เพราะเธอคือคนนั้น

บทที่ 10 มีตัวตน

วันนี้ฉันเปลี่ยนมาใส่คอนเทคเลนส์วันแรก ผิวพรรณที่เริ่มบำรุง และขัดตัวเปล่งปลั่งนวลเนียนขึ้น แถมฉันทาลิปปาล์มเพื่อให้ปากมีสีอมชมพูนิดหน่อย ปกติปากฉันก็เป็นสีชมอยู่แล้วนะ มันช่วยเพิ่มความแวววาวขึ้น เพื่อนฉันยังคิดว่าแค่นี้มันยังไม่พอ แต่ฉันว่ามันดีขึ้นมากแล้ว มันต้องค่อยๆฝึก

"นิชา ถ้าแกยังเป็นอีแอบอยู่แบบนี้ เมื่อไหร่พี่รุจจะได้รู้ว่าแกมีตัวตน สาวๆโรงเรียนนี้ ยิ่งเยอะๆอยู่ด้วยโดยเฉพาะคนที่เข้าหาพี่รุจมีแต่ตัวท็อป ทั้งนั้น" แพตตี้หันมาบอกฉัน ฉันได้แต่ทำหน้าเจื่อนๆ

"วันนี้เราเริ่มเช็คเรตติ้งกันหน่อยดีกว่า ฃหนๆก็เปลี่ยนแปลงไปหลายอย่าแล้ว ฉันสังเกตุว่ามีหนุ่มๆ ก็แอบมองแกบ่อยๆ นิชาแกเอาโทรศัพท์แกมาสิ ฉันคิดอะไรดีๆออกแล้ว เดี๋ยวฉันจัดการเอง" ฉันส่งโทรศัพท์ให้แพตตี้ ฉันก็สงสัยนะมันจะเอาไปทำอะไร มันหยิบโทรศัพท์ฉันมาถ่ายรูป แล้วมันก็นั่งกดๆจิ้มๆ

"เรียบร้อย รอดูผลงานชิ้นโบว์แดงของฉันได้เลย รับรองงานนี้แกเกิด" อะไรของยัยแพตตี้ที่บอกเรียบร้อย ฉันไม่ค่อยไว้ใจมันเลย

"อะไรของแกวะที่เรียบร้อยไหนเอามาดูสิว่าทำอะไร คงไม่ทำอะไรให้ฉันขายหน้านะ" ฉันหยิบโทรศัพท์คืนมาแล้วเข้าไปดูในหน้าที่มันค้างไว้ มันลงสตรอรี่ในไอจีเป็นรูปฉันตอนเผลอ # นั่งเหม่อๆอยากมีเธอเป็นคนรู้ใจ# ดูแคปชั่นที่มันทำ ฉันไม่รู้จะเอาหน้าไปไว้ไหน อายมาก แคปชั่นเสี่ยวๆ มันจะได้ผลรึเปล่า หรือจะทำให้อายหนักกว่าเดิม

"แกมีคนมาคอมเม้นขอเป็นคนรู้ใจแกเยอะเลยมาก ส่วนมากมีแต่หนุ่มๆ แผนแกดีเยี่มเลยแพตตี้ ฉันเพิ่งเคยเห็นความฉลาดของแกก็วันนี้" เสียงลูกอมดูตื่นเต้นมาก และแอบกันแพตตี้มันเบาๆ แพตตี้เหมือนจะกินหัวยัยลูกอม สองคนนี้ชอบหยอกกันแรงๆ แต่ก็รักและช่วยกันดี ทั้งแสบทั้งร้ายด้วยกันทั้งคู่

"ใช่ๆกดถูกใจก็เยอะมาก แกอ่านคอมเม้นท์นี้สิ คนสวยไปอยู่ไหนมา ทำไมเพิ่งมาให้พี่รู้จักืโคตรเสี่ยว" กันยามันอ่านคอมเม้นให้ฟัง ฉันได้แต่นั่งอมยิ้ม ฉันดูดีขึ้นแล้วใช่ไหม เหลือแค่ทำให้พี่รุจหันมาสนใจ นั่นมันคือเป้าหมายที่แท้จริงของฉัน ฉันอยากตกพี่รุจให้ได้

"พวกแกช่วยฉันดูสิอันนี้พี่รุจหรือเปล่า" แพตตี้ร้องออกมาด้วยความตื่นเต้น และยื่นโทรศัพท์มาให้ฉันดู ฉันก็พยายามเพ่ง และคิดเข้าข้างตัวเองไว้ก่อน ขอให้มันใช่

