“พะพาย? คนที่หนูนาเคยเล่าให้แด๊ดดี้ฟังเหรอ” คามินทวนชื่อเด็กสาวก่อนจะก้มหน้าถามเมียตัวน้อย
“ใช่ค่ะ” หนูนาตอบกลับเจ้าของคำถาม ก่อนจะลุกขึ้นแล้วเดินไปสวมกอดพะพาย “หนูนาคิดถึงพายนะ หนูนาให้แด๊ดดี้ช่วยพายออกมาจากที่นั่นด้วย แด๊ดดี้บอกว่ามีคนใจดีไถ่ตัวพายออกมาเเล้ว ไม่คิดว่าจะเป็นเฮียปรินทร์”
ปรินทร์กับคามินมองหน้ากันราวกับต่างคนต่างมีบางอย่างที่ต้องพูดคุยกันให้รู้เรื่องเดี๋ยวนั้น
“พายอยู่นี่เป็นไงบ้าง อยู่กับเฮียปรินทร์มีความสุขไหม” พะพายมองหน้าปรินทร์นิ่งๆ เธอเคยคิดว่าการพูดบอกความรู้สึกของตัวเองออกมาตรงๆ มันอาจจะทำให้คนที่ได้ฟังเข้าใจและเห็นใจเธอมากขึ้น แต่สำหรับเขา..เธอไม่สามารถพูดความรู้สึกจริงๆ ของตัวเองออกมาได้เลย เพราะเรียนรู้มาจากเหตุการณ์ที่ผ่านมา เขาดูไม่สนใจความรู้สึกของเธอเลยสักนิด ถ้าพูดไม่คิดออกมาอีกครั้งอาจจะเจ็บหนักกว่าเดิม เด็กสาวจึงตัดสินใจพยักหน้าให้เจ้าของคำถามอย่างเกร็ง
