7
1349 คำ
“คืนนี้มึงหนีลูกออกมาหาพวกกูได้แล้วเหรอวะแบรดลีย์ พวกกูคิดว่าคืนนี้มึงจะเบี้ยวแล้ว ไอ้ดีแลนบอกว่าถ้าคืนนี้มึงเบี้ยวอีกจะบุกไปที่คฤหาสน์อาเชอร์”
คนพูดคือ ‘ริชาร์ด’ ทายาทเจ้าของห้างสรรพสินค้าที่ใหญ่ที่สุดในฟลอริดา ก่อนจะยื่นบรั่นดีออนเดอะร็อก เครื่องดื่มสุดโปรดของแบรดลีย์มาให้
ไอ้วายร้ายตัวแสบ มันหนีพวกเขาไปมีลูก และไม่ยอมปริปากบอกด้วยว่าเด็กเป็นลูกของมันกับอีหนูคนไหน
แบรดลีย์ยืนอวดหุ่นกำยำในชุดสูทพลางยื่นมือไปรับ หลังจากน้ำสีอำพันถูกกระดกจนหายเกลี้ยงแก้ว การสนทนาก็เริ่มต่อ
“กูไม่ได้หนี จอร์แดนกับจัสตินหลับแล้ว กูให้ไมเคิลมันดูแลสองแสบ เพราะมีเรื่องจะปรึกษาพวกมึง”
หนุ่มหล่อทั้งหมดมองหน้ากัน ใครๆ ต่างก็รู้ฤทธิ์ลูกแฝดที่แสนน่ารักของเพื่อน แต่ถ้าเจ้าแฝดนี่ไม่ใช่หลานๆ ของพวกเขา จอร์แดนกับจัสตินคงจะถูกเรียกว่าแฝดนรกไปแล้ว เรื่องนี้ไอ้ดีแลนรู้ดี ผู้หญิงของมันเคยถูกสองแฝดทั้งจับทั้งขยำมาแล้ว
“กูเริ่มสงสารไมเคิลแล้ว ระวังมือขวามึงขอลาออกจากการเป็นบอดี้การ์ดละกัน” พวกเขาเห็นฤทธิ์ของเจ้าแฝดคู่นั้นมากับตา แบรดลีย์เคยพาลูกมางานแต่งงานของน้องสาวของดีแลน เจ้าแสบทั้งสองแกล้งทำตัวเป็นเด็กน่ารัก พอมีเหยื่อสาวสวยหลงมาโอบล้อมและขออุ้ม พวกเธอจะโดนทดสอบความยืดหยุ่นของทรวงอกทันที แต่ดูเหมือนแม่สาวๆ พวกนั้นจะไม่รู้ ว่าถูกเด็กน้อยลวนลามแล้วเอาสิ่งที่รับรู้ได้ไปบอกพ่อ
เขาเคยด่าแบรดลีย์เพราะคิดว่ามันสอน แต่แบรดลีย์มันค้านแล้วบอกว่า ลูกแฝดของมันบังเอิญเห็นไอ้ดีแลนทำแล้วจำติดตา
“เออ...นั่นสิ ถ้าไมเคิลลาออก กูซวยแน่ งั้นกูกลับเลยละกัน” แบรดลีย์ตอบรับไปตามน้ำ ก่อนจะผุดลุกขึ้นทันที เพราะนึกห่วงลูกชายทั้งสองจะตื่นขึ้นมากลางดึก
‘วิลสัน’ และ ‘เนลสัน’ สองพี่น้องฝาแฝดทายาทสายการบินชื่อดังลุกขึ้นมา แล้วกดไหล่แบรดลีย์ให้นั่งลงบนโซฟา
“ไอ้ตัวดี นั่งลงเลย คืนนี้พวกกูไม่ปล่อยมึงกลับจนกว่าจะสอบสวนมึงเสร็จ ไหนว่าพวกเราห้าคนจะไม่มีความลับต่อกัน บอกมาว่าสองแฝดเป็นลูกของใคร” วิลสัน แฝดคนพี่ถามอย่างคาดคั้น เขาอยากรู้และเพื่อนคนอื่นก็ด้วย
