บทที่ 4 ไม่มีตัวตน
1479 คำ
Nicha part
อาทิตย์นี้ฉันมักจะพาตัวเองไปแอบตามติด ไปแอบยืนมอง แม้ว่าพี่รุจจะไม่เคยเหลียวมามอง และสังเกตุเห็นฉันแม้แต่นิด เพราะฉันไม่ได้โดดเด่น ใส่แว่นตาหนาๆ เฉิ่มๆ และไม่เคยทำตัวเป็นจุดเด่น จะมีใครมองเห็น ขอแค่ฉันได้แอบปลื้มและชื่นชมพี่รุจ อยู่ห่างๆก็พอ ตอนเย็นวันนี้ฉันแอบรู้มาว่ารุ่นพี่และเพื่อนๆ จะไปซ้อมบาส ฉันเลยชวนเพื่อนไปแอบดูพวกพี่รุจ
"นิชาแกจะไปแอบดูพี่รุจอีกแล้วใช่ไหมเนี่ย แกไม่เหนื่อยบ้างหรือไง พวกฉันเหนื่อยแทนแกจะแย่อยู่แล้ว" แพตตี้แกไม่เข้าใจความสุขของฉันหรอก โลกของฉันมันมีแต่พี่รุจงัย ดูสิแค่หลับตาพี่รุจก็
วิบวับ วิบวับลอยเต็มไปหมด เบื่อพวกเพื่อนๆมันชอบขัดใจ ฉันขอกดโกรธ ช่วงนี้ทุกลมหายใจเข้าออกมีแต่หน้าพี่รุจลอยเต็มไปหมด
"พวกแก วันนี้เราไปแอบดูพี่รุจซ้อมบาสกัน อยากอยากเห็นหน้าหล่อๆของพี่รุจ ะวกแกฃปเป็นเพื่อนฉันหน่อยนะ" ฉันชวนเพื่อนๆในกลุ่มไปดูพี่รุจขวัญใจของฉัน ไปทุกวันขนาดนี้พี่รุจจะสังเกตุเห็นฉันบ้างไหม ฉันไม่อยากเป็นแค่อากาศที่วนเวียนอยู่รอบตัวพี่เขา
"โอ๊ย ยัยนิชา เมื่อไหร่แกจะเลิกทำตัวเป็นวิญญาณตามติดสักที แกหัดปรากฎตัวบ้างเถอะ ถ้ามัวแต่แอบอยู่อย่างนี้ เมื่อไหร่พี่รุจจะรู้ว่ามีคนชื่อนิชา อยู่ในโรงเรียนนี้" เสียงของแพตตี้พูดขึ้นมา แพตตี้มันคิดว่าหลายวันมานี้ ฉันได้แต่แอบดูอยู่ห่างๆ ไม่ยอมเข้าหาพี่รุจ ใครจะกล้า แค่สบตาพี่เขาตรงๆยังอายเลย เมื่อไหร่ฉันจะเลิกอายสักที
"นั่นสิ นิชา แกมัวเล่นซ่อนแอบอยู่อย่างนี้เมื่อไหร่พี่รุจจะเห็นแกสักที ดูสาวๆพวกนั้นสื พากันแซงหน้าแกไปหมดแล้ว แกมัวแต่เดินเป็นเต่า เมื่อไหร่จะแซงหน้ากระต่ายพวกนั้น" ลูกอมพูดมาก็ถูก มันทำส่งเสียงหมั่นไส้ ที่ฉันมัวแต่ทำตัวเป็นอีแอบอยู่แบบนี้ เมื่อไหร่พี่รุจจะรู้ว่านิชามีตัวตนในโรงเรียนนี้สักที
"ฉันเห็นด้วย ดูแกสิ เป็นแบบนี้ไม่ได้แล้ว ถ้าแกยังเป็นแบบเดิม มีหวังคว้าลมคว้าอากาศกันพอดี" กันยาเสริมขึ้น เพราะกลัวว่าฉันจะไม่โอกาสเฉียดกายเข้าใกล้พี่รุจ แค่เดินสวนกันฉันก็เอาแต่ก้มหน้า พอพี่เขาเดินไปไกลถึงได้แอบมองตามข้างหลัง ได้แค่เห็นแผ่นหลัง ไม่รู้ว่าจะมีโอกาสจะได้เดินเคียงข้างหรือเปล่า
