เพราะเธอคือคนนั้น

บทที่ 1 หลุมอากาศสีชมพู

นิชาภัทร หรือนิชา นักเรียนชั้น ม.4 รร.มัธยมชื่อดังแห่งหนึ่ง เด็กสาวแสนสวย น่าตาน่ารัก ตากลมโต ขนตอนงอนเป็นแพรยาวภายใต้แว่นตาหนาเตอะ เด็กสาวแสนซื่อผู้ที่ไม่เคยผ่านเรื่องราวความรัก วันนี้นิชามัวแต่ทำการบ้านกับเพื่อนๆจนลืมดูเวลาเลิกเรียน ที่ผ่านมาเกือบ 20 นาที ลุงแก้วคนขับรถของที่บ้านโทรมาตาม

ลุงแก้ว "คุณหนูนิชาครับ ผมมาจอดรับคุณหนูที่ข้างๆสนามบาสนะครับ"

นิชา " ค่ะ ลุงแก้ว นิชาขอโทษนะคะ พอดีนิชาลืมดูเวลา"

ลุงแก้ว " ครับ ไม่เป็นไรครับคุณหนู"

นิชาจึงรีบเก็บสมุดการบ้านและบอกลาเพื่อนๆเพื่อจะกลับบ้าน

นิชา "แพตตี้ ลูกอม กันยา ลุงแก้วมารับแล้วฉันกลับก่อนนะ"

แพตตี้"เจอกันพรุ่งนี้แก"

ลูกอม "เจอกันแก อย่าลืมพรุ่งนี้เอาการบ้านมาให้ฉันดูด้วยนะ"

กันยา "ฉันก็กำลังจะกลับเหมือนกัน บายแก"

นิชา " งั้นไปแล้วนะ พวกแกก็รีบกลับกันได้แล้ว เจอกันพรุ่งนี้"

หลังจากนิชาบอกลาเพื่อนๆจึงรีบลงบันไดมาด้านล่าง ขณะลงมาที่ชั้นล่างสุดตรงหัวมุมเพราะมัวแต่วิ่งก้มหน้า จึงไม่ทันสังเกต นิชา จึงชนกับร่างหนาสูงของใครก็ไม่รู้ นิชาที่ไม่ทันได้ระวังตัวจึงล้มลงก้นกระแทกพื้นอย่างแรง และแว่นตาหนาเตอะที่สวมใส่กระเด็นหลุดออกทำให้มองเห็น

"ขอโทษค่ะ หนูรีบเลยไม่ได้ทันได้ระวัง" นิชาขอโทษออกไปโดยที่ไมรู้ด้วยซ้ำ ว่าเขาคือใคร

" น้องหาไอ้เนี่ยอยู่ใช่ไหม" แล้วชายหนุ่มก็ยื่นแว่นตาที่นิชากำลังหาอยู่มาให้ตรง

"ขอบคุณมากนะคะ" นิชายื่นมือออกไปรับรับแว่นที่ถูกยื่นมาให้ นิชาหยิบแว่นหนาๆ มาสวมใส่ที่ใบหน้า ขณะที่ยังก้มอยู่ โดยไม่ทันรู้ตัวว่ามีคนลอบสังเกตุใบหน้าเธอ รอยยิ้มของรุ่นพี่หนุ่มปรากฏบนใบหน้า เพียงแวบเดียวโดยไม่มีใครสังเกตุเห็น

"ทีหลังเวลาเดินก็ควรระวังหน่อยนะครับ ตรงนี้เป็นมุมด้วย คราวหลังอาจจะไม่โชคดีแบบวันนี้"

เสียงหนุ่ม ออกจะห้าว คนผู้ชายอีกคนก็พูดขึ้นมา ทำให้นิชาตกใจ และรู้สึกผิดที่ตัวเองมัวแต่ก้มหน้า แม้กระทั่งตอนนี้

