บทที่ 3 ทุกที่ที่มีเธอ
1419 คำ
Nicha part
ตลอดทั้งวันนิชากับผองเพื่อนในกลุ่ม พาตัวเอง ไปแอบส่องพี่รุจในทุกที่ที่มีพี่รุจอยู่ ไม่ว่าจะเป็นห้องสมุด มุมบันได อาคารเรียนฝั่งตรงข้าม นิชาก็แอบส่อง หรือแม้กระทั้งโรงอาหารนิชาและเพื่อนๆก็แอบไป ต่อแถวซื้อตามพี่รุจเพื่อที่จะได้อยู่ใกล้ๆ และแอบมอง ดูไปดูมาเข้าขั้นโรคจิต ที่ตามส่องดารา
"นิชาฉันว่าพวกเราท่าจะนักขึ้นทุกวัน ซักจะเหมือนผีอีปริกขึ้นทุกวัน ฉันสยองแทนพี่รุจขึ้นทุกที ดูดิขนลุกแล้วเนี่ย"แพตตี้มันชอบว่าฉันเป็นผี เป็นวิญญาณแร่ร่อน ที่คอยตามพี่รุจหลอกหลอนพี่รุจ แต่ถึงจะเป็นผีก็ยอมขอแค่ได้ตามติดทุกที่ ชีวิตดี๊ดี ถ้าฉันเป็นผีจริง ฉันจะกันผู้หญิงทุกคนออกห่างจากพี่รุจ ฉันไอ้แต่แอบอมยิ้มกับความคิดของตัว
"ฉันเริ่มหลอนกับท่าทางของแกแล้วนะ น่าคิดดีไม่ได้เลย หนักขึ้นทุกวัน ฉันละห่วงความปลอดภัยของพี่รุจ" กันยามันต้องเข้าข้างฉัน ฉันน่ากลัวตรงไหน แค่แอบตามติดไปทุกที่เอง
"ฉันไม่รู้จะสงสารแกหรือว่าพี่รุจ มาเจอพวกโรคจิตตามส่องแบบแก"ลูกอมมันทำหน้าสยอง ใส่ฉัน
"แกต้องสงสารฉันสิ ดูพวกนั้นสิแหล่มกว่าฉันตั้งเยอะ" ฉันชี้ให้ลูกอมมันดูพวกที่ตามกรี๊ดพี่รุจ เห็นแล้วมันเศร้า แต่ละคนสวยทั้งนั้น ระดับดาวโรงเรียน ฉันไม่มีอะไรเทียบได้เลย เป็นยัยแว่นขี้อาย ที่ได้แต่แอบมอง
"แกก็สวยนะ ถ้าแกไม่ใส่แว่นเป็นยายเฉิ่ม ฉันบอกแกหลายรอบแล้วให้ใส่คอนเทคเลนส์ แกก็ไม่เชื่อ หัดเอาหน้าสวยๆของแกมาโชว์บ้าง ฉันล่ะกลุ้มใจกับแกไม่ไหว มีของดีแต่กลับไม่เอาออกมาโชว์" กันยาเอามือมาดึงแว่นฉันออก และจ้องหน้าของฉัน
"ก็คนมันไม่ชิน ใส่อันนี้มาตั้งนานแล้ว ถ้าถอดออกเหมือนรู้สึกขาดๆ" ฉันดึงแว่นจากกันยามาใส่เหมือนเดิม ฉันสายตาสั้นมาก พ่อกับแม่ว่าจะพาไปทำเรสิก แต่ต้องรอโตกว่านี้หน่อย
"นิชานั่งไงพี่รุจกับเพื่อนมาซื้อข้าวแล้ว แกรีบๆเดินไปเลย" เสียงลูกอมมันจะดังไปไหน คนหันมาดูกันหมดแล้ว ไม่รู้มันจะตื่นเต้นอะไรกันนักหนา ฉันยังไม่ตื่นเต้นเลย แค่ขาสั่นก้าวไม่ออกแค่นั้นเอง ยืนยิ้มคนเดียวเหมือนคนบ้า พวกเพื่อนฉันวิ่งไปกันหมดแล้ว
