“รีบแต่งตัวเร็วโม น้าเอากระเป๋าเสื้อผ้าของเราให้แล้วนะ” ประโยคของน้าสาว ทำให้โมรินรีบปาดน้ำตาเบาๆ เงยหน้ามองดวงรัตน์ด้วยความสงสัย
ยามที่คิดเรื่องพันไมล์และวารีเธอก็ยังร้องไห้เสียใจไม่จางหาย หัวใจวูบโหวง เจ็บปวด โดดเดี่ยว สิ้นหวัง อ้างว้างและรู้สึกเจ็บปวดไม่เคยจืดจาง
“ทำไมเหรอคะน้า”
“เราเป็นอะไร ร้องไห้ทำไมหึ! เห็นเป็นแบบนี้มาหลายวันแล้ว บางทีก็นั่งซึม บางทีก็นั่งเหม่อ” ดวงรัตน์นั่งลงที่โซฟาใกล้ ๆ กับหลานสาวพลางเอ่ยถามอย่างห่วงใย
เธอรักหลานสาวคนนี้มาก เพราะเป็นหลานคนเดียวของครอบครัว เนื่องด้วยเธอเองก็ยังไม่ได้แต่งงาน และถึงแต่งงานกันก็อาจจะไม่มีลูกเต้าเพราะอายุปาเข้าไปสี่สิบแล้ว
“ไม่มีอะไรค่ะน้ารัตน์”
“ถ้ามีอะไรก็เล่าให้น้าฟังนะ เราเป็นคนในครอบครัวเดียวกัน ไม่ใช่คนอื่นคนไกล ถึงน้าจะงานยุ่งไม่ค่อยมีเวลาให้ แต่น้าก็รักและเป็นห่วงเรามากนะโม” ดวงรัตน์พูดกับหลานสาวเช่นนี้เสมอ ในขณะที่โม