"ขอโทษอีกครั้งค่ะ คราวหลังจะระวังให้มากกว่านี้ค่ะ" ว่าเราจนรู้สึกสำนึกผิดไม่ทัน นิชาได้แต่คิดในใจไม่กล้าพูดมันออกมา

"พวกแกก็พอเถอะ น้องคงตกใจแล้วมั๊งนั่น แก้นี่ยปากดีจริงๆ ไอ้ดิว" พี่อีกคนแทรกขึ้น พี่คนที่ว่าฉันเมื่อกี้ ชื่อพี่ดิวใช่ไหม ฉันค่อยๆเงยหน้าขึ้นมองพวกพี่เขา

มีกลุ่มรุ่นพี่ผู้ชาย 4 คนยืนอยู่ด้วยกัน พระเจ้า!!ทำไมพวกเขาหล่ออะไรขนาดนั้น โดยเฉพาะรุ่นพี่หนุ่มอีกคนที่นั่งอยู่ข้างๆฉัน คงเป็นพี่ที่ฉันเดินชน และเป็นที่หยิแว่นให้ ใบหน้าหล่อเหลาราวกับเทพบุตรมาจุติ ใบหน้าขาวเนียน ยังกับผู้หญิง ท่าทางที่ดูใจดีและอบอุ่น ความหล่อเหลาไม่มีที่ตินั้น ทำฉันใจสั่นทำอะไรไม่ถูก ตกอยู่ในห้วงภวังค์ พี่คนนั้นลุกขึ้นยืน ฉันก็เลยลุกยืนตาม

ฉันโดนพี่ผู้ชายคนนี้ตกเข้าให้แล้วล่ะ หัวใจที่ไม่เคยเต้นแรงมาก่อน กลับเต้นรัวๆ ให้กับรุ่นพี่คนนี้

Nicha part

ใช่แล้ว เทพบุตรมีอยู่จริงบนโลกในนี้ นิชามัวแต่นิ่งค้างเหมือนล่องลอย ในความฝันกับชายที่อยู่ตรงหน้า

ภานุรุจ รุจ " น้องครับ ๆ เป็นอะไรมากหรือเปล่า เจ็บตรงไหนไหม ให้พี่พาไม่ห้องพยาบาลหรือเปล่า"

นิชาที่มัวแต่มองตาค้าง จนไม่ได้ยินสิ่งที่รุ่นพี่หนุ่ม ถาม ภานุรุจ จึงสะกิดเรียกอีกครั้ง จนนิชาได้หลุดออกจากหลุมอากาศสีชมพู

นิชา " ปะ เปล่า ค่ะ ไม่เป็นไร ขอโทษด้วยนะคะ หนูมัวแต่รีบ ไม่ทันได้ระวัง ต้องขอโทษอีกครั้งค่ะ" นิชาที่มัวแต่เขินอายไม่กล้าเงยหน้าสบตา กล่าวขอโทษรุ่นพี่หนุ่มซ้ำแล้วซ้ำเล่า

รุจ " พอแล้วไม่ต้องขอโทษพี่ซ้ำๆก็ได้ พี่ก็ต้องขอโทษน้องเหมือนกัน ถ้าไม่เป็นไรก็ดีแล้วงั้นพี่ไปแล้วนะ"

