‘ตึง ตึง ตึง’
ตอนนี้เสียงสัญญาณฉุกเฉินในรถดังเตือน ถุงลมนิรภัยรอบทิศอัดเข้าไปที่ร่างเล็กสองร่าง แต่ความเร็วก่อนชนมันทำให้แรงอัดมหาศาล ทำทุกอย่างพังไม่มีชิ้นดี
ต่อให้มาตรฐานจะการันตีสักแค่ไหน ก็ไม่มีอะไรป้องกันได้ กับความเร็วและสภาพรถที่พังยับเยินแบบนี้
และมันก็ทำให้เลือดสีแดงฉาดท่วมตัวลิลิน เธอขยับได้แค่ปลายนิ้วที่ค้างอยู่ปุ่มเบรกมือไฟฟ้าทีละนิด ๆ
เพื่อพยายามเอื้อมไปหาปลายฝน
“ยะ ยัยบ้า ขับรถประสาอะไร! ฉันรอดฉันจะฆ่าเธอ”
“ฮึก ขอโทษ ที่ฉัน... ทำคุณซวยไปด้วย”
ปลายฝนพร่ำขอโทษเสียงขาดหาย และเธอก็หนักอึ้งที่สมองราวกับโดนหินก้อนใหญ่ทุบ
มันถึงเวลาของเธอที่จะได้ชดใช้เรื่องที่เคยก่อ แต่ทำไมชายกำยำคนนั้นต้องใจร้ายใจดำ ทำคนที่ไม่เกี่ยวข้องเจ็บปวดไปด้วย?
นั่นมันยิ่งทำให้ปลายฝนรู้สึกผิดและโทษตัวเอง
“ฉันทรมานเหมือนจะตาย ฮึกๆ แต่ฉันตายไม่ได้ ฉันยังไม่เสียตัวให้พี่ติณห์เลย”
ลิลินพูดออกมาน้ำตาอ
