บทที่ 27
อา…! สีหน้าเคร่งขรึมเป็นการเป็นงาน ยามที่เขากำลังสั่งงานลูกน้อง มันทำให้เธอแทบละสายตาไม่ได้ แต่แล้วสีหน้าเคร่งขรึมก็กลายเป็นเคร่งเครียด เมื่อมีใครบางคนเดินมากระซิบบางอย่าง ซึ่งเธอก็ไม่รู้ว่ามันคืออะไร ครั้นพอเห็นเขาหันมา เธอจึงรีบมองเลยไปอีกทาง แต่ก็ยังเหลือบเห็นว่าเขาเดินตรงมาหา
“ผมมีธุระบางอย่างต้องไปจัดการ คุณอยู่ตรงนี้ก่อนได้ไหม”
“อื้ม! ได้สิ คุณไปเหอะ ฉันอยู่ได้” ถึงจะได้ยินแบบนี้ แต่สีหน้าเขาก็ไม่ได้กังวลน้อยลงเลย ก่อนไปก็เลยไม่วายหันมาย้ำกับเธออีก
“ห้ามไปไหนเด็ดขาดเข้าใจไหม”
“ค่า” ให้ตายสิ! เขาทำเหมือนเธอเป็นเด็กๆ แต่เธอก็ทำอะไรไม่ได้ นอกจากรับคำออกไปเสียงดัง ครั้นพอเขาขึ้นรถออกไปพร้อมกับลูกน้องคนสนิทอีกสามสี่คน เธอจึงเปรยออกมาเบาๆ
“บางครั้งมาเฟียก็มาในรูปแบบเจ้าของไร่ได้ หืม! ถ้าจะต้องเท่ขนาดนี้ ก็ไม่ต้องเรียกแล้วมั้งพ่อเลี้ยงเนี่ย เรียกเจ้าพ่อไปเลยเหอะ ว่าแต่…แล้ว
