บทที่ 8 แปลกไป
1259 คำ
เช้าวันจันทร์ วันนี้ฉันก็มาเรียน และทำตัวปกติ มีเพียงอย่างเดียวที่แปลกไป คือแว่นตาที่อยู่บนใบหน้าหายไป ใช่แล้วฉันเปลี่ยนมาใส่คอนเทคเลนส์ ฉันไม่ค่อยมั่นใจ และไม่ชินกับมันเลย ฉันเห็นพี่รุจกำลังจะเดินขึ้นอาคารเรียนไปกับเพื่อนพี่เขา ฉันเดินอ้อมไปอีกฝั่งของอาคารเพื่อนจะได้เดินสวนกับพี่รุจ
ตึก~~ ตึก~~ ตึก ใจฉันเต้นแรงมากขณะเดินสวนกัน พี่รุจจะมองเห็นฉันไหม จำฉันได้รึเปล่า หรือว่าไม่เคยเห็นฉันในสายตา แต่สำหรับฉันพี่รุจคือคนๆนั้นของฉันเสมอ เป็นคนในสายตาที่ไม่มีใครแทรกเข้ามาแทนที่ได้
"พวกแกว่าฉันดูแปลกๆไหม แกว่าฉันโอเคกรือเปล่า ดูดีขึ้นรึเปล่า พี่รุจจะรู้ไหมว่าฉันแปลกไป" สารพัดคำถามที่ฉันถามออกไป มันไม่ชินกับตัวเองในเวอร์ชั่นนี้ มันกลัวไปทุกอย่าง ฉันยิงรัวคำถามใส่เพื่อนๆไม่ยั้ง ทั้งตื่นเต้น ทั้งกลัว ทั้งไม่มั่นใจ
"โอ๊ย แกจะตื่นเต้นอะไรนักหนา ฉันไม่รู้ว่าจะตอบคำถามไหนก่อนแล้วเนี่ย เล่นถามมาชุดใหญ่ แกหายใจทางเหงือกหรืองัยหะ" มีความประชดฉันอีกแล้วยัยแพตตี้ แกไม่เข้าใจฉัน มันตื่นเต้นที่ได้ลองอะไรใหม่ๆ ก็คนมันไม่มั่นใจ แกมาลองเป็นฉันดูบ้าง ตะได้รู้ว่ามันตื่นเต้น
"แกดูดีแล้ว ถ้าจะดียิ่งขึ้นก็ตอนที่แกไม่ไม่ก้มหน้า หาเหรียญนี่แหละ ไม่รู้จะชอบเดินก้มหาเหรียญอะไรนักหนา ถ้ามีเหรียญตกอยูที่พื้นจริง ฉันว่าแกเก็บเหรียญจนรวยไปแล้วมั๊ง" เอาเข้าไปยัยลูกอมบู้บี้เพื่อนอย่างฉัน มันจะไม่กัดฉัน และให้กำลังใจฉันหน่อยก็ไม่ได้ แต่ก็จริงอย่างที่มันว่า จะพยายามเชิดหน้าเข้าไว้
"แกก็ไปว่ามัน ดูสิหน้าหดเหลือสองนิ้วแล้วนั่น แต่ฉันก็เห็นด้วย แกก็หัดเดินเชิดๆเริดๆบ้าง ตาแกนะสวยมากหัดเอาออกมาใช้บ้าง ทุกอย่างบนใบหน้าแก รวมกันเรียกว่าสวย แต่เอามาใช้ไม่เป็น" กันยาหันไปเขวะเพื่อนสองคน แต่ไม่วายหันกลับมาว่าฉันอีก ก็คนไม่เคยใช้ หรือว่าฉันต้องไปฝึกใช้สายตาเพิ่มอีกดีนะ ฉันประหม่าถ้าต้องเผชิญหน้ากับพี่รุจ
"ฉันเดินสวนกับพี่รุจเมื่อกี้ แกว่าพี่รุจจะรู้รึเปล่าว่าฉันเปลี่ยนไป พี่เขาหน้าตาเฉยมากเลยนะแก พวกแกเป็นเพื่อนฉัน พวกแกคิดว่าฉันเปลี่ยนไปไหม" ฉันแอบสังเกตุพี่รุจ ไม่รู้ว่าจะสังเกตุเห็นความเปลี่ยนแปลงของฉันไหม เหมือนมองดูแป๊บหนึ่ง แล้วก็เดินไปเลย ความมั่นใจของฉันแทบไม่เหลือ อุตส่าห์ลุ้นอยากให้พี่รุจตะลึง จะมีโอกาสแบบนั้นสักครั้งไหม แค่พี่รุจหันมาสบตากับฉันบ้าง มันคงดีมากๆ
"มั่นค่ะเพื่อนสาวมั่นไว้ และท่องไว้ว่าฉันดูดีขึ้นแล้ว โอเค๊ " แพตตี้สวนฉันคืนทันที ดูหน้ามั่นๆของมันสิ ฉันอยากมั่นให้ได้เท่าเพื่อนบอก แต่ก็นะ ฉันต้องทำได้สินิชาจะกลัวอะไร ท่องไว้ฉันสวย ฉันสวย ได้แต่สะกดจิตใจตัวเอง
"ใช่ค่ะเพื่อน แกสวยขึ้นมากแล้ว หรือเพียงแค่ความมั่นใจเท่านั้น ที่แกยังขาดอยู่ แอ่นนมสู้ค่ะเพื่อน" ถ้านมมันเยอะฉันก็คงไม่กล้วหรอกนะ ยัยลูกอมแทนที่จะพูดให้ฉันมั่นใจ กลับทำให้ฉันขาดความมั่นใจเรื่องนมไปอีก
