บทที่ 25
“จะอั้นกะกินกันเต๊อะ มาๆๆ หนูพรีมนั่งตรงนี้ (งั้นก็มากินกันค่ะ มาๆๆ หนูพรีมมานั่งตรงนี้)” ป้าสายกวักมือเรียกเธอให้มานั่งข้างๆ ซึ่งเธอเองก็มานั่งแต่โดยดี แล้วก็ตักอาหารเข้าปากตามเขาบ้าง
“จะใดกินได้ก่อ (เป็นไงกินได้ไหม)” ป้าสายหันมาถามพร้อมกับรอลุ้นคำตอบ
“ลำขนาด ลำแต๊ๆ เลยเจ้า ถ้าหนูอยู่ที่นี่สักเดือนสองเดือน หนูว่าหนูต้องอ้วนขึ้นหลายกิโลเพราะฝีมือทำกับข้าวของป้าแน่ๆ เลยค่ะ” ในขณะที่สองคนคุยกันถูกคอ ชายเพียงหนึ่งเดียวอย่างเขาก็กำลังนั่งหน้าบูดบึ้ง โดยไม่มีใครสนใจ กระทั่ง…
“คุณหนู! ยะหยังหน้าเปิดเจ้อะเห้อะแต๊ว่า (คุณหนู! ทำไมหน้าตาถึงเซียวๆ นัก)” ป้าสายสังเกตุหน้าโทรมๆ ของนายหนุ่มก็รู้สึกเป็นห่วง
“บ่ะมีหยังครับ ก่อแค่...นอนบ่ะหลับ (ไม่มีอะไรครับ ก็แค่…นอนไม่หลับ)” เขาตอบป้า แต่กลับหันไปจ้องที่พริมรตาเขม็ง ราวกับจะโบ้ยว่ามันเป็นเพราะเธอ ทำเอาคนถูกมองรีบหลบแทบไม่ทัน
“โถ! คุณหนูขอ
