้วเหนียวตัวน่ะค่ะ อยากอาบน้ำ” วรินทร์รัมภาบอกออกไปด้วยใจหวาดหวั่น เธอทั้งรู้สึกแปลกๆ และใจสั่นหวิวในคราเดียวกัน

“ก็ได้ จะไปอาบน้ำใช่ไหม ชุดนี้ถอดยาก มันต้องรูดซิปหลังไม่ใช่เหรอ หันหลังมาสิ เดี๋ยวพี่ช่วยรูดให้”

“หึ!”

วรินทร์รัมภานิ่งอึ้งที่ธีทัศเสนอตัวช่วยรูดซิปให้ แต่เมื่อนึกถึงความจริงว่าซิปด้านหลังเธอรูดเองได้ยาก เขาก็แค่อาสาเพราะเห็นว่าเธอคงรูดเองไม่สะดวก ทว่ายังไม่ทันตอบอะไรธีทัศก็กล่าวย้ำ

“ไม่ต้องเขินพี่หรอก หันหลังมา เดี๋ยวพี่ช่วยรูดซิปนะ” คำพูดของธีทัศทำให้วรินทร์รัมภาหัวใจเต้นแรงทำอะไรไม่ถูก พอเขาจับที่หัวซิปแล้วรูดมันลงก็เผยให้เห็นผิวขาวเนียน วรินทร์รัมภาสะดุ้งเฮือก ธีทัศลอบกลืนน้ำลายกับผิวขาวนวลเนียนชวนให้ฝังจมูกลงไปซับกลิ่นหอมจางๆ แต่เขาใจเย็นพอ รอได้ ชายหนุ่มค่อยๆ รูดซิปลงสุดทางไปจนถึงสะโพก

“พอแล้วค่ะ ขอบคุณค่ะพี่ธัน”

ด้านวรินทร์รัมภารู้สึกว่ามันอยู่นอกเหนือจากที่ตกลงกันเอาไว้ ตั้งแต่สายตาของธีทัศที่มองเธอแปลกๆ จนกระทั่ง

“พี่ธันจะทำอะไรคะ” ธีทัศไม่สนใจคำถามเจ้าสาวอีก เพราะสายตาเขาบังเอิญมองตรงไปแล้วเจอเนินอกขาวผ่องของเธอพอดี ไม่คิดว่าวรินทร์รัมภาจะเป็นคนซ่อนรูปมากมายขนาดนี้ ดวงหน้าหล่อเหลาเคลื่อนสลับไปมองใบหน้าหวานๆ ที่เขามีความรู้สึกอยากจ้องเธอใกล้ๆ แบบนี้มานานแล้ว ดวงตาคู่หวานนั้นดูตระหนกตกใจนิดหน่อย แต่ก็เหมือนมีมนตร์สะกดเชื้อเชิญให้โน้มลงไปมองใกล้ๆ

“ก็จะทำตามที่เราตกลงกันไว้ไงครับ” ธีทัศพูดพร้อมกับก้มลงดมบริเวณซอกคอของหญิงสาวอย่างถือวิสาสะ ตั้งแต่ตอนหลั่งน้ำสังข์ กลิ่นน้ำหอมจางๆ ของเจ้าสาวลอยมาปะทะจมูกเขา ธีทัศจึงอยากพิสูจน์ดูว่ามันหอมจริงไหม

คนตัวเล็กกว่าแทบจะกระโดดหนีหากเขาไม่จับเอาไว้ “เป็นอะไรไปครับ กลัวพี่ขนาดนั้นเชียว ก็แค่หยอกเล่น อยากรู้ว่าใช้น้ำหอมกลิ่นอะไร หอมดีน่ะ”

วรินทร์รัมภามองหน้าเขาด้วยสายตาเหมือนไม่เชื่อ แล้วถามในสิ่งที่กำลังค้างคาใจ “หมายความว่ายังไงคะพี่ธัน ที่เราตกลงกันไว้มันก็แค่แต่งงานหลอกๆ ไม่ใช่หรือคะ” วรินทร์รัมภาพยายามมีสติและเอ่ยถามเขาชัดๆ แม้เธอเองจะรู้สึกดีกับธีทัศ แต่การที่เขาจะมาเอาเปรียบเธอแบบนี้มันไม่ถูกต้อง!

