บทที่ 9 แฟน girl
1329 คำ
Nicha part
ฉันวิ่งกลับมาหาเพื่อนๆที่ห้องเรียนหลังจากที่
ฉันแอบ เดินสวนกับพี่รุจ ใจฉันยังเต้นแรงอยู่เลย
"พวกแก พี่รุจหันมามองฉันด้วย ฉันโคตรดีใจเลย ไม่คิดไม่ฝัน ว่าพี่เขาจะมองเห็นฉัน" มันเป็นความสุขเล็กๆที่โครตมีความสุขมากๆ แค่พี่เขาหันมามองแค่ช่วงสั้นๆ ไม่มีอะไรจะดีเท่านี้มาก่อน แค่อยู่ในสายตาแม้ไม่นานแต่มันเป็นอะไรที่ดีสุดๆ
"แล้วพี่เขาคุยหรือถามอะไรแกรึเปล่า หรือได้ส่นสัมพันธ์อะไรกันไหม เช่นขอเบอร์โทรแกอะไรประมาณนี้มีไหม" ฉันได้แต่ยิ้มแหยๆส่งไป เสียงของแพตตี้ที่ดูตื่นเต้นไม่ต่างจากฉัน มันหันมาถามหลังจากที่เรานั่ง ที่โต๊ะรออาจารย์เข้ามาสอน
"เปล่า ใครจะกล้าคุยกับพี่เขาล่ะ เพื่อนพี่เขาก็อยู่ด้วย ถ้าฉันเดินเข้าไปคุยด้วยคงมองฉันแปลกๆ อีกอย่างฉัยอายพวกพี่เขา" แค่เดินสวนกัน หัวใจฉันยังเต้นรัวขนาดนี้ ถ้าได้คุยกัน หัวใจฉันไม่หยุดเต้นไปเลยเหรอ
"แหม! พี่เขาก็แค่มอง แกจะดีใจอะไรหนักหนา เอาไว้พี่เขาขอเบอร์โทร หรือว่าขอแกเป็นแฟนก่อนเอะ" เสียงกันยาพูดด้วยความหมั่นไส้ และเบะปากมองบนใส่ฉัน นี่มันเป็นสัญญาณการเริ่มต้นที่ดีไม่ใช่เหรอ อย่างน้อยพี่เขาก็หันมามองฉันแล้ว เราค่อยๆเริ่มต้นจากจุดเล็กๆ
"ก็ฉันตื่นเต้นนะแก ปกติพี่เขาเคยมองฉันที่ไหนล่ะ ได้แค่นี้ก็ดีถมไป ฉันจะค่อยๆขยับเข้าใกล้ทีละนิดๆ ให้มันรู้ไปสิว่าจะไม่สำเร็จ"ฉันตอบกลับยัยกันยา ก็มันน่าดีใจไหมล่ะ สุดๆแล้วสำหรับคนที่ได้แต่แอบมองอย่างฉัน
"ถ้าแกยังเดินเป็นหอยทากแบบนี้ กระต่ายมันคงวิ่งแซงแกเอาไปกินก่อนแล้ว ฉันว่าเอาไว้พี่เขาคุยหรือสารภาพรักกับแกก่อนไหม ค่อยดี๊ด๊า "ลูกอมมันช่างเปรียบเทียบฉันเป็นหอยทากจริงๆ ฉันว่าฉันก๋ไม่ฃด้เดินช้าขนาดนั้น เอ๊ะหรือว่าฉันเดินช้าอย่างที่มันพูดจริง มันเสริมขึ้นอีกเสียง มันช่างเปรียบเทียบอะไรไม่เปรียบ อย่างน้อยเปรียบให้ฉันสวยๆหรูๆหน่อยก็ไม่ได้ น้อยใจเพื่อนได้ไหมเนี่ย
