บทที่ 13
“คุณพรีมเจ้า งามแต๊ๆ งามขนาดเลยเจ้า (คุณพรีม! สวยมากๆ เลยค่ะ)” ฟองจันทร์ออกปากชมทันทีที่เห็นพริมรตาเดินออกมาจากห้อง
“งามจริงเหรอฟองจันทร์ แต่ฉันว่าแปลกๆ ยังไงก็ไม่รู้” เธอก้มมองตัวเองด้วยสีหน้าเป็นกังวล
“บ่ะแปลกสักหน้อยเลยเจ้า งามขนาดนี้จะแปลกได้จะใด (ไม่แปลกสักนิดเลยค่ะ สวยขนาดนี้จะแปลกได้ยังไง)” ฟองจันทร์ลากคนสวยให้มายืนหน้ากระจกบานใหญ่ เธอมองเงาจากในกระจกด้วยความรู้สึกหลากหลาย ผู้หญิงคนหนึ่งที่ถูกแปลงโฉมจนจำแทบไม่ได้ อีกทั้งใบหน้าที่ถูกแต่งแต้มบวกกับทรงผมที่ถูกเกล้าและแซมด้วยดอกไม้ ขับให้หน้าหวานๆ ของเธอสวยคมหน้ามองอย่างที่ฟองจันทร์ว่าจริงๆ แล้วไหนจะเกาะอกสีหวานที่ขับผิวขาวๆ ของเธอให้ดูผุดผาด ส่งให้รูปร่างสะโอดสะองของเธอดูน่ามองมากยิ่งขึ้น ใช่! เธออยู่ในชุดไทยล้านนา อา… เพียงใส่เกาะอกกับผ้าซิ่น โดยมีผ้าคลุมไหล่ผืนยาวอีกผืนมันทำให้เธอดูสวยแปลกตาไปขนาดนี้ได้ยังไง
“งามขนาดแม่
