“ขอบใจรดามากเลยนะจ๊ะ แต่เกรงใจจัง ไม่น่าต้องลำบากเลยจ้ะ” โมรินพูดอย่างเกรงใจ
“ไม่เป็นไรหรอกจ้ะ ถือว่าเป็นการขอบคุณน้ำใจของโมที่ช่วยติวการแสดงให้เราไง” รดาพูดยิ้มๆ
“ถ้าไม่รังเกียจกินข้าวกับโมก่อนนะจ๊ะ น้ารัตน์เตรียมอาหารเอาไว้ให้เยอะแยะเลย”
“งั้นเราสองคนไม่เกรงใจแล้วนะจ๊ะ” รดาพูดยิ้มๆ เพราะอยากเปิดโอกาสให้พี่ชายได้มีโอกาสได้อยู่กับโมริน
งานเลี้ยงย่อมมีวันเลิกรา ในที่สุดรดากับรวิชก็ต้องขอตัว อยู่คุยโน่นคุยนี่กับโมรินจนเย็นก็ต้องลากลับในที่สุด
“ไปก่อนนะโม ไว้ค่อยเจอกันนะจ๊ะ” รดาโบกมือลาเพื่อนสาว
“ไว้ค่อยเจอกันจ้ะ”
“พี่ไปก่อนนะครับน้องโม” รวิชที่ขึ้นไปนั่งประจำที่คนขับกล่าวลาเช่นกัน
“สวัสดีค่ะพี่รวิช โชคดีนะคะ” โมรินยกมือไหว้รวิช เขารับไหว้แล้วอมยิ้ม ก่อนจะเคลื่อนรถขับออกไป
“ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่เลยนะคะพี่วิช” รดาเอ่ยแซวพี่ชาย
“ขอบใจมากนะ แค่นี้ก็ดีใจแล้ว”
“แค่เห็นหน้านี่เหรอคะ” รดาส่าย
