ลิลินถอนหายใจ และเบือนหน้ามองไปทางอื่นอย่างหมดหวัง เธอคิดมาตลอดหลายวัน ว่าเธอนั้นคงกลับไปไม่ได้แล้ว
เพราะปลายฝนกลับเข้าร่างเธอ ก็ไม่เห็นจะมีอะไรคืบหน้าเลยสักอย่าง
“เธอพูด เหมือนมันมีวิธีเลยนะ”
“ตอนนี้ฉันไม่มีหรอกค่ะ แต่หลังจากนี้ไม่แน่ใจ เอาเป็นว่าระหว่างที่อยู่ในร่างคุณ ฉันจะไม่ใช้เงินคุณลิลินสักบาท นี่ค่ะ ฉันเอาบัตรเครดิตมาให้ และต่อจากนี้ไปฉันจะใช้แค่เงินเดือนที่คุณลิลินให้เท่านั้น”
พูดจบ ปลายฝนก็เปิดกระเป๋า แล้วหยิบบัตรเครดิตทุกใบของลิลินออกมาวางบนโต๊ะให้
“เรื่องงานล่ะ เธอจะทำยังไง เธอต้องบริหารงานแทนฉันส่วนฉันเป็นเลขาเธองั้นเหรอ? ตลกสิ้นดี ไหนจะเรื่องแต่งงานอีก เฮ้อ!”
“เรื่องนั้นเอาไว้ทีหลังเถอะค่ะ เพราะคุณติณห์ยกเลิกงานแต่งไปแล้ว และอีกอย่างนะคะตั้งแต่ฉันฟื้นขึ้นมาฉันยังไม่เห็นคุณลุงคนนั้นเลยค่ะ ที่บอกว่าน่าจะมีหนทาง เราคงทำได้แค่รอและยื้อเท่านั้น”
ลิลินไม่สนใจประโยคหลัง เธอเ