"ฉันขอแค่แอบรักอยู่ห่างๆแบบนี้ก็พอ ฉันไม่ได้หวังไปไกล ฉันรู้ตัวว่าคงดีไม่พอสำหรับพี่เขา" ฉันน้ำเสียงเศร้าหม่นของฉัน ฉันก็ไม่ได้หวังไกล เพราะคิดว่าคนแบบฉันจะมีใครมาสนใจ ถึงแม้จะ ไม่มีตัวตน สำหรับพี่รุจก็ตาม ฉันไม่เคยคิดว่าตัวเองสวย และเหมาะสมกับพี่เขา แม้เพื่อนๆจะบอกว่าฉันนั้นทั้งสวย และน่ารัก ดวงตากลมโต ขนตางอนเป็นแพรยาว ยิ้มสดใส พวกเพื่อนๆบอกว่า ถ้าฉันรู้จักเสริมสวย และเติมแต่งฉันจะดูดีเหมือนนางฟ้า ฉันคิดว่าเพื่อนฉันพูดเกินจริงไปมาก ฉันไม่ได้มั่นใจในตัวเอง
"ก็เพราะแกคิดแบบนี้งัย การแอบรักมันก็ดีนะ แต่การเป็นคนที่มีตัวตนมันจะรู้สึกดีกว่าเป็นไหนๆ ไม่เชื่อแกลองทำดู" ฉันก็อยากเป็นแบบที่กันยาว่านะ แต่คนมันไม่เคย เลยรู้สึกกลัวหลายๆอย่าง แต่ก่อนก็มัวแต่เรียน ไม่ได้สนใจเรื่องความสวยความงาม และเรื่องความรัก ยิ่งไม่ต้องพูดถึง ทฤษฎีเป็นศูนย์ก็ว่าได้
"เอางี้ไหมมาลองดูกัน วัดกันไปสักตั้งให้รู้กันไปเลย ถ้าไม่เวิร์คก็แค่เลิก ถ้าไม่ลองทำอะไร เดี๋ยววันหลังเราจะมานั่งเสียใจทีหลัง" กันยามันทำหน้าตามุ่งมั่นมากยิ่งกว่าตัวฉันเสียอีก
"นิชาแกออกจะสวยน่ารัก ถ้าแกรู้จักเปลี่ยนนิดเดียว ไม่มีใครสู้แกได้เลยเชืรอฉันสิ แค่แกลองถอดแว่น โชว์กลมสวยของแก แล้วหัดยิ้มบ่อยๆ แค่นี้เสน่ห์แกก็เหลือล้น "เสียงใสแจ๋วของแพตตี้อวยฉัน แพตตี้มันเป็นสาวมั่นคนหนึ่ง ฉันอยากเป็นได้ครึ่งหนึ่งของมัน ฉันจะลองเปลี่ยนตัวเองดูสักครั้ง
"เออ ฉันเห็นด้วย เดี๋ยวพวกฉันจะช่วยแกเอง" กันยาเสริมขึ้นมา
"ใช่ วันอาทิตย์เราไปช็อปกัน หาของมาทำสวยให้นิชากันดีไหม" ลูกอมชวนพวกฉันไปซื้อครีมบำรุงผิวพรรณ และชวนไปเปลี่ยนแว่นตาเป็นคอนเทคเลนส์ หลังตกลงนัดกันเรียบร้อยแล้ว จึงพากันไปส่องพี่รุจที่ไปซ้อมบาสที่สนามเหมือนทุกวัน จนมันกลายเป็นกิจวัฒน์ประจำของกลุ่มฉัน ฉันไม่ลืมเดินไปซื้อผ้าเย็น น้ำดื่ม และเครื่องดื่มบำรุงกำลังเอาไปแอบวางไว้ให้พี่รุจที่โต๊ะตรงกระเป๋านักเรียนของพี่รุจ ใช่ฉันรู้ว่าเป็นใบไหน เพราะฉันแอบตามติดมาทั้งอาทิตย์