"นิชาแกมัวเพ้ออะไรอยู่รีบไปต่อแถวซื้อก๋วยเตี๋ยว แถวสาวๆต่อยาวเป็นหางว่าวแล้วนั่น" เสียงของ
แพตตี้เตือนฉัน ถึงได้รู้ว่าตัวเองช้าอีกแล้ว ว่าตัวเองที่เป็นแบบนี้
"ฉันก็รีบแล้วนะแต่แกดูสิ ทั้งรุ่นพี่ รุ่นน้องสาวๆต่อแถวร้านที่รุจยืนซื้อยาวไปไหม" ฉันบ่นไปเรื่อยๆ ทำไมสาวๆที่โรงเรียนฉันเยอะจัง
" นิชาแกดูสิ พี่รุจกำลังจะเดินไปแล้ว" กันยาสะกิดแขนบอกฉัน หลังจากที่รุจซื้อเสร็จกำลังจะไปนั่งที่โต๊ะกับเพื่อน ฉันมองดูพี่ๆเขา ที่มีสาวๆรุมล้อม จะฮอตไปไหน หล่อทุกคน สำหรับฉันพี่รุจหล่อสุด
"ยัยลูกอมแกเดินไปจองโต๊ะใกล้ๆ พี่รุจนะเดี๋ยวฉันซื้อข้าวให้ เร็วเลยแก" แพตตี้รีบบอกลูกอมที่อยู่ท้ายแถว เพื่อเดินตามไปหาโต๊ะใกล้พี่รุจ หลังจากได้โต๊ะนั่งกินข้าวแล้ว ถึงแม้จะไม่ใกล้กับที่รุจนั่งอยู่ แต่ก็ยังพอเห็นหน้าพี่รุจได้ กินไปแอบมองพี่รุจไปมันทำให้เจริญอาหาร
" นิชาแกเอาแต่นั่งจ้อง และยิ้มอยู่คนเดียวไม่กินซะที เดี๋ยวก็ตามไม่ทันพี่เขานะ" กันยามันตบโต๊ะเสียงดังทำฉันสะดุ้ง
"ก็คนมันเคลิ้มนะแก ไม่กินก็อิ่มทิพย์ แกไม่เข้าใจความสุขเล็กๆของฉัน" ความสุขของฉันพวกแกจะขัดอะไรหนักหนา แค่นั่งส่องเป็นอีแอบมองพี่รุจไม่เห็นจะแปลก พวกนี้ไม่เคยแอบรักใครรึงัยไม่เข้าใจคนแอบรักข้างเดียวบ้าง หลังจากกินเสร็จแล้วพี่รุจก็เดินไปเข้าห้องน้ำ นิชากับเพื่อนๆก็เดินตามอยู่ห่างๆ
Panurut part
ตอนที่กินข้าวที่โรงอาหาร ผมมีความรู้สึกว่ามีคนแอบมองแต่พอหันไปก็ไม่รู้ว่าเป็นใคร ช่วงนี้เหมือนมีใครวนเวียนอยู่รอยตัวผม หรือว่าผมคิดไปเอง
"ไอ้ดิว แกว่ามีใครมองพวกเรารึเปล่าวะ"ผมหันไปไอ้ดิว หรือภาสกร ไอ้ดิวมันเป็นหนุ่มมาดเข้ม หล่อสูงยาว ที่สาวๆหลงไหลในความกระล่อน มันชอบหยอดสาวๆไปเรื่อย
"ไม่มีใครที่จะไม่มองโต๊ะเราป่าววะ " ไอ้ดิวคิดว่ากลุ่มเขาเป็นที่รู้จักของสาวๆในโรงเรียนอยู่แล้ว มีใครจะไม่ใครที่จะไม่รู้จัก
"เออ นั่นดิ กลุ่มเราเป็นที่รู้จักของสาวๆทั้งโรงเรียน" ไอ้ตาต้า หรือ จิรัช หนุ่มตี๋ ขาวสูง เฟรนลี่ เป็นมิตรกับสาวๆทุกคน บอกกับผม มันชอบ
เตาะสาว แอบหยอด แอบแซว เก็บทุกรายละเอียด
