บทที่ 17
“ก็แล้วทำไมจะเป็นผมไม่ได้ล่ะ คุณนี่ใจดำเหมือนกันนะ จะไปจะมาไม่บอกลากันสักคำ นี่ถ้าไม่รู้จากฟองจันทร์ ผมก็คงไม่รู้ว่าคุณจะไป” คงต้องขอบคุณโชคชะตา ที่ทำให้เขาเข้าไปถามหาเธอจากฟองจันทร์ หลังจากที่คุยกับแขกผู้ใหญ่เสร็จ เลยได้รู้ว่าเธอกำลังจะไป และฟองจันทร์ก็กำลังหาคนขับรถไปส่งเธอที่สนามบิน เขาจึงรีบขันอาสาเสียเอง
“ฉันจะอยู่หรือจะไป แล้วมันเกี่ยวอะไรกับคุณด้วย จะให้ฉันรายงานคุณในฐานะอะไรไม่ทราบ” เพราะความเครียดและความหงุดหงิดที่สะสมมาทั้งวัน เธอจึงพาลไร้เหตุผลไปด้วย
“อืม! ก็คงในฐานะ…คนเคยจูบกันมั้ง” พูดแล้วเขาก็หันมายิ้มน้อยๆ ให้
“คุณ! ไอ้…” ยังไม่ทันที่เธอจะได้บริภาษตามใจคิด เสียงเขาก็ดังแทรกขึ้นมาอีก
“ประสบการณ์ไม่ได้สอนคุณเหรอ ว่าเวลาที่คุณพูดหยาบ คุณจะต้องเจอกับอะไร” เขาว่าพลางเหลือบมองไปที่ริมฝีปากเธอ ทำเอาคนถูกมองรีบเอามือปิดปากอย่างรู้นัยความหมายที่เขาสื่อ
“แล้วนี่คุณจะพาฉ