"อย่างนี้ไม่ได้การล่ะ ขืนแกยังชักช้าไม่รีบทำอะไร เดี๋ยวก็มีหมาคาบไปแดกก่อนล่ะ ยัยนิชา มันต้องรีบปฏิบัติการแล้วล่ะ"แพตตี้มันกำลังทำท่าคิดหนัก คงไม่ใช่หาแผนการมาทำอีกแล้วใช่ไหม
"ฉันก็ไม่หวังอะไรมาก ได้แค่นี้ก็ดีแค่ไหนแล้ว"ฉันตอบเพื่อนเบาๆ แต่ในใจก็แอบคิดแอบหวังเหมือนกัน
"จ้าาา~~~แม่คนหวังน้อย" เพื่อนทั้งสามคนของฉันพูดขึ้นพร้อมกัน จริงๆฉันก็อยากให้พี่รุจสนใจนะ แต่คนมันไม่เคยรักงัย และก็ยังอายไม่กล้าอีกฉันต้องทำงัยดี ฉันอุตส่าห์เปลี่ยนมาใส่คอนเทคเลนส์ ขัดตัว พอกตัว ทาครีมกันแดด จากที่ไม่เคยใช้ก็ต้องทำ ฉันอยากเปลี่ยนแปลง ฉันอยากอยู่ในสายตา เพราะไม่ว่าพี่เขาจะเดินไปทางไหนมีแต่คนนั้น คนนี้มาสนใจเยอะไปหมด บางวันฉันเห็นรุ่นน้องเอาคุกกี้มาสารภาพรัก บางครั้งก็เห็นรุ่นพี่ ม.5 เข้าไปขอเบอร์และไลน์ ส่วนฉันทำได้แค่ใช้แอคเคาท์หลุมแอบติดตามไอจีพี่เขาอยู่ ห่างๆไม่มีตัวตนในโลกของพี่รุจ ใช่แล้วฉันตามไอจีพี่เขา จึงรู้ว่าชอบอะไรไม่ชอบอะไร และเพื่อนๆฉันก็ช่วยกันหาข้อมูลต่างๆของพี่รุจมาให้เสมอ ฉันจึงทำตัวเป็นแฟน girl แอบเอาของที่พี่เขาชอบไปให้เขาเสมอ ตามไปเชียร์ตอนพี่เขาแข่งบาส แม้โต๊ะที่ประจำที่พวกพี่เขาชอบไปนั่งคุยกันและนั่งเล่นเกมส์ ฉันก็รู้เพราะฉันชวนเพื่อนไปนั่งมองอยู่ที่โต๊ะห่างๆ แอบถ่ายรูปพี่เขาเวลาเผลอๆก็ยังหล่อเลย ฉันหลงพี่เขาไม่ไหวแล้ว พี่เขาน่ารักและดูอบอุ่นเสมอ
"นิชาแกจะเป็นอีแอบนั่งมองพี่เขาอีกนานไหม ไปเรียนได้แล้ว"กันยาเรียกฉันจนได้สติ มานั่งแอบมองพี่เขาทุกวัน เหมือนติ่ง
"เออไปกัน" ฉันตอบเพื่อนไปและก็เดินไปขึ้นเรียน
หลังจากกินข้าวเที่ยงเสร็จก็พากันมานั่งเล่นที่โต๊ะประจำ
"โทรศัพท์แกมีอะไรให้ดูหนักหนา ฉันเห็นแกก้มเล่นนานแล้ว" กันยามันก้มหน้ามาดู ฉันก้มดูไอจีพี่รุจช่วงนี้ตามติด ชีวิตติ่งไม่มีอะไรมาก รู้แค่ความเคลื่อนไหวก็สุขใจ
"แกจะเป็นติ่งเป็นเนื้องอกอีกนานไหม กว่าจะได้เป็นแฟนแกจะไม่เหี่ยวไปเสียก่อน" ปากร้ายจริงๆเลยแพตตี้ แขวะฉันได้ทุกวี่ทุกวัน ฉันต้องแฝงตัวหาข่าวสิ ศึกษาไว้เยอะๆ ถึงเวลาปฏิบัติการเมื่อไหร่ ก็ควักมันออกมาใช้
