บทที่ 7 ใจสั่น
1343 คำ
"น้องชื่อ นิชาที่เรียอยู่ชั้น ม.4/1 ใช่ไหมครับ" เสียงภานุรุจเอ่ยกล่าวทักทาย ฉันยิ้มเขินยืนบิดตัวไปมา ในที่สุดความฝันของฉันก็เป็นจริง
"ใช่ค่ะ พี่รุจรู้จักนิชาด้วยเหรอคะ"นิชายืนยิ้มเขิน พี่รุจมองอยู่ไกลๆว่าหล่อแล้ว แต่พอเข้ามามองใกล้ๆ หัวใจฉันเต้มโครมครามไม่เป็นจังหวะ
"รู้จักสิครับ ใครจะไม่รู้จักนิชาคนสวยบ้างล่ะครับ" พี่รุจกล่าวตอบพร้อมยิ้มสดใส พร้อมเดินเข้ามาใกล้จ้องตาฉันหวานหยดย้อย พร้อมกับยื่นหน้าเข้ามาใกล้ๆ จนฉันแทบหยุดหายใจ อย่าบอกนะว่าพี่เขาจะจูบฉัน ฉันจ้องตอบพร้อมหัวใจที่เต้นเร็วผิดจังหวะ ตึก ตึก ตึก แล้วฉันดันก็สะดุ้งตื่นขึ้นมา เพราะเสียงเรียกของแม่ฉัน ความฝันอันอสนหวานฉันเป็นอันหลุดลอยไป กำลังจะได้จูบพี่รุจแท้ๆ
"โอ๊ยนิชา เนี่ยแกฝันไปเหรอ" ฉันพูดกับตัวเองเบาๆ มันเหมือนจริงมากๆหัวใจยังสั่นแรงที่ระเบิดออกมา เขินไม่ไหวแล้ว ฉันหน้าแดงเป็นลูกตำลึง ฉันรู้สึกว่าวันอาทิตย์นี้ช่างสดใส และเป็นวันที่แสนดีจริงๆได้คุยกับ พี่รุจถึงแม้จะเป็นในฝันก็ตาม หลังจากล้างหน้าอาบน้ำแต่งตัวแล้ว ฉันก็ลงมาทานอาหารเช้าที่แม่บ้านเตรียมไว้ให้
"อรุณสวัสดิค่ะคุณพ่อคุณแม่"เสียงใสแจ๋วของฉันกล่าวทักทายคุณพ่อ คุณแม่ของฉัน
"ตื่นแล้วเหรอลูกมาทานข้าวกันเร็ว" เสียงของคัณนายภาวิดี คุณแม่ของฉันที่ชวนลูกสาวมาทานข้าวเช้าด้วยกัน น้องชายของฉันดูไม่ค่อยสนใจใครเลย
"ค่ะ คุณแม่ เช้านี้มีอะไรทานบ้างคะ" เสียงฉันคุยกับคุณแม่ ฉันเป็นคนขี้อ้อน ต่างจากน้องชายที่ดูโตเป็นผู้ใหญ่กว่าฉันมาก
"วันนี้ป้านิ่มทำข้าวต้มกุ้งของโปรดหนูจ้า รีบทานสืกำลังร้อนๆเลย" แม่ฉันคุยกับฉันพร้อมกับเลื่อนเก้าอี้นั่งที่ประจำให้ฉัน
"คุณนี วันนี้ผมออกไปตีกอล์ฟกับเพื่อนนะ" เสียงของคัณพ่อที่บอกแม่ว่าจะออกไปตีกอล์ฟกับเพื่อน พ่อฉันออกรอบทุกอาทิตย์ ตอนนี้ฉันคิดว่าพ่อจะเป็นแชมป์ได้แล้วมั๊ง
"ค่ะคุณ" แม่ของฉันตอบพ่อออกฃป แม่ไม่เคยห้ามถ้ามันเป็นความสุขในครอบครัว ใครชอบทำอะไรจะปล่อยให้ทำเต็มที่
