บทที่ 2 พลังงานใจ
1287 คำ
หลังจากที่สาวๆทั้งสี่คน ได้รู้แล้วว่ารุ่นพี่หนุ่มที่ยัยแม่ชีนิชาที่โดนตกที่ตั้งแต่ครั้งแรก ที่เจอ ทั้งสี่สาวก็วางแผนหาทางช่วยนิชาให้ได้ใกล้ชิดกับรุ่นพี่หนุ่ม ภานุรุจ หลังจากเรียนไปได้ 2 คาบในภาคเช้า นิชาอยากจะไปส่องพี่รุจที่ห้องเรียน ด้วยความอยากหน้าหล่อๆใสๆของพี่รุจ นิชาแอบยิ้มเขินกับตัวเอง
" อาจารย์คะ หนูขออนุญาตไปเข้าห้องน้ำหน่อยได้ไหมคะ" นิชาขออนุญาตอาจารย์สอนภาษาไทยที่ยืนสอนอยู่หน้าห้อง เธอมีเป้าหมายอยู่ห้องรุ่นพี่หนุ่ม ที่เธอแอบหมาย แค่ได้เห็นหน้าแว๊บๆมันก็เติมพลังใจได้อย่างมาก
"ได้สิ รีบไปรีบกลับล่ะนิชา อาจารย์จะสั่งงานท้ายชั่วโมง" เสียงอาจารย์สายสมรอาจารย์สอนภาษาไทยบอกกับนิชา หลังจากขออนุญาตเสร็จ นิชาก็เดินออกจากห้องเรียนของตัวเอง เดินขึ้นบันไดไปบนชั้น 3 ของอาคารเรียนเดียวกันกับนิชา ที่ให้ลูกอมเพื่อนสนิทไปแอบสืบตารางเรียนรุ่นพี่ ม.6/2 มาจึงทำให้นิชาได้รู้ว่าพี่รุจของเธอเรียนที่ไหน แค่ก็ว่าจะได้เจอหน้า มันสุขใจอย่างบอกไม่ถูก ชีวิตติ่งคนทำได้แค่นี้ แอบมองทุกวัน
'ยัยลูกอมบอกว่าคาบ 2 พี่รุจเรียนห้อง 304 นี่นาลองแอบไปดูดีกว่า' นิชาคุยกับตัวเองด้วยเสียงแผ่วเบา นิชาเดินขึ้นไปบนอาคารห้องดังกล่าว
ซึ่งตรงกับอาคารที่นิชาเรียนคาบนี้พอดี เป็นโอกาสเหมาะที่จะเจอพี่หลุดสุดหล่อของเธอ นิชาแอบเรียบๆเรียงๆ เดินผ่านห้อง 304 แอบชำเรืองมองเข้าไปในห้อง และเห็นพี่รุจนั่งเรียนอยู่ท้ายห้องพร้อมแก๊งเพื่อน ที่แอบคุยกันหลังห้อง นิชายิ้มแก้มปริทันทีที่เห็นพี่ และรีบเดินผ่านหน้าห้องไปเพราะกลัวรุ่นพี่จะเห็น หลังจากนิชาผ่านห้องพี่รุจไป
กรี๊ดเบาๆคนเดียว
'เรียนอยู่นี่จริงๆ นิชาเอ้ย หัวใจแทบหยุด คนอะไร หล๊อ หล่อ เหมือนรูปปั้นเทพเจ้าช่างปั้นจริงๆ' นิชาพรึมพรำคนเดียวเบาๆ และเดินกลับไปเข้าห้องเรียนด้วยหัวใจที่อิ่มเอมหลังจากแอบ ไปเติมพลังงานใจมาเรียบร้อย และเดินยิ้มเข้าห้องเรียนเหมือนคนบ้าอยู่คนเดียว
"นิชาเธอเป็นอะไร ยืนยิ้มอยู่คนเดียว เมื่อไหร่เธอจะนั่งสักที " อาจารย์สายสมรกล่าวเตือนให้นิชานั่งลงจะได้สั่งงานซะที
"ไม่ได้เป็นอะไรค่ะ ขอโทษค่ะอาจารย์" นิชากล่าวหลังจากนั้นจึงหันไปมองเพื่อนๆพร้อมยิ้มแป้นให้
"นิชาแกไปแอบดูที่ห้องเรียนใช่ไหม"แพตตี้ก้มหน้ามากระชิบถามฉัน
"แล้วเจอพี่รุจหรือเปล่า เล่าเหตุการณ์ให้ฟังซิ"ไม่ค่อยอยากจะรู้เรื่องฉันเลยนะยัยลูกอม มันทำหน้าตื่นเต้น อย่างกับเป็นเรื่องของตัวเอง
"ก็แค่ค่อยๆเดินเลียบๆเคียงและมองเข้าไปอะแก ใครมันจะกล้ามองตรงๆ แค่เห็นใบหน้าข้างๆก็บุญแล้ว ใจมันเต้นแทบจะหลุดออกมา แค่ด้านข้างยังหล่อขนาดนี้"ฉันนั่งกุมมือกันยาหลับตาเพ้อถึงตอนที่ดินผ่านห้องเรียนพี่รุจ
"แกถ้าจะเป็นเอามาก "กันยามันทำตามองบนใส่ฉัน พวกแกไม่เป็นฉันไม่มีเข้าใจหรอก แค่ได้แอบมองมันก็สุขใจไม่น้อย