Panurut part
ผมกับเพื่อนๆกำลังจะเดินเข้าห้องเรียนนั้น มีน้องผู้หญิงคนหนึ่งผ่านสวนทางมา ผมจำได้ว่าแต่ก่อนเธอใส่แว่นสายตา แต่วันนี้แปลกไป ผมว่าแบบเดิมก็น่ารักอยู่แล้วนะ แต่แบบใหม่ยิ่งสวยเข้าไปอีก ผมรู้สึกหวงสายตาสวยๆของน้องเขา ไม่อยากให้ใครเห็น อยากให้น้องเขาช่อนความสวยภายในแว่นตาเหมือนเดิม
"วันนี้เปลี่ยนไปนะ แต่ก็ยังสวยน่ารักเหมือนเดิม" ผมคุยคนเดียวเบาๆ
"มึงว่าอะไรนะไอ้รุจ กูไม่ค่อยได้ยิน" เป็นเสียงของไอ้ดิวที่หันหน้ามาถามผม มันจะหูดีไปถึงไหน อยากรู้ไปทุกเรื่อง
"กูยังไม่ว่าอะไรเลย มึงหูฝาดรึเปล่า" ผมตอบกลับไอ้ดิว เรื่องอะไรจะบอกมัน
"ฮึ" เสียงของไอ้เตที่หัวเราะในคอเบาๆ ใช่แล้วมันเห็นผมมองน้องผู้หญิงคนนั้น และมันคงจะได้ยินที่ผมชมน้องเขา ใช่แล้วครับผมจำน้องเขาได้ คนที่ใส่แว่นหนาๆเดินชมผมล้มครั้งก่อน ปกติใส่แว่นผมก็ว่าน้องเขาสวย และน่ารักอยู่แล้วนะ แต่วันนี้เปลี่ยนไปไม่ใส่แว่นก็สวยไปอีกแบบ น้องเขายังเดินก้มหน้าเหมือนเดิมไม่ยอมมองผมเลย ผมเคยเห็นน้องอยู่บ่อยๆ ในทุกที่ผมเดินไปมักจะเห็นเธอเสมอ แต่เพื่อนผมในกลุ่มไม่ได้สนใจเธอเท่านั้นเอง และอีกหลายๆคนก็คงไม่ได้สนใจ เพราะเธอจะเดินเงียบๆ และเดินก้มหน้าเสมอ ทำตัวไม่โดดเด่น ผมไม่รู้ว่าน้องชื่ออะไร เรียนชั้นไหน แต่ผมเห็นเธอบ่อยๆ อยากถามมากๆ แต่ไม่มีโอกาส
'น่าสนใจดี' ผมคิดในใจ รอยยิ้มปรากฏมุมปาก ไอ้เตหันมาเห็นผมพอดีมันยิ้มร้าย และมองตามน้องคนนั้นไปโดยไม่พูดอะไร
"มึงมองอะไรอยู่วะไอ้รุจ กูเห็นมึงมองอยู่นาน หรือว่ามีอะไรน่าสนใจ ไม่เห็นบอกกูบ้าง เก็บเงียบเลยนะมึงน่ะ" ไอ้ดิวมันจะจ้องจับผิดอะไรผมนักหนา
"พวกมึงรีบเดินเร็วๆเลย อีกไม่กี่นาทีก็จะเข้าเรียนไม่ทันแล้ว"เสียงของไอ้ตาต้าเตือนพวกผม ที่มัวแต่คุยจนจะถึงเวลาเข้าเรียน
"ใช่ อาจารย์พิสิต แกยิ่งโหดๆเดี๋ยวก็โดนตัดคะแนนที่เข้าสาย คะแนนกูยิ่งน้อยๆด้วย" ไอ้ดิวเร่งเพื่อนอีกคน กลัวโดนหักคะแนนและโดนทำโทษยืนหน้าห้องอีก อายสาวๆที่เดินผ่านไปผ่านมาแย่
"ฮึ กลัวไร"เสียงไอ้เต มันจะพูดน้อยอะไรของมันนักหนา วันๆแทบจะนับคำมันพูดได้ วันๆมันสนใจใครบ้างเนี่ย ผมได้แต่คิดไปเรื่อย และพากันรีบเจ้าห้องเรียน
"ใครมันจะไปเหมือนแกไอ้เต เก่งอยู่แล้วเลยไม่ต้องกลัวอะไร" ไอ้ดิวมันพูดประชดไอ้เต แต่มีหรือคนอย่างได้เตจะสนใจเดินเข้าห้อง โดยไม่หันมาตอบโต้อะไรอีก
"มึงก็หัดเก่งให้ได้แบบกูสิ" ดูไอ้เต คำพูดของมันพูดน้อยต่อยหนัก เป็นคำพูดไม่เกินจริงเลย
"กูยกให้มึงเก่งไปคนเดียวเลย" ไอ้ตาต้ามันก็ประชดไอ้เตอีกคน
"เลิกทะเลาะกันเหมือนได้แล้ว รีบเดินเถอะ ก่อนที่จะไม่เหลือหัวให้ขาด" ผมเตือนเพื่อนๆ ปล่อยให้ทะเลาะกันนานๆ มีหวังไม่ทันเช็คชื่อ
- ผู้เขียน
