“ขอบคุณที่พาหนูมาหายายนะคะ” พะพายพูดขึ้นเพื่อทำลายความเงียบสงัดที่ปกคลุมอยู่ภายในรถมาตลอดทาง ปรินทร์ก้มหน้ามองคนบนตักด้วยสีหน้ายากที่จะคาดเดาในขณะที่คนตัวเล็กมองเขาด้วยรอยยิ้มจางๆ “ขอบคุณที่ไม่ใจร้ายกับหนูเกินไป”
“พะพาย!” ภาคภูมิเอ่ยเรียกเด็กสาวเสียงเข้มเพื่อห้ามปรามไม่ให้เธอพูดอะไรที่ยังไม่ผ่านกระบวนการทางสมอง ก่อนที่เขาจะต้องชะงักเมื่อเห็นปรินทร์ยกมือขึ้นข้างหนึ่งเป็นคำสั่งให้เขาหยุด
“ถ้าหนูขออนุญาตไปหายายเดือนละครั้งสองครั้งจะได้ไหมคะ” ภาคภูมิถอนหายใจเบาๆ อย่างโล่งอกที่เด็กสาวไม่ได้พูดอะไรที่ไม่คิดออกไป
“ก็อยู่ที่ว่าเธอจะทำให้ฉันอยากเมตตาเธอแค่ไหน”
“ยายหนูอายุมากแล้ว จริงๆ หนูไม่อยากจากท่านไปไหนเลยค่ะ แต่ถ้าอยู่ด้วยกันเราจะลำบากกันทั้งคู่” ปรินทร์มองเด็กสาวนิ่งๆ โดยไม่ได้พูดอะไร สิ่งที่พะพายพูดอยู่เขาได้รู้เรื่องทั้งหมดจากลูกน้องคนสนิทแล้ว
“หนูบอกกับยายว่าเจ้านายของหนูใจดี หนูได้ทำ
