ตอนที่ 8.
1109 คำ
“อืม ชื่อเบนอย่างนั้นหรือ ข้าไม่เคยพบเจ้ามาก่อน เจ้ามาจากที่ใดกัน”
นักพรตชาครีย์พยักหน้ารับรู้ ขณะเดินมาใกล้ๆ ร่างนั้น ริมฝีปากได้รูปแย้มออกเล็กน้อย ดวงตาคู่คมมองจ้องหน้าของชายหนุ่มนิ่ง ราวกับจะมองให้ทะลุเข้าไปถึงเนื้อด้านใน ทำเอาแม่มดสาวยืนกลั้นหายใจด้วยความกังวลเกรงว่าเขาจะมองผ่านมนตราอำพรางกายของนาง เบลล่าเพิ่งเรียนรู้เวทมนตร์ได้ไม่นาน มีพลังเวทย์ไม่มากเท่าแม่มดในดินแดนแห่งเวทมนตร์โดยกำเนิด ราชินีแม่มดบอกนางว่านักพรตชาครีย์ผู้นี้มีพลังเวทย์สูง อีกทั้งยังครอบครองอัญมณีแห่งชีวิต หากต้องปะทะกันซึ่งหน้ากับนักพรตผู้นี้ นางอาจจะพ่ายแพ้เขาได้
“ขะ ข้ามาจากเมืองที่ไกลจากที่นี่มาก หมู่บ้านของข้าฝนแล้งหนัก จนทำให้ปลูกอะไรก็ไม่งอกงาม ผู้คนขาดแคลนอาหาร จึงพากันอพยพไปหาที่อยู่ใหม่ ข้าก็เลยออกเดินทางมาหาที่อยู่แห่งใหม่เช่นกัน”
เบลล่าแต่งเรื่องเล่าให้อีกฝ่ายฟัง ตอนอยู่ที่ดินแดนเวทมนตร์ นางชอบเข้าไปในห้องสมุดของปราสาท หาหนังสือพูดได้มานั่งฟังเรื่องราวต่างๆ ไม่ว่าจะนิทาน หรือเรื่องแต่ง จึงจดจำเอามาผสมกันเล่าให้นักพรตฟัง ดวงตาคู่สวยมองใบหน้าหล่อเหลาของนักพรตหนุ่ม นางรู้ว่าหากพูดและสบตาคู่สนทนาโดยไม่หลบตา จะทำให้อีกฝ่ายเชื่อสิ่งที่เล่า คนที่ชอบพูดโกหกมักจะไม่ชอบสบตากับผู้อื่นขณะกล่าวคำลวง
“อย่างนั้นรึ ช่างน่าเห็นใจนัก แล้วเจ้าจะทำอย่างไรต่อไป อยู่ที่นี่หรือไปหาที่อยู่อื่น” เขาถาม
“ที่หมู่บ้านแห่งนี้ดูอุดมสมบูรณ์ หากข้าขออยู่อาศัยจะได้หรือไม่”
แม่มดสาวแกล้งเกริ่นถาม แสดงสีหน้าท่าทางราวกับคนต้องการที่พึ่ง ธรรมชาติของนางนารีผลมักจะปรับตัวง่าย ลื่นไหลไปตามเหตุการณ์เพื่อเอาตัวรอด นางเรียนรู้ที่จะพูดจาให้ผู้อื่นสนใจในตัวนาง และรู้สึกเมตตานาง ดั่งเช่นในอดีตที่นางฝากตัวเป็นข้ารับใช้ราชินีแม่มดจนได้รับความช่วยเหลือ และกลายมาเป็นแม่มดด้วยอำนาจของราชาพ่อมด หากนางยังเป็นนางนารีผลนางคงตายไปตั้งแต่อยู่ในดินแดนหรรษาแล้ว นารีผลมีอายุได้เพียงปีเดียวก็จะเน่าสลาย หากถูกกัดกินหรือดูดพลังชีวิตก็จะตายก่อนกำหนด ทว่า เมื่อนางกลายเป็นแม่มดอายุของนางจึงยืนยาวเทียบเท่าแม่มดทุกคนในดินแดนแห่งเวทมนตร์
“หากเจ้าต้องการอยู่ที่นี่ข้าจะบอกมูซา ให้หาที่อยู่ให้เจ้า ผู้คนที่นี่ทุกคนล้วนอยู่ร่วมกันอย่างมีความสุข ขอเพียงเจ้าไม่สร้างปัญหา ไม่ทำให้ผู้คนเดือดร้อนเจ้าก็อยู่ที่นี่ได้”
“ข้าอยากอยู่ที่นี่ ข้าหมายถึงข้าอยากอยู่ที่วิหารแห่งนี้จะได้หรือไม่” แม่มดสาวเอ่ยถามออกไป
นักพรตชาครีย์นิ่งเงียบไปครู่หนึ่งเหมือนครุ่นคิดอะไรบางอย่าง ก่อนจะละสายตาจากดวงหน้าใสซื่อของเด็กหนุ่ม เดินมานั่งที่เก้าอี้ผายมือให้อีกฝ่ายมานั่งด้วย แม่มดสาวรีบเดินตามไปนั่งเก้าอี้ตัวข้างๆ อย่างว่าง่าย รอฟังคำตอบจากเขา