แววตาเจ้าเล่ห์แฝงรอยยิ้ม “พี่ลืมบอกวุ้นแก้วไปหรือ ว่านอกจากแต่งงานแล้ว เงื่อนไขอีกอย่างหนึ่งก็คือพี่อยากมีลูกกับวุ้นแก้ว พ่อแม่อยากให้พี่มีทายาทครับ วุ้นแก้วช่วยพี่หน่อยนะครับ” ธีทัศพูดราวกับเป็นเรื่องปกติ ราวกับขอให้เธอช่วยซื้อของให้ เขายิ้มอย่างมีเลศนัย แม้จะรู้ว่าคำตอบนี้อาจทำให้เธอโมโห แต่เขาก็ไม่สนใจ เพราะตอนนี้เธออยู่ในมือเขาแล้ว เธอไม่มีทางหนีเขาพ้นเด็ดขาด

“อะไรนะคะ มันจะเป็นไปได้ไง วุ้นแก้วมีลูกให้พี่ธันไม่ได้หรอกค่ะ วุ้นแก้วขอยกเลิกข้อตกลงของเรา” วรินทร์รัมภารีบสะบัดตัวออกจากการควบคุมของชายหนุ่ม แต่มีหรือผู้ชายเจ้าเล่ห์อย่างธีทัศจะยอมปล่อยเธอไป เขากอดวรินทร์รัมภาจากทางด้านหลังเพื่อยื้อเธอไว้

“ไม่เอาน่ะวุ้นแก้ว อย่าดื้อสิ เรื่องมันมาถึงขนาดนี้แล้ว…” ธีทัศกระซิบข้างหูพร้อมกับค่อยๆ เลื่อนมือมากุมที่ไหล่บางแล้วดึงเข้าไปกอด

“อย่าค่ะพี่ธัน” วรินทร์รัมภาเปล่งเสียงออกมา จะบอกว่าเธอตกใจกับการกระทำของเขาก็ได้ แต่ลึกๆ ในใจเธอกลับรู้สึกตื่นเต้นกับสัมผัสวาบหวามของเขาเสียอย่างนั้น!

“ช่วยพี่อีกเรื่องเถอะนะวุ้นแก้ว มีลูกกับพี่” ธีทัศพูดพร้อมกับดึงเธอให้หันมามองสายตาคมกริบของเขา วรินทร์รัมภามองหน้าธีทัศอย่างหาคำตอบ เธอไม่รู้ว่าเขาจะมาไม้ไหนอีก

“วุ้นแก้วเองคงไม่รู้ใช่ไหมครับ ว่าพี่แอบหลงรักวุ้นแก้วมานานแล้ว พี่ดีใจนะที่วันนี้วุ้นแก้วยอมมาเป็นเจ้าสาวของพี่” ธีทัศพูดพร้อมกับเชยคางมนขึ้นมาสบตากับเขา วรินทร์รัมภาอึ้งกับคำพูดของเขา เธอไม่อยากจะเชื่อว่าผู้ชายอย่างธีทัศนี่หรือจะมาหลงรักผู้หญิงธรรมดาๆ อย่างเธอ

“พี่ธันโกหก วุ้นแก้วไม่เชื่อค่ะ” วรินทร์รัมภาพูดพร้อมกับหันหน้าไปทางอื่น ตอนแรกเขาก็โกหกเธอเรื่องการแต่งงานว่าแค่เป็นการแต่งหลอกๆ ตอนนี้เขายังมาโกหกเรื่องที่หลงรักเธออีก นี่เขาเห็นเธอโง่นักหรืออย่างไร!