"อือ" เสียงเข้มของ เต หรือเตตะวัน หนุ่มหล่อ สูง หน้านิ่ง เข้มพูดน้อย เอ่ยเสียงเข้มส่ายหน้าในความหลงตัวเองของไอ้ตาต้า หลังกินข้าวเสร็จพวกเขาทั้ง 4 คนก็ชวนกันไปห้องน้ำ โดยไม่รู้ว่ามีใครแอบตามติดทุกที่ เหมือนวิญญาณตามติด
"พวกมึงรู้ไหมเหมือนมีคอยสะกดรอยตามยังไงยังงั้นเลย" ผมหันมองไปรอบๆก็ไม่เห็นใคร มีแต่สาวๆที่มองมาแค่นั้นเอง แต่ผมรู้สึกว่าตัวเองถูกจ้องมองตลอดเวลา
"มึงคิดมากป่าววะ ใครมันจะบ้ามาสะกดรอยตาม" ก็จริงอย่างที่ไอ้ดิวว่า ใครมันจะบ้ามาสะกดรอยตาม ใครมันจะว่างได้ขนาดนั้น
"หรือว่าจะเป็นพวกที่แอบชอบมึงวะไอ้รุจ สาวๆกรี๊ดเยอะมึงเยอะจะตาย มันไม่เห็นแปลกตรงไหน" ไอ้ตาต้ามันหันไปเหล่สาวที่มองมากลุ่มพวกผม ไอ้เนี่ยร้าย
"แต่ช่วงนี้กูรู้สึกเหมือนเห็นอยู่คนหนึ่ง ฉันเห็นอยู่เกือบทุกทีที่กูไปเลยนะโว้ย หรือกูจะคิดมากไปเอง" ทุกคนหันขวับกลับมามองผมทันที ผมทำท่าคิดหนักหรือว่าจะคิดไปเอง แต่ผมรู้สึกคุ้นมากๆเหมือนจะเป็นรุ่นน้องนะ แต่ไม่รู้ว่าชื่ออะไรเรียนห้องไหน น้องเขาทำตัวไม่ค่อยเด่น
"มันอาจจะเป็นแบบที่มึงว่าก็ได้นะไอ้รุจ"ไอ้เตมันทิ้งปริศนาไว้ให้ผมสงสัยอยู่เรื่อย มันพูดน้อยแล้วยังชอบพูดให้คิด งงใจกับมันจริงๆ
ผมกำลังจะเดินขึ้นห้องได้ยินเสียงคนทะเลาะกัน เหมือนทะเลาะเรื่องน้ำอะไรสักอย่างตรงซุ้มน้ำ
"เนี่ยพี่เป็นเดินมาชนหนูเอง เนี่ยน้ำหกหมดอดกิน ซื้อมาคืนเลย" น้องคนนั้นอีกแล้วจะไปอยู่ทุกที่เลยรึไง หวงแม้กระทั่งน้ำ
"ก็น้องเดินมาชนพี่เองแล้วยังจะเถียงอีก"รุ่นพี่ผู้ชายคนนั้นเถียงไม่ยอมเลิก ผมเลยเดินไปซื้อน้ำแบบเดียวกันเอาไปยื่นให้น้องผู้หญิงคนนั้น
"พี่ให้แก้วใหม่ครับไม่ต้องเถียงกันนะครับ" น้องผู้หญิงคนนั้น ยื่นมือมาหยิบแบบมือสั่นๆ หรือจะไม่กล้ารับของคนแปลกหน้า น้องเขาส่งยิ้มมาให้ท่าทางดีใจสุดๆ ชอบกินจริงๆด้วยได้ของกินแล้วยิ้มใหญ่เลยน่ารักดี ยิ้มสดใสชะมัด ดูตาแป๋วๆนั่นสิขนาดอยู่ในแว่นยังทำคนละลายได้ เราเหมือนจะเจอกันบ่อย ผมมัวแต่คิดอะไรเพลินๆเพื่อนมันเดินไปไกลแล้ว พวกมันตะโกนเรียกผมจึงได้สติรีบวิ่งตามมันขึ้นไปเรียนทันที
- ผู้เขียน