“วิหารของข้ามีผู้ดูแลคือนีโอ หากเจ้าอยากมาอยู่ที่นี่ เจ้าต้องช่วยงานนีโอและรับใช้ข้า”
“ได้สิ ขอเพียงท่านรับข้าไว้ ข้าทำได้ทุกสิ่ง”
ท่าทางกระตือรือร้นของนางเรียกรอยยิ้มแต้มบนมุมปากหยักงาม ดวงตาสีนิลพราวระยับขึ้นมาแวบหนึ่งก่อนจะเรียบนิ่งดั่งเดิม นักพรตชาครีย์มองใบหน้าของเด็กหนุ่มแล้วพยักหน้าช้าๆ
“ตกลง ข้าจะรับเจ้าไว้”
“ขอบคุณท่านนักพรตที่เมตตา”
แม่มดสาวยิ้มกว้าง จับมือของอีกฝ่ายอย่างลืมตัว นักพรตหนุ่มสะดุ้งเล็กน้อยกับการถูกฝ่ายตรงข้ามสัมผัสมือ เขารีบดึงมือของตัวเองออก สร้างความแปลกใจให้แม่มดสาวมาก
“ข้าไม่ชอบให้ใครแตะตัวข้า เดี๋ยวข้าจะเรียกนีโอมาพาเจ้าไปพัก”
พูดจบนักพรตหนุ่มก็หยิบกระดิ่งที่วางบนโต๊ะมาส่าย ครู่หนึ่งประตูห้องก็เปิดออก นีโอเดินเข้ามาภายในแล้วหยุดยืนรอรับคำสั่ง
“เบนจะมาอยู่กับเราที่นี่ เจ้าหาที่พักให้เขาด้วย และช่วยดูแลเรื่องเสื้อผ้าและอาหารให้เรียบร้อย”
“ครับท่านนักพรต ข้าจะจัดห้องให้เบนพักที่ห้องว่างข้างๆ ห้องของข้า มาเถอะเบนข้าจะพาเจ้าไปดูห้อง จะได้หาอะไรให้เจ้ากินด้วย”
นีโอยิ้มให้เพื่อนใหม่อย่างมีไมตรี คลายใจลงเมื่อเห็นว่านักพรตชาครีย์รับเบนมาอยู่ที่วิหาร อีกฝ่ายคงไม่เป็นพิษเป็นภัยอะไรแม้จะสงสัยอยู่บ้างว่าเบนมาจากที่ไหน คงต้องลองสอบถามดู
“เบนเจ้าจงตามนีโอไป หากมีเรื่องสงสัยหรือต้องการคำแนะนำจงถามนีโอ”
“ครับท่านนักพรต ข้าขอตัวก่อน”
แม่มดเบลล่าลุกขึ้นยืนคำนับเจ้าของวิหาร แล้วเดินตามนีโอออกมาจากห้องโถงนั้น นีโอพาเพื่อนใหม่เดินตามเดินไปยังด้านใน ซึ่งมีห้องพักอยู่ติดกับห้องครัว เขาเปิดห้องที่อยู่ฝั่งซ้ายมือ
“นี่คือห้องของเจ้า เมื่อครู่ท่านนักพรตสั่งให้ข้าทำความสะอาดไว้แล้ว ในห้องมีเตียง หมอนและผ้าห่ม ในตู้มีเสื้อผ้าให้เจ้าเปลี่ยน”
นีโอพาแม่มดสาวเข้ามาในห้อง อธิบายถึงสิ่งต่างๆ ในห้อง พร้อมเปิดตู้หยิบเสื้อผ้ามาชุดหนึ่งยื่นส่งให้
“นั่นห้องน้ำ เจ้าจะอาบน้ำก่อนก็ได้ ที่นี่มีน้ำอุ่นและอ่างอาบน้ำให้นอนแช่ เดี๋ยวข้าจะไปเตรียมอาหารให้เจ้า อาบน้ำแต่งตัวเสร็จ ก็ไปหาข้าที่ห้องครัวนะ”
พูดจบนีโอก็เดินออกไป ปล่อยให้แม่มดเบลล่าสำรวจห้องพักตามลำพัง
“ราชินีแม่มดบอกว่านักพรตชาครีย์มีพลังเวทย์สูง ทำไมเขาถึงไม่สงสัยอะไรข้าเลย อีกทั้งยังรับข้ามาอยู่ที่นี่ด้วย หรือมนตราอำพรางกายของข้าจะสามารถลวงตาเขาได้ ดีแล้วข้าจะหาทางแย่งชิงอัญมณีแห่งชีวิตมาให้ได้”
แม่มดสาวนึกอย่างกระหยิ่มใจ ที่สามารถลวงให้นักพรตชาครีย์หลงเชื่อได้ นางจะสืบหาที่ซ่อนของอัญมณีแห่งชีวิตแล้วขโมยมันมา บางทีนางอาจจะไม่ต้องเสียแรงปะทะกับเขาก็ได้
- ผู้เขียน
