บทที่ 6 ความสุขเล็กๆที่เรียกว่ารัก
1449 คำ
หลายวันมานี้ ผมมักจะเห็นกล่องคุกกี้ ขวดโหลที่ดาวกระดาษพับ แอปเปิ้ล ซึ่งคนเอามาให้รู้ได้ยังไงว่าผมชอบกิน บางวันก็มีลูกอมรสกาแฟ ของทุกอย่างนำมาใส่ไว้ในล็อคเกอร์ที่เป็นของผม พร้อมโน๊ตส่งกำลังใจเหมือนทุกครั้ง ไม่วายมีรูปแว่นไว้ท้ายกระดาษโน๊ตเสมอ ผมเอากระดาษโน๊ตขึ้นมาเทียบลายมือ เป็นลายมือเดียวกันหมด
"พวกมึง มีใครพอรู้ หรือสงสัยใครกรือเปล่า ที่เป็นสต๊อกเกอร์ของไอ้รุจ ช่วงนี้รุกไอ้รุจหนักขึ้นทุกสัน เหมือนรู้เรื่องไอ้รุจดี พวกมึงคิดว่าเป็นใกล้ตัวพวกเราหรือเปล่า" ไอ้ตาต้าเอ่ยขึ้นหลังจากที่ผมหยิบของออกจากล็อคเกอร์ ผมเปิดล็อกเกอร์ออกทีไร จะมีของวางไว้อยู่ในนั้นเวมอ ตอนแรกๆผมระแวง แต่ทุกวันนี้ผมแอบยิ้ม และรอของพวกนนี้ทุกวัน มันเหมือนความเคยชิน ถ้าหายไปรู้สึกใจหาย
"กูว่าก็ว่างั้นแหละ ไม่งั้นจะรู้ได้งัยว่าไอ้รุจมันชอบอะไร" เสียงของไอ้ดิวพูดแทรกขึ้นมา
"อืม"เสียงของไอ้เตซึ่งไม่ได้แสดงความคิดเห็นใดๆ ไม่รู้ว่ามันคิดเห็นยังไง มันพูดอือ คำเดียวผมจะเข้าใจกับมันไหม มันจะพูดเยอะกว่านี้ไม่ได้หรือยังงัย
"กูก็อยากรู้ ว่าใครเห็นมีแต่โน๊ต แต่ไม่เคยลงชื่อบอกว่าเป็นใคร แต่โน๊ตทุกอันจะมีรูปแว่นตาต่อท้ายเสมอ" ผมคุยกับเพื่อนในกลุ่ม และผมก็สงสัยเหมือนกัน ทุกคนมองดูที่โน๊ตในมือผม ทุกคนต่างใช้ความคิด
"โรงเรียนเราสาวๆที่ใส่แว่นตาเต็มไปหมด จะรู้ได้งัยว่าคนไหน" ไอ้ดิวบอกกับผม ใช่โรงเราสาวแว่นเยอะมาก แต่มีเพียงสาวแว่นคนเดียวที่อยู่ในความสนใจผม
"อืม นั่นสิ" ไอ้เตเสริมทัพกับเพื่อนๆ มันคงคิดว่าเป็นสาวแว่นเหมือนกัน ที่เอาของพวกนี้มาให้ผม เพียงแต่ไม่มั่นใจว่าเป็นใคร
"ถ้าเขาพร้อมจะเปิดตัว เขาก็จะบอกมึงสักวันนั่นแหละ คิดไรมากมาย" ไอ้ตาต้าพูดมีเหตุผลก็ครั้งนี้ ทุกทีเห็นแต่พูดเล่นไปเรื่อย ไอ้ตาต้าบอกให้ผมไม่ต้องคิดมาก
"เออ กินข้าวกัน กูหิวแล้ว" เสียงของไอ้เตที่ไม่คิดจะสนใจว่าจะเป็นสาวคนไหน เพราะว่าตอนนี้มันเริ่มหิวข้าวแล้ว ผมอยากรู้ว่ามันสนใจหญิงเป็นหรือเปล่า วันๆเอาแต่ทำหน้านิ่งๆ ไม่รู้ว่าในใจมันคิดอะไร มันไม่เคยพูดยาวๆออกมาสักครั้ง
Nicha part