แบรดลีย์ถอนหายใจยาวพรืด เขากับพวกมันไม่เคยมีอะไรปิดบังกัน ช่วยเหลือกันทุกเรื่อง แต่เรื่องนี้เขายังไม่พร้อมที่จะเปิดเผย เรื่องมันค่อนข้างยาวและอธิบายยาก
แบรดลีย์ส่งเสียงห้าวกระแทกกลับ “กูยังไม่พร้อมจะบอก รอกูอยากบอก เดี๋ยวพวกมึงก็รู้เอง”
วิลสันรู้ว่าคนอย่างแบรดลีย์นอกจากอินดี้แล้วยังเข้าใจยาก แต่มันก็เป็นของมันแบบนี้ และพวกเขารับได้ในสไตล์ของมัน ถ้ามันไม่พูดก็ยากที่จะเอาอะไรมาง้างปากได้ เรื่องใครเป็นแม่ของแฝดปริศนาคงต้องรอไอ้คนปากหนักคายความลับออกมาเอง
เนลสันแฝดน้องพูดขึ้นบ้าง “ไอ้แบรดลีย์ ไอ้คนมีความลับเยอะ มึงจะปล่อยให้สองแฝดเป็นเด็กปริศนาแบบนี้เหรอวะ”
“เออ อยากรู้อะไรกันนักหนา”
“แล้วแม่เด็กไปไหน เด็กๆ ต้องการแม่” เนลสันถามย้ำ
“กูรู้ กำลังหาให้อยู่”
“หาให้ หมายความว่าไงวะ” ดีแลนถาม
“เอาล่ะ กูรู้ว่าพวกมึงทุกคนอยากรู้ เดี๋ยวถ้ากูพร้อมให้รู้ ตอนนั้นพวกมึงค่อยรู้ก็แล้วกัน”
มันพูดแบบนี้ คนทั้งสี่จึงได้แต่มองหน้ากันไปมา อยากเตะมันแต่จะทำอะไรได้ แบรดลีย์ อาเชอร์ ทำตัวมีพิรุธจัด คิดว่าพวกเขาจะเลิกล้มความอยากรู้ง่ายๆ เหรอ อย่างนี้ต้องสืบให้ได้ว่าหลานๆ ของพวกเขามีแม่เป็นใคร แล้วเกิดอะไรขึ้น ทำไมจู่ๆ เพื่อนรักต้องละทิ้งชีวิตเพลย์บอยที่มันเคยชอบไปเลี้ยงลูก แถมยังหักดิบเทอีหนูนับสิบ ปลดปล่อยให้พวกเธอไปเจอผู้ชายใหม่ๆ ด้วยข้ออ้างที่ว่า
‘กลัวไม่มีเวลาให้ลูก’
‘พระเจ้า! แบรดลีย์ เพลย์บอยตัวร้ายอยากได้รางวัลพ่อดีเด่นแห่งปีหรือไง’
ดวงตากลมโตดำขลับรับกับใบหน้ารูปไข่และผมดำยาวสลวยเกล้าสูงทิ้งลงมาเป็นหางม้า เขาว่ากันว่าถ้าไม้แขวนดีเสื้อผ้าไม่สวยก็ใส่ออกมาสวยได้ แม้พรพระพายจะสวมใส่เสื้อผ้าเรียบร้อยดูสุภาพ แต่หญิงสาวกลับตกเป็นเป้าสายตาของทุกคนที่พบเห็น
เสียงคนขับรถสูงวัยท่าทีสุภาพเอ่ยกลบบรรยากาศความเงียบภายในรถ
“คุณผู้หญิงครับ”