"ทำไมแกไม่ถือไปให้พี่รุจเองเลยวะ พี่เขาจะได้รู้ว่าแกเป็นคนให้ เอาไปวางที่กระเป๋าพี่เขาไม่มีทางรู้ ดีไม่ดีก็ไม่กล้ากินด้วย" แพตตี้มันคงสงสัยฉันมาก ฉันตามติดพี่รุจมาก็นาน ไม่เคยเปิดเผยตัวตนเสียที ฉันไม่กล้างัย แค่เดินผ่านกันฉันยังขาสั่นเลย ถ้าขืนเดินไปพูดด้วย ฉันไม่ต้องเป็นลมล้มลงตรงหน้าพี่เขาเลยเหรอ
"คนมันสั่นๆนะแก เคยได้ยินไปไหมปากกล้าใจสั่นก็ฉันเนี่ยแหละ "ใครจะกล้าเอาไปยื่นให้โดยเฉพาะคนที่เราแอบชอบ
"เฮ้อ"พวกเพื่อนถอนหายใจแรง และส่งสายตาเอือมละอามาที่ฉัน
"ตามใจแกแล้วกัน ยังไงพวกฉันก็ยืนอยู่ข้างแก" ลูกอมช่างเป็นเพื่อนที่แสนดีจริงๆ ฉันรักพวกแกมากเลย
"เอาน้ำไปให้พี่เขาเสร็จแล้ว พวกแกจะไหนต่อไหม ไปหาไรกินหน้าโรงเรียนกันป่าว ฉันหิวจะแย่แล้ว เดินตามนิชามันทั้งวัน" ลูกอมมันคงหิวจนหมดพลัง เพราะมันเดินตามฉัน เพื่อตามดูพี่ มันจมูกมันฟุดฟิด เรื่องของกินที่ไหนอร่อยต้องยกให้ลูกอมมัน มันเป็นคนช่างสรรหาของกิน
"เออไปกินโรตีหน้าโรงเรียนกัน วันนี้ฉันเป็นเจ้ามือ เลี้ยงพวกแกเอง วันนี้พวกแกทำตัวน่ารักกับฉันมาก" ฉันบอกจะเลี้ยงเพื่อนให้พุงกางไปเลย พวกนั้นยิ้มดีใจกันใหญ่ โดยเฉพาะยัยลูกอมตัวกลม
"ไปกันกินแล้วจะได้กลับบ้าน"กันยาเดินนำออกไปหน้าโรงเรียนร้านโรตีเจ้าอร่อยเจ้าเก่า คนต่อแถวซื้อยาวมากนักเรียนที่นี่ชอบกินกัน
"แกวันอาทิตย์ซื้อของเสร็จแล้วเราไปดูหนังกันไหม ไม่ได้ดูนานแล้ว" แพตตี้มันเสนอความคิดเห็น ฉันก็อยากดู กลุ่มเราช่วงนี้ไม่ค่อยดูหนังกัน พากันเรียกหนักได้พักหน่อยก็ดี
"ฉันคิดแผนไว้แล้วว่าจะทำให้นิชา มันไม่เป็นคนไร้ตัวตนได้ไง ฉันจะเปิดมันให้ยิ่งใหญ่อลังการไปเลย" สีหน้าลูกอมดูจะมีความสุขมากกับแผนการของมัน ฉันชักกลัวๆ ดูหน้ามันสิไม่น่าวางใจมากๆดูเจ้าเล่ห์ยังไงชอบกล
"อิ่มกันแล้วใช่ไหม แยกย้ายกัน คนที่บ้านมารับแล้ว เจอกันวันอาทิตย์อย่าลืมที่นัดกันล่ะ" กันยาโบกมือลาพวกฉัน และเดินไปขึ้นรถที่จอดรอหน้าโรง ส่วนคนอื่นๆแยกย้ายไปขึ้นรถ แค่พี่รุจรู้ว่าฉันมีตัวตนในโรงเรียนฉันก็ยิ้มแก้มปริ ฉันมัวแต่เดินคิดอะไรเพลินๆ จนลุงแก้วโทรมา ฉันได้สติเดินไปขึ้นรถที่จอดรอ เห็นน้องชายตัวดีนั่งหน้าบึ้งคงรอฉันนานไปหน่อย น้องชายฉันมันหล่อและฮอตมากด้วย ถ้าฉันเป็นแบบน้องชายได้สักครึ่งคงดี อีกไม่นานนิชาอดทนรอหน่อยได้แต่บอกตัวเอง
- ผู้เขียน