"อ้าวๆ นิชาภัทร เพ้ออะไรกันอีก ตั้งใจเรียนได้แล้ว อย่ามัวแต่คุย เดี๋ยวอาจารย์ก็ให้พวกเธอไปยืนหน้าห้องซะนี่ อาจารย์จะสั่งงานแล้ว"ฉันสะดุ้งตกใจเสียงอาจารย์สายสมร อาจารย์ขาโหด หันขวับกลับไปหน้าห้องทันที หัวใจจะวายยิ่งกว่าตอนไปแอบดูพี่รุจ หลังจากเรียนเสร็จคาบสุดท้ายพวกฉันตั้งใจว่าจะไปดูพี่รุจเล่นบาสกัน
"นิชาแกจะไปดูพี่รุจเลยไหม" แพตตี้กำลังเก็บกระเป๋าเตรียมตัวจะกลับ แต่พอได้ยินว่าฉันจะไปแอบเชียร์พี่รุจ พวกเพื่อนฉันก็เปลี่ยนเป้าหมาย พวกนั้นก็จะแบไปส่งหนุ่มนักบาส แก๊งค์ของพี่รุจด้วย
"ไปเลย เนี่ยกำลังเร่งเก็บของ" ฉันรีบเก็บของอย่างเร็วถ้าไปช้าเดี๋ยวจะฝ่าวงล้อมไปไม่ถึง
"แหม เรื่องพี่รุจเเนี่ยเร็วจังนะแก"กันยาส่งสายตาค้อนมาที่ฉัน มันก็น้อยหน้าฉันที่ไหนล่ะ
"มันต้องรีบสิแก ก็จะได้ไปเติมพลังงานใจ ก่อนกลับบ้าน วันนี้ใช้พลังงานในการเรียนเยอะ แบตหมด ต้องรีบไปชาร์ตแบตใหม่" วันนี้เหนื่อยจะแย่แล้วต้องการของหวานเติมเข้าสายตา
"เออ งั้นรีบไปกัน ฉันได้ยินพวกไอ้กีกี้ก็จะไปดู ไม่รู้กลุ่มพี่เขาจะฮอตไปถึงไหน" ลูกอมมันก็รู้ดีทุกเรื่อง ฉันรีบเก็บโดยด่วนตรงไปที่สนามทันที
"นั่นฉันว่าแล้ว คนเยอะไปหมด พวกกีกี้นี่ก็เร็วเกิน ดูสิกระดี๊กระด๊าใหญ่เลย"เสียงกันยาแขวะพวกกีกี้
ฉันได้แต่ยืนอยู่ข้างหลังเบียดเข้าไปข้างหน้าไม่ไหว เฮ้อเรื่องมันเศร้าดันแอบชอบรุ่นพี่สุดฮอตเข้าถึงยากชะมัดญาติ เหนื่อยแต่ไม่ท้อ
"นิชาเราจะแบนเป็นกล้วยปิ้งแล้วเนี่ยวันหลังค่อยมาใหม่ดีกว่า ไม่งั้นแกก็ไปแอบดูตามซอกตึก หรือตามห้องน้ำก็ได้นะ"แพตตี้อยากถอยทัพเต็มทีหน้ามันเต็มไปด้วยความเหนื่อย ก็เพื่อนอยากมาเจอผู้ชายเลยได้ตามมาเพื่อนที่ดีสุด มีความตามใจเพื่อน
"ฉันไม่ใช่โจร ไม่ใช่พวกโรคจิตนะที่จะไปแอบอยู่ที่แบบนั้น" ฉันส่งค้อนวงใหญ่ให้มัน
"อ้าว ฉันนึกว่าใช่ ทุกวันนี้ฉันก็เห็นแกหลบๆซ่อนๆ เป็นพลซุ่มยิงเสียอีก"พูดแรงเกิน ยัยลูกอมทำฉันเจ็บไปหมดแล้วเนี่ยไม่เอามีดมากรีดฉันเลยล่ะ วันนี้พวกฉันก็เลยต้องถอยทัพ ชอบคนหล่อต้องมีพลังงานมากเป็นพิเศษ คิดแล้วจะท้อดีไหม ก็คนมันไม่เคยชอบใครไง แต่เมื่อมันตกหลุมแล้วก็ต้องเดินหน้ากันต่อไป เอาวะนิชาได้แต่บอกตัวเองอยู่ในใจ
"กลับกันเถอะฉันเมื่อยขาแล้วเนี่ย"กันยามันนั่งทุบขาแปะๆ ฉันเห็นใจเพื่อนที่ต้องมาวิ่งตามหาความรักกับเพื่อน
"งั้นก็กลับกัน พรุ่งนี้ค่อยเริ่มปฏิบัติการใหม่" ยังไม่ท้อค่ะ นิชาใจสู้ แล้วพวกฉันก็พากันแยกย้ายสลายตัว อยากอยู่ต่อ และทนบรรดาฝูงชนที่มีแต่ผู้หญิงไม่ได้ คงได้แต่แอบมองอยู่ห่างๆ
"แกไม่ต้องท้อไป สักวันมันต้องมีวันของแกสิ" เพิ่งเคยแพตตี้มันพูดดีก็วันนี้
"ขอบใจแกมากนะที่ให้กำลังใจฉัน" ฉันขอบฝจเพื่อนๆที่ส่งกำลังใจให้ตลอด เพื่อนๆเดืนตามมาตบไหล่ฉันเบาๆ
"แต่ไม่รู้วันนี้จะมาถึงแกตอนไหนนะ ถ้าแกยังเป็ยยัยเฉิ่มอยู่แบบนี้" ฉันอยากตบปากยัยลูกอม ทีแรกทำเป็นปลอบใจ ที่นี้ทำมาซ้ำเติม แต่ก็จริงอย่างที่มันว่า ฉันได้แต่เดินคอตก ไปขึ้นรถกลับบ้าน
- ผู้เขียน
