บทที่ 14
“ใคร? ใครน้อยใจ ฉันจะน้อยใจคุณทำไม” เธอปฏิเสธเสียงสูงพลางทำหน้าเลิกลั่ก โชคดีที่ตรงนั้นมีแค่เธอกับเขา ไม่อย่างนั้นเธอคงอายมากกว่านี้เป็นแน่
“อืม! ผมเชื่อคุณ” ให้ตายเถอะ สีหน้าเขาไม่ได้บอกแบบนั้นเลย แต่เธอจะไม่คาดคั้นเขาให้ตัวเองต้องอายหรอก
“แล้วที่ผมไม่บอกลา เพราะไม่คิดว่าเราจะต้องจากกัน แต่ถึงไม่ได้บอกลา ผมก็ทำอย่างอื่นแทนไปแล้ว” รอยยิ้มมุมปากของเขาทำให้เธออดระแวงไม่ได้
“ทำอย่างอื่น? ทำอะไร”
“ก็ทำแบบนี้ไง” สิ้นเสียงเขาก็สาธิตด้วยการจุ๊บไปที่ปากเธอเร็วๆ ก่อนจะพูดต่อ “Morning kiss”
“คุณ!” เธอเอามือปิดปากพลางมองหน้าเขาตาโต ก่อนจะหันไปมองรอบๆ ด้วยกลัวว่าใครจะผ่านมาเห็น
“เรื่องที่ผมบอกคุณเมื่อ ตอนนี้ผมได้คำตอบแล้ว” เธอหันขวับมามองหน้าคนพูดทันที ดูเหมือนตอนนี้เธอจะสนใจสิ่งที่เขาพูดมากกว่าเหตุผลที่เขาจูบด้วยซ้ำ
“คำตอบคือ?”
“คือผมจะไม่ไปจากคุณ และเราจะต้องอยู่เห็นหน้ากันไปอีก