วันนี้ฉันเรียนวิชาคหกรรม อาจารย์สุพัชสอนทำคุกกี้ ฉันตั้งใจทำสุดฝีมือ เพราะว่าจะเอาไปให้พี่รุจได้ชิมฝีมือที่ฉันทำครั้งแรก ฉันก็อยากให้พี่รุจเป็นคนแรกที่ได้กิน ฉันทำเสร็จและชิมเห็นว่ารสชาติดีแล้ว จึงเอาใส่ขวดโหล และชวนเพื่อนๆเดินไปที่ล็อคเกอร์ของพี่รุจ ให้เพื่อนๆช่วยดูต้นทาง ฉันแอบเอาของใส่ไว้เหมือนทุกวัน ตามติดชีวิตพี่รุจ จนรู้ทุกอย่างว่าพีเขาชอบหรือไม่ชอบอะไร
"พวกแก ดูต้นทางดีๆนะถ้ามีใครเดินผ่านมา พวกแกรีบบอกฉันเลยนะ จะได้รีบหลบ" เสียงกระชิบเบาๆของฉัน ที่บอกเพื่อนๆ เพราะฉันกลัวว่าจะมีคนมาเห็น และเอาไปบอกพี่รุจ หรือไม่ก็นินทาฉันที่ไม่เจียมตัว
"เออนะ แกก็รีบเอาใส่ๆไป เดี๋ยวก็มีคนมาเห็นกันพอดี" เสียงแพตตี้ที่กระชิบบอกฉัน
"ใช่ๆฉันก็หิวแล้ว แก้อาให้พี่เขากินหมด เพื่อนที่แสนดีอย่างฉันเลยต้องอด" ลูกอมบ่นให้ฉันเบาๆเพราะตอนนี้มันรู้สึกเริ่มหิวแล้ว
"เสร็จแล้วใช่ไหมแก ไปกันเถอะ" กันยาชวนฉันกับเพื่อนออกไป เพราะกลัวคนเห็น และกลัวกลุ่มพี่รุจจะผ่านมาเจอพวกฉันเข้า หลังออกมาจากล็อคเกอร์พี่รุจ ฉันแอบยิ้มปลื้มปริ่มอยู่คนเดียว นี่สินะที่เขาเรียกว่าความสุขเล็กๆที่เรียกว่ารัก แม้ว่าจะป็นการแอบรักข้างเดียวก็ตาม หลังจากกินข้าวเสร็จฉันก็แอบซื้อน้ำผลไม้ และแอปเปิ้ล ไปใส่ในล็อคเกอร์ พร้อมแนบโน๊ตให้กำลังใจเสมอ บางวันก็แอบเอาลูกอมรสกาแฟไปใส่ไว้ ฉันมักจะอยู่ในเงาและมุมมือตลอดเวลา ซ่อนตัวเหมือนคนกลัวความผิด
"นิชาแกเนี่ยสายเปย์นะว่าไหม กับเพื่อนไม่เคยจะได้กิน กับผู้ชายทุ่มใหญ่เลย" แพตตี้มันค่อนขอดฉัน
"ของเล็กๆน้อยแกจะสนใจทำไม อย่างพวกแกมันต้องของใหญ่ๆอยู่แล้ว พวกแกอยู่กับฉันทุกวัน แต่กับพี่เขามันต้องหาเวลาหน่อยสิ มันคือความสุขเล็กๆของฉัน พวกแกน่าจะรู้ดี" ฉันให้เพื่อนๆได้เสมอฉันรักพวกนั้นมากเหมือนกัน เป็นความรักที่ไม่จางหายและอยู่ตลอดไป แต่ความรักแบบหนุ่มสาวมันอาจอยู่ไม่นาน ฉันแค่คิดถ้ามีโอกาสก็อยากจะลองดู อยากสู้เพื่อความรัก
"จ้าาา" เพื่อนต่างพร้อมใจกันพูด ฉันได้แต่ยิ้มแหยๆ พวกมันคงหมั่นไส้ฉันมาก
"แล้วนี่จะเอางัยต่อ มัวแต่แอบเอาของมาให้ เปิดตัวไปเลยดีไหมจะได้จบๆ"ลูกอมมันเสนอความคิดเห็น