"ไหนๆเอามาดูสิ ฉันช่วยวิเคราะห์เอง" ลูกอมรีบหยิบโทรศัพท์เข้ามาดูใกล้ๆ และกดดูรูปโปรไฟน์

"น่าจะใช่นะ แกดูยัยนิชาพี่เขาฟอลแก และกดถูกใจด้วย สวรรค์เข้าข้างแกแล้ว" กันยากรี๊ดออกมาด้วยความตื่นเต้น จนคนรอบข้างหันมามองดูพวกฉัน นาทีนี้ไม่สนใจใครแล้ว นอกจากคนที่มากดถูกใจให้ฉัน มันวิเศษมากๆของชีวิตติ่งน้อยๆ

"ขอให้เป็นพี่รุจจริงๆ ถ้าใช่ก็เท่ากับว่าเราทำสำเร็จไปอีกหนึ่งอย่าง" แพตตี้หลับตาทำท่า

อธิฐาน ดูมันชอบทำอะไรเวอร์ไปทุกอย่าง

"แหมๆยิ้มไม่หุบเหมือนร่มเลยนะยัยนิชา เบาได้เบาค่ะเพื่อน ฉันอิจฉา"ก็คนมันดีใจนี่ มันเหมือนฝันของคนที่ได้แต่เฝ้าแอบมองไกลๆ

"ก็คนมันดีใจ พวกแกไม่คิดว่ามันเหมือนฝันเหรอ มันเกินความคาดหมายฉันมากเลยนะ ผู้หญิงแบบฉันนี่แค่ได้นั่งมองห่างๆมันก็มีความสุขแล้ว" ใช่ผู้หญิงที่ไม่ค่อยมีความน่าสนใจอย่างฉันไม่คาดหวังว่าพี่รุจ จะมาสนใจสักนิด

"แกก็สวยมากเหอะ แต่แกไม่ค่อยพรีเซนต์ตัว

เองงัย หัดฟรีเซนต์ให้มันมากๆ มันถึงจะดัง และทำให้พี่เขาหันหลังมามอง มองตามข้างหลังมันก็ดี แต่ถ้าได้เดินข้างๆ ฉันว่ามันดีกว่า" โอ๊ยยัยกันยา แกช่างคารมคมคายเหลือเกิน สอนทฤษฎีฉันมากมาย ตัวมันเองได้เริ่มปฏิบัติบ้างหรือยัง

"แกต้องหัดทำอย่างนี้บ้าง ดูอย่างรุ่นพี่ปลายฟ้าที่เป็นเพื่อนห้องเดียวกับพี่รุจสิ ทั้งสวย ทั้งเก่ง แถมเป็นดาว แถมยังเป็นดรัมเมเยอร์ของโรงเรียนอีกต่างหาก ช่วงนี้เห็นเขาไปไหนมาไหนกลับกลุ่มพี่

รุจบ่อยๆด้วย พี่ปลายฟ้าก็ขยันพรีเซนต์ตัวเองจะตาย ไม่งั้นคงไม่เด่นขึ้นมาขนาดนี้หรอก และที่พรีเซนต์ตัวเองบ่อยๆ ฉันคิดว่าพี่ปลายฟ้าก็คิดกับพี่รุจมากกว่าเพื่อนห้องเดียวกัน และคงหวังทำคะแนนจากความใกล้ชิด" ฉันรู้สึกห่อเหี่ยว ฉันจะสู้กับพี่ปลายฟ้าได้ไหม พี่เขามีครบทุกอย่างที่คนอย่างฉันแทบไม่มี ลูกอมมันได้ข้อมูลมาจากรุ่นพี่ในห้องพี่รุจอีกที ลูกอมนี่สายข่าวดีๆของฉันอีกด้วย มันทำทุกทางเพื่อหาข้อมูลพี่รุจมาให้ฉัน เพื่อนในกลุ่มฉันช่างแสนดี และรักฉันจริงๆทุกคนเลย เนี่ยก็เป็นความสุขหนึ่งที่เมื่อเรียนอยู่ที่นี่

"เออ ฉันก็ได้ยินมาอีกว่าพี่ตังเมย์รุ่นพี่ ม.5 ที่เป็นนางรำของโรงเรียน ก็ตามติดพี่รุจเหมือนกัน ไหนจะยัยต้นเตย ห้อง ม.4/5 ที่สวยๆน่ารักก็ไปสารภาพรักกับพี่รุจอีกด้วย ดูเหมือนพี่รุจจะสนใจด้วยนะ" กันยาเสริมขึ้น คู่แข่งของฉันช่างเยอะเหลือเกิน