พรพระพายหันไปทางต้นเสียง ก่อนขึ้นรถ เขาแนะนำตัวว่าชื่อคาเตอร์เป็นคนขับรถมาจากคฤหาสน์อาเชอร์ซึ่งส่งมารับเธอที่สนามบิน ระหว่างทาง เขาชวนเธอคุยเรื่อยๆ ทำให้บรรยากาศในรถดูเป็นกันเอง คาเตอร์คุยเก่ง เขาชวนคุยเรื่องท้องฟ้าอากาศ ไปจนถึงเรื่องอาหาร จนกระทั่งรถคันหรูขับเคลื่อนเข้ามาถึงอาณาจักรอาเชอร์
“ถึงคฤหาสน์อาเชอร์แล้วครับ” คาเตอร์ยังอธิบายต่ออีกว่า ตระกูลอาเชอร์เป็นตระกูลที่เก่าแก่และร่ำรวยที่สุดตระกูลหนึ่งในฟลอริดา พวกเขาเป็นคนใจบุญ สร้างมูลนิธิหลายแห่งไว้ ท่าทางของคาเตอร์ภูมิใจที่ได้รับใช้คนในตระกูลนี้
พรพระพายค่อยๆ ขับไล่ความฟุ้งซ่านที่มีอยู่ในหัวออกไปให้หมด แล้วมองไปด้านข้าง ริมฝีปากอิ่มแทบจะอ้าค้าง
“ใหญ่โตอลังการขนาดนี้เชียวหรือคะ”
“ครับ ตระกูลอาเชอร์เป็นตระกูลผู้ดีเก่าและร่ำรวยมาก”
ใครหลายคนบอกว่าเธอโชคดีที่เกิดมาบนกองเงินกองทอง แล้วยังได้รับมรดกความงามมาจากมารดาที่เสียชีวิตไปแล้ว แต่ใครจะรู้ว่าเบื้องหลังช่างน่าสะพรึง คนพวกนั้นอาจคาดไม่ถึงกับความโชคร้ายของเธอก็ได้
“ถึงแล้วครับคุณ เจ้านายคงรอการมาของคุณอยู่ รีบไปเถอะครับ”
หญิงสาวปลดเข็มขัดนิรภัย ในขณะที่คนขับรถรีบลงมาเปิดประตูให้ คาเตอร์อดสงสัยไม่ได้ว่าพี่เลี้ยงเด็กต้องสวยขนาดนี้เชียวหรือ ถ้าสวยขนาดนี้ ปกติคุณแบรดลีย์จ้างให้มาทำอย่างอื่น ไม่ใช่ทำหน้าที่เลี้ยงเด็ก
“ขอบคุณนะคะ”
“ยินดีครับ”
เช้านี้แบรดลีย์ตัดสินใจไม่หอบลูกทั้งสองเข้าประชุมด้วย เขาสั่งให้ไมเคิลเลื่อนการประชุมครั้งสำคัญออกไปตั้งแต่เมื่อวาน ทว่าการประชุมใหญ่ๆ แบบนี้เจ้านายไม่เคยพลาดสักครั้ง ทำให้มือขวาอย่างไมเคิลอดประหลาดใจไม่ได้
“นี่คือการประชุมไตรมาสแรกที่สำคัญมาก และผมไม่เคยเห็นคุณแบรดลีย์เลื่อน...”
คนหล่อยกมือลูบแก้มตัวเอง “ก็เห็นซะสิ ทำตามที่ฉันสั่งยากไหมวะ”
“ไม่ครับ ไม่ยากเลยครับคุณแบรดลีย์ ปกติมาก” แน่นอนไมเคิลพยักหน้ารับคำ ในเมื่อคุณแบรดลีย์สั่ง เขาจะขัดใจอะไรได้ แค่แปลกใจว่าการมาของพี่เลี้ยงชั่วคราวสำคัญขนาดนั้นเชียว โอเค เจ้านายเขารักคุณหนูทั้งสองมากก็จริง ถึงขั้นเลี้ยงเองด้วยสองมือพ่อ ถึงวิธีการเลี้ยงแรกๆ จะดูไม่เข้าท่า แต่พอนานๆ ไปก็เริ่มเข้าที
- ผู้เขียน