นิชามองตามหลังรุ่นพี่หนุ่มและเพื่อนๆอีก 3 คน เดินจากไป นิชาคิดว่าผู้ชายในกลุ่มนั้นมีแต่คนหล่อๆไม่แพ้รุ่นพี่หนุ่มคนนั้น นิชาได้ยินเสียงคุยกันแว่วมาเป็นเสียงรุ่นพี่อีกคนที่อยู่ในกลุ่ม เพื่อนของรุ่นพี่หนุ่มสุดหล่อคนนั้นชวนกันไปที่สนามบาส หลังจากกลุ่มรุ่นพี่หนุ่มเดินหันหลังจากไป เพื่อนของรุจไม่ได้สนใจหันหลังมามองนิชาอีกเลย จะมีเพียงรุจที่ยกยิ้มมุมปากเล็กน้อยแล้วเดินจากไป นิชาทำได้แค่เพียงยืนยิ้มละเมอเพียงลำพัง กว่าจะหลุดออกพะวังได้ก็ได้ยินเสียงเรียกจากลุงแก้วคนขับรถที่บ้านมารับ นิชาไม่รู้เลยว่าพี่คนนั้นคือใคร เพราะนิชาไม่เคยสนใจเรื่องของผู้ชายคนไหน นิชาผู้ไม่เคยรู้จักคำว่ารัก ตกหลุมอากาศสีชมพูกับรุ่นพี่หนุ่มคนนั้น รัก ไม่ใช่เรื่องบัญเอิญ นิชาผู้ที่ไม่เคยมีใครอยู่ในฝัน รุ่นพี่หนุ่นคือคนนั้นที่รอ

หลังจากเมื้อวานที่เจอรุ่นพี่หนุ่ม นิชาก็เฝ้าแต่ละเมอ แม้กระทั่งยามนอนยังฝันถึง อยากรู้จักรุ่นพี่เทพบุตรคนนั้น วันนี้นิชาจึงตัดสินใจเล่าเรื่องที่เจอรุ่นพี่หนุ่มให้เพื่อนๆใน กลุ่มฟังเพื่อนๆสนใจและก็อยากรู้จักว่ารุ่นพี่หนุ่มคนนั้นคือใคร แพตตี้ เด็กสาวสวย แก่นเซี้ยว ลูกอม เด็กหญิงรูปร่างอวบอิ่มน่ารัก กันยา สาวน้อยร่างเล็กน่ารักสดใส เพื่อนรักทั้ง 4 ตัดสินใจทำภาระกิจตามล่าหาความจริงเรื่องรุ่นพี่หนุ่มคนนั้น

แพตตี้ " แกวันนี้เราจะทำภาระกิจตามล่าหาความจริงกัน"

ลูกอม " แกจะหาความจริงได้งัย เราสามคนยังไม่เคยเห็นหน้ารุ่นพี่คนนั้นเลยนะ มีแต่ยัยนิชาเห็นคนเดียว"

กันยา " ใช่ ยัยนิชาผู้อ่อนต่อโลกของผู้หล่อ ก็ดันไมรู้จักพี่เขาด้วย"

ใช่แล้วนิชาที่รียนใน รร.หญิงล้วนตั้งแต่อนุบาลจึงถึง ม.3 เพิ่งจะสอบเข้าเรียน ม.4 ที่เป็นโรงเรียนสหศึกษาจึงได้พานพบกับผู้ชาย แต่ด้วยความที่เรียนแต่ รร. หญิงล้วน ในพจนานุกรมของนิชาจึงไม่มีผู้ชายอยู่ในหัวเลยแม้แต่นิด เธอจึงคลุกคลีอยู่กับพื่อนๆ และไม่เคยใส่ใจหรือมองผู้ชายคนไหนเลย

นิชา " พวกแกนี้ ฉันก็อยู่แต่กับพวกแก 3 คน วันๆก็เอาแต่เรียน ฉันก็ไม่ได้สนใจที่ต้องไปรู้จักใครปะ"

แพตตี้"โอ๊ยยัยนิชานี่ แกไม่รู้จักใครยังริอาจจะมีความรักนะแก จะรอดไหมเนี่ย"

นิชา "ก็มันดันโดนตกไปแล้ว แกจะให้ฉันทำงัย เพื่อนรักจ๋า ช่วยหน่อยน้าาา น่า นะ"

กันยา "ช่วยก็ได้ ว่าแต่เราจะเริ่มจากตรงไหน"

ลูกอม " เมื่อวานยัยนิชาได้ยินรุ่นพี่เขาชวนกันไปสนามบาส"

