BonaFide Love รักจำยอม (25+)

“ขึ้นรถ!” สองเท้าที่กำลังเหยียบน้ำ’ฟุบ ๆ’ ที่พื้นถนน กำลังมีรถสปอร์ทคันหรูของนายแพทย์ศัลยกรรมประสาทและสมองขับขนาบข้าง เขาเลื่อนกระจกตะโกนและบีบแตรเสียงดัง พยายามให้เจ้าของร่างเล็กที่เปียกฝนหันมาสนใจสักครั้ง แต่ก็ไม่                ‘ปี้น ปี้น’                “ปลายฝน ขึ้นรถ!”                “ไม่ขึ้น! ฉันไม่ไปไหนกับนายทั้งนั้น ฉันไม่ใช่ปลายฝนบ้าบอคอแตกอะไรด้วย นายเองไม่ใช่เหรอ ที่เป็นคนไล่ฉันลงจากรถ จะเรียกฉันขึ้นไปด่าอีกใช่ไหม?  เออเอาสิ อ้าปากเมื่อไหร่ฉันจะถอดรองเท้าส้นสูงยัดปากนาย!”                “หยุดบ้า! นิสัยแบบนี้ไม่ใช่แฟนฉันแน่นอน ฝนมันตกเห็นไหม! ถ้าเธอไม่ขึ้นรถและทำร่างแฟนฉันป่วย ฉันไม่เอาเธอไว้แน่!”                “คิดว่าฉันอยากป่วยรึไง! ถ้าร่างแฟนนายป่วย ฉันก็จะรู้สึกป่วยตาม อยู่ในร่างผู้หญิงซื่อบื่อว่าทรมานแล้ว ฉันต้องจำใจมีแฟนซื่อบื้อแบบนายอีก โอ้ย... อยากตาย!”                “เออดี ปากแบบนี้ทำไมไม่ลงนรกไปซะ เข้ามาสิงร่างแฟนฉันทำไม!”                ริมฝีปากบางขบแน่น ก่อนจะหันขวับไปมองหมอศัลยกรรมประสาทและสมองที่แสนจะเพอร์เฟคในรถคันหรู                นี่เหรอ? คุณหมอณภัทรผู้แสนดีของหล่อนยัยปลายฝน! เขาพูดกับฉันแต่ละคำเหมือนฉันเป็นกิ้งกือไส้เดือน!                “เอองั้นก็ช่วย ๆ ให้ฉัน ลงไปนรกสะที! ฉันไม่อยากอยูในร่างนี้ และไม่อยากอยู่กับนาย!” พูดจบร่างบางก็วิ่งนำไปขวางหน้ารถไว้ ก่อนที่คุณหมอนภัทรที่มองตามหลังไว ๆ เขาจะรีบเหยียบเบรกรถที่ปล่อยไหลกะทันหัน                ‘ปึก’ แต่ไม่ทัน...                “เฮ้ย! บ้าจริง บ้าฉิบ! ยัยบ้าเอ้ย!” หมอณภัทรสบถหัวเสียบนรถหรู ก่อนที่เขาจะปลดเข็มขัดเปิดประตูรถลงไป แล้วก้าวฉับ ๆ เดินหน้ามึนตึงไปหยุดที่ร่างบาง                ไฟซีนอลสีขาวของรถสปอร์ท สาดเข้าเต็ม ๆ ที่หญิงสาว เสื้อผ้าผมเผ้าเธอเปียกแนบเนื้อ จนเห็นเนินอกและทรวดทรงชัดเจน                หมอณภัทรเม้มปากสนิทและกัดฟันหนึ่งทีข่มอารมณ์ เขามองคนตรงหน้าทั้งโกรธทั้งรู้สึกร้อน ๆ รุ่ม ๆ ผสมปรนเปรอไปหมด จนหมอหนุ่มรีบอุ้มร่างแฟนสาวขึ้นรถ และโถมอารมณ์ทั้งหมดลงที่ประตู                ‘ปัง’                ขึ้นรถมาหมอณภัทรก็รีบบึ่งกลับคอนโด ก่อนเขาจะปรับแอร์ให้คนตัวเปียกที่หนาวสั่นอยู่ข้าง ๆ อย่างหงุดหงิดใจ                “เธอมันตัวปัญหา!”                “แล้วทำไมไม่ชนให้ตาย ๆ ไปเลย ไม่แน่แฟนที่แสนดีของนาย อาจจะกลับเข้าร่างตัวเอง!” หมอณภัทรตกใจเบิกตากว้าง เขากำพวงมาลัยรถแน่นและคิดตาม เพราะตั้งแต่เกิดเรื่องนั้น แฟนเขาก็เปลี่ยนไป เขาหาคำตอบมานาน ทำทุก ๆ อย่างจนหมดหนทางแก้ไข                และสิ่งสุดท้ายที่เขาจะคิด คิดว่ามันเป็นเรื่องลึกลับ หรือภูติผีปีศาจ                มันก็คือเรื่องจริง!                “ปลายฝนไปไหน?”                “ไม่บอก!” คำตอบนั้น ทำให้คุณหมอผู้แสนอ่อนโยนฟิวส์ขาด เธอไม่รู้รึไง ว่าเขาทนเธอมานานแค่ไหน และหมอณภัทรไม่ใช่คนที่จะโมโหร้ายกับใคร ทำไมถึงได้กล้าท้าทายเขา เธออยากเป็นข้อยกเว้นงั้นเหรอ?                “ถึงคอนโด ฉันจะหาอะไรเปิดปากเธอเอง”                คอนโด                ‘ฟุบ’ ร่างเปียก ๆ ถูกเหวี่ยงลงเตียงไม่ใยดี หมอณภัทรรู้สึกใจหายนิดหน่อย เมื่อเขาอารมณ์ร้อนจนต้องลงไม้ลงมือกับร่างแฟนตัวเอง                เพราะคนที่อยู่ในร่างแท้ ๆ มันน่านัก!                “จะ... จะทำอะไร?”                “มีอะไรกับแฟนไง!”                “ฉันไม่ใช่แฟนนาย อะ ออกไปนะ!” มือใหญ่รวบแขนที่ปัดป่ายกดแนบเตียง เขาบีบมันแน่นย้ำเตือนให้ร่างเล็ก ที่กำลังดิ้นใต้วงแขนหยุดนิ่ง                “ใช่สิ นี่ร่างแฟนฉัน ฉันมีอะไรกับแฟนทุกวัน ถ้าเธอยังอยู่ในร่างนี้ เธอควรทำตัวให้ชิน จะได้ขึ้นสวรรค์ไปพร้อมกัน!”                คนฟังรีบเบือนหน้าหนีหลับตาปี๋ เมื่อจมูกโด่งกดลงที่แก้มเปียก ๆ ของเธอ                ร้ายกาจ! เขาจะมีอะไรกับแฟนทุกวันได้ไง ฉันเป็นผู้หญิงด้วยกันฉันดูออก ว่าปลายฝนเจ้าของร่างนี้เธอบริสุทธิ์!                “อะ ออกไปจากตัวฉัน!”                “เงียบ! นี่คือตัวแฟนฉัน! ฉันจะทำอะไรก็ได้!”                “ตะ แต่... ฉันรู้สึกนะ! ไม่ใช่แฟนนายรู้สึก!”                “ใช่ไง เธอต้องอดทน เข้าใจคำว่าอดทนไหม!”                “ไม่! อุ๊บ” เขาบีบข้อมือแน่น แล้วจู่โจมจูบริมฝีปากคู่สวย ก่อนอยู่ ๆ หมอณภัทรจะเปิดตาขึ้นทันที เมื่อเสียงหัวใจที่เต้นตึก ๆ ตอนนี้ มันกำลังทำให้เขาหยุดสบตากับเธอ                “นะ นี่คือเธอเหรอ?”                “นายเห็นฉันเหรอ?” หมอณภัทรลุกขึ้นไปนั่งอีกฝั่ง เขากุมอกข้างซ้ายกะพริบตาถี่ ๆ เพื่อมองใบหน้าราง ๆ ที่ฉายออกมาจากปลายฝนแฟนสาว                “ใช่ฉันเห็น เธอ... ชื่ออะไร? บอกฉันมา!”                “ลิลิน” เมื่อได้ยินชื่อวิญญาณที่อยู่ในร่างแฟน หัวใจหมอณภัทรก็เหมือนถูกกระตุ้นอีกครั้ง เขาพยายามควบคุมตัวเองให้มีสติถาม จนหญิงสาวหยัดตัวขึ้นนั่ง และมองมือที่กุมอกซ้ายนั้นอย่างเป็นห่วง                “นายจะตายรึเปล่า ปะ ไปโรงพยาบาลไหม? อย่าตายนะ!”                “ไม่! ฉันขอถามเธออีกอย่าง แล้วฉันจะทำบุญไปให้ ปลายฝนไปไหน?”                “ทำบุญอะไร? ฉันบอกไม่ได้ บอกไม่ได้จริง ๆ เขาห้าม”                “ใครห้าม?”                “ปลายฝน”