บทที่ 26
“งั้นคุณรอฉันเดี๋ยวนะ ขอฉันขึ้นไปหยิบของบนห้องก่อนแป๊บนึง แป๊บเดียวจริงๆ คุณต้องรอนะ” คนกลัวถูกทิ้งหันมาย้ำแล้วย้ำอีก ก่อนจะรีบวิ่งเข้าบ้านไป ในขณะที่คนที่ถูกสั่งให้รอก็เอาแต่ยืนยิ้มน้อยยิ้มใหญ่อยู่ที่เดิม
“เมินละเน้อเจ้า ตี้ป้าบ่ะหันคุณยิ้มจะอี้ แต่ป้าก่อดูออกว่าเปิ้นเป๋นคนดี เป็นล่ะอ่อนหน้าฮัก ตี้สำคัญ...เขาน่าจะเป๋นคนตี้มายะหื้อคุณหนูของป้ามีความสุขได้ อายุบ่ะใจ่หน้อยๆ ละเน้อเจ้า แต่งก๋านแต่งงานมีครอบครัวเ**ยก่อดีเจ้า (นานแล้วนะคะที่ป้าไม่เห็นคุณยิ้มแบบนี้ ชอบเขาใช่ไหม แล้วก็ไม่ต้องมาโกหกป้า ป้าเลี้ยงคุณหนูมาตั้งแต่เล็กๆ ทำไมป้าจะดูไม่ออก)” เห็นเขาทำท่าจะปฏิเสธ ป้าสายเลยพูดดักเอาไว้ เขาจึงต้องยอมรับออกมาอย่างช่วยไม่ได้
“ครับ” คำตอบเขาทำป้าสายยิ้ม
“ถึงป้าจะปะแม่หนูนี่บะเมิน แต่ป้าก่อผ่อออกว่าเปิ้นเป๋นคนดี เป๋นล่ะอ่อนน่าฮัก ตี้สำคัญ... เปิ้นน่าจะเป๋นคนตี้มายะหื้อคุณหนูของป้าม