"แกก็ควรจะมีตัวตนในโรงเรียนนี้เสียที เขาให้พวกนั้นตะลึง" ลูกอมมันว่า ฉันก็ได้แต่คิดตามที่เพื่อนบอกปฏิบัติการมีตัวตนจึงเริ่มขึ้น จากการสุมหัวระดมสมองของสี่สาว ระดมสมองกันทีไร เป็นเรื่องที่ชวนให้ปวดหัว

"นิชาแกควรจะเริ่มต้นจากการเดินเชิดหน้า ให้ใครๆเห็นหน้าแกเสียบ้าง แกเป็นคนน่ารักและสวยมากๆ แต่แกไม่ค่อยแสดงออก มีของดีเต็มตัวต้องงัดออกมาใช้มเดี๋ยวสนิมมันเกาะ" แพตตี้ออกความคิดเห็น

"หลังจากนั้นแกก็เข้าร่วมกิจกรรมของโรงเรียนให้มากขึ้น มีอัฃรก็เข้ามันทุกอย่าง ปรากฎตัวบ่อยๆให้คนจำได้ และพูดปากต่อปาก ไม่นานมันคงถึงหูพี่รุจบ้างแหละ" ความคิดของล฿กอม ฉันว่ามันก็เข้าท่านะ แต่ฉันจะทำได้อย่างนั้นหรือเปล่าทฉันไม่เคยทำกิจกรรมพวกนี้เลย

"และที่สำคัญแกควรจะอัพสตอรี่ใน IGแกบ่อยๆด้วย" นั่นคือเสียงของกันยาที่แทรกขึ้น

"มันจะได้ผลเหรอพวกแก" ฉันก็ยังไม่มั่นใจ

"มั่นหน้ามั่นโหนกเข้าไว้แก" แพตตี้ย้ำให้ฉันมั่นใจตัวเอง

"ใช่ไม่ลองก็ไม่รู้ มันต้องมีครั้งแรกก่อน ถึงจะมีครั้งต่อไป" กันยาตอกย้ำ

"เอาวะ ลองดูกันสักตั้งพยายามมาขนาดนี้ ถึงแม้ไม่ได้ผล อย่างน้อยฉันก็ไม่เสียใจที่ลองพยายามเข้าใกล้พี่เขาสักครั้ง ขอแค่ให้เขารับรู้ความรู้สึกที่ฉันมี"ฉันให้กำลังตัวเองต้อง ลองดูสักครั้ง

ถ้าไม่เริ่มเลยวันหนึ่งเราอาจะมานั่งเสียใจที่ไม่ลงมือ ทำอะไร ถึงแม้มันจะสมหวังหรือไม่สมหวัง ฉันขอได้ลองดูสักครั้งในวัยรุ่น อีกแค่เทอมเดียวพี่เขาก็จะจบแล้ว ขอแค่ได้สารภาพความในใจที่มันอัดล้นเต็มอก

"มันต้องอย่างนั้นสินิชา สมกับเป็นเพื่อนฉันหน่อย" เสียงยัยแพตตี้ที่พูดอย่างภูมิใจ

แต่การจะมีตัวตน มันก็ดูเหนื่อยดี ต้องทำอะไรเยอะแยะไปหมด เริ่มตั้งแต่การแต่งตัว เอาตัวเองไปอยู่ทุก เล่นโซเชียลบ่อยๆ กว่าจะได้เป็นคนดัง เหนื่อยมากขอบอก

"มันค่อยดูสมศักดิ์ศรีกลุ่มสาวสวยอย่างเราๆ" เรื่องพูดอะไรแบบไม่ค่อยคิดต้องยกให้ลูกอม มันถึงกับกล้าชมกลุ่มตัวเองสวย ไม่รู้ไปเอาความมั่นใจมาจากไหน

"แกมั่นโหนกนะ มีใครพูดชมกลุ่มเราไหม เห็นแต่แกอวยกันเอง" กันยาว่าให้ลูกอม ฉันกับเพื่อนที่เหลือถึงกับขำก๊าก

"ก็เพราะไม่มีใครชมงัย ถึงต้องชมกันเอง พวกเราจะได้มีความมั่นใจ ผิดตรงไหนที่ชมตัวเอง" ยังไม่ยอมแพ้อีกลูกอม ใครมาได้ยินคงหมั่นไส้กลุ่มเรามาก

"ทุกตรง" พวกเราสามคนพูดขึ้นพร้อมกัน พร้อมกับส่ายหน้าให้กับลูกอม