"แค่มันเจอพี่เขาอยู่ไกลๆ ตัวมันก็บิดไปบิดมาจะแย่แล้ว พวกแกเอาความมั่นมาจากไหนจะให้มันไปเปิดตัว" กันยามันรู้จักฉันดีกว่าตัวฉันอีก ถึงจะอยู่ด้วยกันไม่นาน แต่พวกเราใส่ใจ และรู้ตัวตนของกันและกันดี
"เราค่อยๆเป็นค่อยๆไปดีไหม ฉันขอตั้งตัวก่อน" ความกลัวมันมีอยู่รอบตัว ฉันไม่เคยทำเรื่องพวกนี้เลย เป็นครั้งแรกที่ฉันก้าวเท้าออกจากโลกหม่นๆของฉัน ย่างกายเข้าโลกสีชมพู
"ฉันล่ะเบื่อแกก็ตรงนี้แหละ ถ้าฉันสวยแบบแกนะ ฉันจะบริหารเสน่ห์ให้ผู้ชายทั้งโรงเรียนมาหลงให้หมด" ลูกอมทำท่าฝันละเมอ จินตนาการมันบ้ำเลิศจริงๆ มันก็สวย ทั้งสวยทั้งหน้ารัก มีลักยิ้ม แก้มป่องๆเหมือนซาลาเปา น่าฟัดมาก
"ก่อนอื่นช่วยมันเปลี่ยนตัวเองดีกว่าไหม จากยัยแว่นเบอะ บะ เป็นนางฟ้าแสนสวย มีของดีไม่ชอบโชว์ๆแต่แว่นหนาๆ ให้กลายเป็นสาวสวย สาวมั่นแห่งยุค" กันยามันจ้องฉันกับแว่นที่ฉันใส่ท่าทางมันอยากทำลายแว่น เต็มทน
"ถ้ามันสวยขึ้นพี่รุจก็สนใจมันเองนั่นแหละ อย่าแต่พี่รุจเลย อาจจะเป็นหนุ่มๆทั้งโรงเรียนเลยก็ได้ ใครจะไปรู้ พวกแกว่าจริงไหม" สีหน้าแพตตี้มันจริงจังมาก ฉันนั่งวาดฝันตามที่พวกนั้นพูด ขอให้มันเป็นแบบนั้นทีเถอะ ฉันคงจะมีความสุขน่าดู
"พี่รุจกับเพื่อนเดินมาทางนี้แล้ว สลายตัวด่วน"ฉันหันไปเห็นพี่รุจกำลังเดินมา มองซ้ายมองขวาไม่มีใครเลย เพื่อนฉันมันเร็วอะไรขนาดนั้น ตามแทบไม่ทันเกือบถูกจับได้แล้ว
"พวกแกวิ่งเร็วมากอย่างกับวิ่งหนีอาจารย์แม่ ไม่รอกันเลย ทิ้งฉันไว้คนเดียวเฉยเลย" เสียงฉันหอบเหนื่อยแทบจะป็นลม วิ่งตามพวกเพื่อนแทบไม่ทัน มันไม่ส่งสัญญาณกันบ้าง หันมาก็พากันวิ่งหนีหมด ฉันหายใจแทบไม่ทัน วิ่งตามมาทีหลังเกาะไหล่แพตตี้ช่วยพยุงตัวไว้
"ใครจะช้าแบบแกล่ะ หัดวิ่งให้มันเร็วกว่านี้ เกือบถูกพวกพี่จับได้แล้วไหมล่ะ" แพตตี้หันขวับกลับมามองฉัน ที่ยืนหอบอยู่ข้างหลังมัน
"ทำไมพวกฉันต้องมาทำเรื่องอะไรตื่นเต้นแบบนี้ด้วย เหนื่อยจะแย่แล้ว" ลูกอมเสียงสั่นท่าทางจะเหนื่อยมาก
"ก็เพราะพวกแกเป็นเพื่อรักฉันงัย" ฉันรู้ว่าพวกเพื่อนช่วยฉันเยอะมาก
"เออออ"ประสานเสียงขึ้นพร้อมกันสามคนส่ง ค้อนวงใหญ่มาให้ด้วย น่ารักจริงๆพวกนี้
- ผู้เขียน