"อย่างกับแกไม่เคยตามติดไอดอลบ้าง ฉันก็เห็นแกตามไอดอลเกาหลียิ่งกว่าฉันอีก ทำเป็นมาว่าฉัน ไอดอลแกอยู่เกาหลี แต่ไอดอลฉันอยู่ที่โรงเรียนนี้" พี่รุจเป็นไอดอลของฉันคนเดียว และเป็นว่าที่แฟนในอนาคต คิดแล้วมันเขิน
"เอาเข้าไป บ้ากันไปใหญ่แล้วฉันยังมีเพื่อนสติดีๆเหลือสักคนไหม" แหมยัยลูกอมทำอย่างกับแกไม่เคย คนมันเหมือนกันไหมถึงมาคบกันได้ ถ้าพวกฉันสติไม่ดี แกก็ด้วย
"จ้าาา แม่คนสติดี" ฉันกับแพตตี้หันไปเล่นงานมันแทน มันยิ้มรับด้วยความภาคภูมิใจ
"แล้ววันนี้มีเรื่องอะไรของพี่เขามาอัพเดต เล่ามาสิเห็นแกเข้าไปสิงอยู่กับกลุ่มแฟนคลับพี่รุจ" กันยาหันมาสนใจสิ่งที่ฉันกำลังก้มดู มันคงอยากรู้เหมือนกัน ว่าไอ้ที่ฉันตามทุกวัน มันมีอะไรคืบหน้าบ้าง
"ก็ไม่มีอะไรก็เป็นเรื่องทั่วๆ เป็นรูปพี่รุจที่แอบถ่าย ฉันเซฟเก็บไว้ในเครื่องเรียบร้อย แล้วก็เรื่องที่พี่รุจชอบอะไรไม่ชอบอะไร แต่เท่าที่ฉันสังเกตุตอนที่พี่รุจกินข้าวในโรงอาหารพี่รุจดูไม่กินเผ็ด ฉันเก่งกว่าพวกแฟนคลับพวกนั้นอีก ฉันเป็นแฟนพันธุ์แท้ตัวยง และอีกไม่นานฉันอาจจะำด้ป็นแฟนตัวจริง ใครจะไปรู้" มันคือความฝันของติ่งตัวเล็กๆอย่างฉัน ฉันมั่นใจว่าเป็นแฟนคลับที่ดี และจะเป็นแฟนที่ดีในอนาคต
"จ้าาาาา แม่คนเก่ง" พวกนั้นเสียงสูงขึ้นพร้อมกัน อะไร ฉันพูดผิดตรงไหน อะไรมันเกิดขึ้นได้เสมอ ฉันอาจเป็นตัวท็อปของโรงเรียนก็ได้
"เครื่องแกมีแต่รูปพี่รุจเต็มไปหมด หัดมีรูปเพื่อนๆบ้าง" แพตตี้มันแอบดูโทรศัพท์ ที่มีรุจพี่รุจทุกอิริยาบถ
"รูปพวกแกก็มี มีเยอะด้วยเลยต้องย้ายไปเก็บที่อื่น พวกแกสำคัญสำหรับฉันเสมอนะเพื่อนรักของฉ๊านนน"สำหรับฉันเพื่อนยังสำคัญเสมอ เพราะพวกนี้จะอยู่กับเราไปตลอดในทุกที่
ให้มันจริงเถอะ ทุกวันฉันเห็นแต่เพ้อฝัน ไม่ยอมลงมือ เดี๋ยวจะพลาดท่าคนอื่นได้นะ คนอื่นเขาทำคะแนนนำโด่งไปโน่น" กันยามันก็พูดเวอร์ไป คนไม่ทิ้งห่างฉันขนาดนั้นมั๊งนะ
- ผู้เขียน