"คุณพ่อ คุณแม่ขา วันนี้นิชาขออนุญาตออกไปซื้อของกับเพื่อนๆได้ไหมคะ" ฉันขออนุญาตไปช็อปกับเพื่อนๆ เพราะนัดกันว่าจะไปทำสวย เพื่อให้ฉันเป็นคนในสายตาของพี่รุจบ้าง ฉันนัดกับเพื่อนไว้ล่วงหน้าแล้ว คงต้องเริ่มเปลี่ยนแปลงตัวเองบ้างถ้าอยากแข่งคนอื่นชนะเพื่อนๆฉันบอกไว้อย่างนี้ แต่สำหรับฉันแค่อยากชนะตัวเองเอง อยากก้าวข้ามนิชาคนขี้อาย ขี้กลัวให้ได้
"แล้วนิชาจะไปกับใครบ้างล่ะลูก"เสียงของพ่อถามฉันขึ้นมา คงเป็นห่วงลูกสาวแสนสวยอย่างฉันรึเปล่า คิดเข้าข้างตัวเองว่าสวย
"กับแพตตี้ ลูกอมแล้วก็กันยาค่ะ" ฉันบอกกับพ่อของฉัน ซึ่งพ่อกับแม่ฉันรู้จักกับเพื่อนๆของฉันทุกคน เพราะเพื่อนๆชอบมากินขนมฝีมือแม่ฉันบ่อยๆ
"ได้ พ่อกับแม่อนุญาต แล้วนิชามีเงินไหมล่ะลูก ไปไหนกันต้องระวังตัวเองให้ดีด้วยนะ"เสียงคุณพ่อที่ดูเป็นห่วงฉัน พ่อของฉันเดินไปหยิบกระเป๋าเงินพร้อมกับนำเงินออกมาให้ฉันปึกใหญ่
"นิชาให้ลุงแก้วไปส่งนะลูก แล้วก็ระวังตัวอย่ากลับเย็นนะมากแม่เป็นห่วง" เสียงแม่ของฉันกล่าวเตือนฉัน เพื่อให้ระวังกลัวจะเป็นอันตราย หลังจากทานข้าวเสร็จก็เป็นเวลาของเด็กสาวทั้ง 4 วันนี้ได้ของทำสวยมาเยอะแยะเลย เช้าวันจันทร์ก็จะเห็นความเปลี่ยนแปลงไม่มากก็น้อยของฉัน ฉันอดตื่นเต้นไม่ได้ ไม่รู้ว่าพี่รุจจะสังเกตุเห็นความเปลี่ยนแปลงของฉันไหม ฉันนัดเจอกับเพื่อนที่ห้างเลย
"พวกแกมาสายนะ ต้องปรับเป็นเลี้ยงไอศครีมถ้วยใหญ่ฉันแล้วแหละ"ฉันมองเพื่อนๆที่กำลังเดินมาหาฉัน
"ใครมันจะมาเช้าเหมือนแกล่ะ คงตื่นเต้นล่ะสิ" มาถึงก็แขวะฉันเลยยัยแพตตี้ทีใครทีมัน
"เริ่มจากตรงไหนก่อนดีล่ะ" ลูกอมมันมองตรงนั้นที ตรงโน้นที
"ไปดูคอนเทคเลนส์ก่อนแล้วกัน จะได้เลือกให้มันเข้ากับสายตาได้ แล้วค่อยไปดูพวกเครื่องสำอางค์กัน"กันยาชี้ไปที่ร้าขายคอนเทคเลนส์ เลือกเสร็จพวกเราก็ตรงไปที่ร้านเครื่องสำอางค์