แพตตี้ " งั้นเย็นนี้เราเริ่มสืบจากสนามบาสกัน"

หลังจากตกลงนัดแนะกันเรียบร้อยแล้วทั้งสามก็เรียนจนคราบสุดท้ายของวัน นิชาจึงโทรขออนุญาตที่บ้านกลับช้า และให้ลุงแก้วมารับช้า

นิชา " คุณแม่ขา วันนี้นิชาขอกลับช้านิดหนึ่งนะคะ"

ภาวิดี " ทำไมหนูกลับช้าละลูก"

นิชา " นิชาจะติวหนังสือกับเพื่อนค่ะ"

ภาวิดี "ได้จ้า หนูจะกลับตอนไหนโทรมาบอกลุงแก้วให้ไปรับนะลูก อย่ากลับเย็นนะลูก ระวังตัวด้วยนะ"

นิชา " ค่ะคุณแม่"

หลังจากวางสายจากคุณนายภาวิดี ซึ่งเป็นคุณแม่ของนิชาแล้ว ทั้งสี่สาวจึงออกปฏิบัติภาระกิจตามล่าหาความรักกัน

หลังจากที่เรียนคาบสุดท้ายเสร็จแล้ว ทั้งสี่สาวจึงพากันเดินมายังจุดหมายปลายทางที่จะเริ่มภาระกิจล่ารัก พอเดินมาถึงสนามบาสก็ได้ยินเสียงเชียร์ และเสียงกรี๊ดสนั่นหวั่นไหวไปทั่วสนาม มีแต่สาวๆยืนมุงรายล้อมเต็มสนามและเสียงร้องเชียร์ พี่รุจสู้ๆ ด้วยความที่อยากรู้พี่รุจนั้นคือใคร ทั้งสี่สาวจึงแหวกฝูงชนที่ยืนปิดล้อมสนามบาสเข้า กว่าจะผ่านด่านเข้าไปถึงด้านในเล่นเอาทั้งสี่คนสภาพเหมือนไปออกรบเหงื่อท่วม

นิชา "พวกแกนั่นงัย รุ่นพี่สุดหล่อของฉัน" นิชาตะโกนบอกกับเพื่อนสาว

แพตตี้"นิชาคนไหนของแกเนี่ย ในสนามมีแต่คนหล่อๆทั้งนั้น

นิชา " นั่นงัยแกคนที่หล่อๆ ผมสีน้ำตาลตัวสูงๆ ใส่เสื้อเบอร์เก้า"

ลูกอม " นั่นพี่รุจ พี่ม.6/2 งัยแกไม่รู้จักเหรอยัยแม่ชีนิชา"

กันยา " พี่รุจ เป็นรุ่นพี่ที่ฮอตมากๆ หล่อ เรียนเก่ง เล่นกีฬาก็เก่ง เป็นผู้ชายที่สมบูรณ์แบบมากๆ"

แพตตี้ " พี่รุจฮอตมากทั้งรุ่น รุ่นน้องตามกรี๊ด ตามจีบมากมายเลยนะแก"

นิชา " พวกแก ฉันก็แค่แอบรักป่าววะ ไม่ได้หวังขนาดนั้นซะหน่อย" นิชาได้แต่ถอนหายใจ พี่รุจเป็นพี่ชายสารธารณะจริงๆเลย ใจดวงน้อยของฉันจะทำยังงัยถึงจะได้อยู่ในสายตา

นิชา "พวกแกฉันว่าวันนี้เรากลับก่อนดีกว่าไหม"

ลูกอม " ฉันว่าก็ดีเหมือนกัน วันนี้ถอยดีกว่า คนเยอะไม่ไหว" หลังจากตกลงกันเรียบร้อยแล้วทั้ง สี่สาวก็ล่าถอยเพราะทนเบียดกับสาวๆที่มายืนเชียร์พี่รุจและ เพื่อนๆกลุ่มหนุ่มหล่อเบ้าหน้าฟ้า ประทาน