ทางด้านลิลินที่ได้รู้คำตอบ ก็ถึงกลับเดินไปนั่งครุ่นคิดที่โซฟา จนปลายฝนเดินตามไปหาและนั่งลงถอนหายใจข้าง ๆ เธอ
“เฮ้อ... มาเรื่องที่ฉันถามคุณลิลินดีกว่าค่ะ คุณลิลินคงคิดถึงมากใช่ไหมคะ เพราะฉันเองก็คิดถึงพ่อแม่บุญธรรมเหมือนกัน”
ปลายฝนทำเสียงเศร้า จนทำให้ลิลินรู้สึกใจหาย ใช่ใครก็ต้องคิดถึงครอบครัวตัวเองกันทั้งนั้น ลิลินเองก็รอเช่นกัน ที่ปลายฝนจะฟื้นกลับมาและปรึกษากันเรื่องนี้
“ฉันคิดถึงใจจะขาด แต่จะทำยังไงได้ล่ะ”
“มันมีวิธีเดียวค่ะ คือเราต้องเป็นเพื่อนกันไปมาหาสู่กันก่อน”
“ยังไงนะ?”
“ก็คุณลิลินพาฉันไปหาพ่อแม่บุญธรรม ส่วนฉันก็ชวนคุณลิลินไปเยี่ยมพ่อกับแม่คุณลิลินไงคะ”
ได้ยินแบบนั้นคุณหนูไฮโซที่เย่อหยิ่งมาตลอดก็น้ำตาคลอเบ้า ก่อนจะเบะปากเบา ๆ และยกมือปาดน้ำตาที่ไหลออกมา
“ฮึก ๆ ฉันกลัวตัวเองทนไม่ไหว ร้องไห้ต่อหน้าปะป๊าหม่าม้า”
“คุณลิลินคะ มันต้องมีทางที่เราจะอธิบายได้ว่าเราเป็นใคร แต่เราใช้