"พวกแกดูเนี่ยมีลิปสติกมาใหม่ ทาเหมือนไม่ได้เนื้อบางเบา สีอ่อนๆเหมาะกับแกเลย" แพตตี้กวักมือเรียกให้พวกฉันไปดูสลิปติก ร้านนี้มีของให้เลือกเยอะไปหมด จนฉันเลือกไม่ถูก ฉันเลยให้แพตตี้มันช่วยเลือกให้เลย แพตตี้มันเก่ง ฉันไม่เคยใช้ของพวกนี้ใช้ไม่เป็น พอได้ของที่ต้องการครบ พวกเราก็ตกลงกันจะไปนั่งกินไอศครีม วันนี้ฉันจะเลี้ยงทุก ที่เพื่อนๆอุตส่าห์เสียเวลามาช่วยเลือกของ
"แกนั่นพี่รุจกับเพื่อนใช่ไหม อยู่ตรงร้านขายอุปกรณ์กีฬา"ลูกอมชี้ให้ดูพี่รุจที่ร้านขายอุปกรณ์กีฬา
"พวกแกหลบก่อนเดี๋ยวพี่รุจก็เห็น" ฉันรีบดึงให้เพื่อนหลบตรงมุมร้านแล้วแอบดูพี่รุจ
"พวกฉันต้องหลบทำไมก่อนนิชา เราไม่ใช่ขโมยทำไมต้องหลบๆซ่อนๆ ฉันล่ะงงกับแก" กันยามันยืนบ่นไม่เข้าใจว่าทำไม มันต้องหลบด้วย ฉันก็ไม่เข้าใจตัวเองว่าทำไมต้องหลบ ก็คนมันเขินและชินนี่นา กลัวพี่รุจจะรู้ด้วยว่าฉันพยายามจะสวยเพื่อพี่รุจของฉัน(มีความแบบว่าพี่รุจของฉันด้วยนิชาเอ๋ย )
"ใช่ พวกเราไม่จำเป็นต้องหลบ พวกพี่เขาอาจไม่รู้จักพวกเราด้วยซ้ำ แกควรจะโผล่หน้าให้พี่รุจเห็นบ่อยๆ ไม่ดีกว่าเหรอ ทำตัวเป็นผีจูออนอยู่นั่นแหละ ฉันละขนลุกกับแกแล้วนะ" แพตตี้มันยื่นแขนที่เหมือนจะแขนลุกให้ฉันดู ฉันปัดแขนมันออก
"แกพูดเวอร์เกินไปแล้วแพตตี้ ฉันแค่อยากแอบดูว่าพี่รุจมาทำอะไรมากกว่า จะได้เก็บข้อมูลได้ ปกติเคยเห็นแต่พี่รุจใส่ชุดนักเรียน แต่ตอนเห็นพี่รุจใส่ชุดไปรเวท นึกว่าดารา แกดูผู้หญิงพวกนั้นสิ ไปยืนเสนอหน้ากับพี่รุจอีกแล้ว" ฉันชี้ไปยังผู้หญิงกลุ่มหนึ่ง ที่เพิ่งเดินเข้าไปในร้าน ถ้าฉันสวยเหมือนพวกนั้น ฉันก็จะทำแบบนั้นเหมือนกัน พูดแล้วน้อยใจตัวเองที่ไม่มีความมั่นใจสักนิด
"แกสวยกว่าพวกนั้นอีก ถ้าแกหัดแต่งตัวบ้าง ที่พาแกมาวันนี้ ก็เพื่อจะแปลงโฉมให้เป็นซินเดอเรลล่า รอพบเจ้าชายในฝัน" ยัยลูกอมยืนเพ้อถึงนิทาน คงจะวาดฝันไปไกล จนน่าจะกู่ไม่กลับ
"พอเลยลูกอม แกนี่ช่างจินตนาการเหลือเกิน นี่คงคิดว่าแกเป็นเจ้าหญิงอยู่ล่ะสิ" ลูดอมมันมัวแต่พูดเพ้อกันไปเรื่อย ฉันหันกลับมามองก็ไม่เห็นพี่รุจ ไม่รู้ว่าเดินไปไหน มองหาจนทั่วก็ไม่เจอ วันนี้ได้เจอพี่รุจเวอร์ชั่นหนุ่มหล่อ มาดนายแบบทำเอาใจฉันสั่น
- ผู้เขียน
